«Επιχείρηση Κιμάς»: Η νέα ταινία στο Netflix, μια κατασκοπευτική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι ήρωες της βρετανικής αντικατασκοπείας είναι εκ φύσεως κινηματογραφικοί: οι spooks της ΜΙ-5, από τον τζέντλεμαν Τζον Στιντ στη σειρά «Οι εκδικητές» μέχρι τον Τζέιμς Μποντ και τον Χένρι Πάλμερ στον «Φάκελο Ίπκρες» κατοικούν στον κινηματογραφικό και τηλεοπτικό κόσμο μαζί με μοιραίες γυναίκες και δαιμονικούς εχθρούς. Η τελευταία ταινία του John Madden«Επιχείρηση Κιμάς»εντάσσεται σ’ αυτή τη βρετανική παράδοση που, αντίθετα από την αμερικανική, περιέχει ένα στοιχείο αυτοσαρκασμού και σάτιρας. Οι Βρετανοί δεν παίρνουν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά. Ο Madden είναι γνωστός για μια σειρά άρτιες αλλά παλιομοδίτικες ταινίες όπως «Το εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ», «Ο ερωτευμένος Σαίξπηρ», «Το βιολί του λοχαγού Κορέλι» και «Η Μεγαλειότατη κυρία Μπράουν»: εδώ διασκευάζει ένα βιβλίο του επίσης Βρετανού Ben Macintyre γύρω από μια εξωφρενική επιχείρηση παραπλάνησης των Ναζί το 1943 εκ μέρους της βρετανικής αντικατασκοπείας. Στόχος της ήταν να δοθεί η εσφαλμένη εντύπωση στους Γερμανούς ότι οι Σύμμαχοι θα εισέβαλλαν στην Ελλάδα, ενώ στην πραγματικότητα σχεδίαζαν να αποβιβαστούν στη Σικελία − πράγμα που έκαναν.
Η ταινία ξετυλίγεται, όπως συμβαίνει συχνά στο κατασκοπικό είδος, σε δύο επίπεδα: το ένα είναι, ας πούμε, «ιστορικό» −αν και εδώ η φιγούρα του Τσόρτσιλ που πλανάται σε όλες τις ταινίες γύρω από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν μας πείθει και τόσο− και το άλλο είναι προσωπικό και αισθηματικό. Το ενδιαφέρον της αληθινής ιστορίας είναι ότι πρόκειται για μια τρελή ιδέα που θυμίζει «Το Σαββατοκύριακο του Μπέρνι» και στην οποία, όπως και στον Μπέρνι, πρωταγωνιστεί ένα πτώμα. Η αισθηματική ιστορία είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα αν και από τους δύο πρωταγωνιστές, ο Κόλιν Φερθ και η Κέλι Μακντόναλντ, δεν λείπει η χημεία: ο Firth, αν και έχει χάσει τα αξιαγάπητα λακκάκια της νιότης του διαθέτει μια εξαιρετικά ελκυστική παρουσία −κάτι ανάμεσα σε Άγγλο λόρδο και τον Ντάρσι από το «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς»− ενώ η Kelly Macdonald, που σε αυτή την ταινία δεν έχει τόσο έντονη σκοτσέζικη προφορά όσο συνήθως, υποδύεται αβίαστα μια χήρα χωρίς αυταπάτες.
Αν και η βρετανική εφημερίδα «Guardian» σχολίασε αρνητικά την ταινία για τη φλυαρία της («ο μόνος που δεν φλυαρεί είναι ο νεκρός»), η φλυαρία είναι το μεγάλο της ατού. Οι διάλογοι είναι έξυπνοι, όπως έξυπνη είναι και η σύλληψη και εκτέλεση της συνωμοσίας. Το θέαμα συμπληρώνουν οι άψογες στολές με τα χρυσά κουμπιά και οι νόστιμες λεπτομέρειες − ο Ίαν Φλέμινγκ, δημιουργός του Τζέιμς Μποντ εμφανίζεται στη γωνία να χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής του προσδοκώντας μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα.
