Πού; Πάλι Χώρα; Πάλι Μεταλλείο; Πάλι Γιοτ; Εννοείται βέβαια τελικά και ξεπατωνόμασταν στο Μεταλλείο και το κλείναμε και το Γιοτ με «NewYork, NewYork». Κάθε βράδυ.
Η γνωστή αρχιτέκτονας Ηλιάνα Κερεστετζή γράφει για τη δική της Σέριφο
Η Μαρίνα φταίει για όλα. Μεγάλο τσογλάνι. Κολλητή μου βέβαια από τα 0. Στο συγκρότημα στα Λειβαδάκια είχαμε στήσει κανονική συμμορία. Μόνο κομπίνα. Μια αρκετά κερδοφόρα θα έλεγα επιχείρηση ήταν το περίπτερο που ανοίξαμε σ’ ένα δέντρο στο συγκρότημα. Το κόνσεπτ ήταν απλό. Τρέχοντας στο πρωινό πλοίο αγοράζαμε πρώτες τις εφημερίδες και τις πουλούσαμε στους γονείς μας –κι όποιο άλλο θύμα– γύρω στις 20 φορές πάνω. Όταν βαρέθηκαν και μας τo ’κοψαν, περάσαμε στην επίθεση. Νομίζω διαρρήξαμε και τα 16 σπίτια του συγκροτήματος. Το νέο προτζεκτ ήταν να παίρνουμε πράγματα απ’ το ένα σπίτι και να τα βάζουμε στο άλλο και μετά θα γινόταν χαμός. Ποτέ δεν έγινε χαμός, ούτε που το κατάλαβαν και ήταν πολύ βαρετό αυτό.
Έτσι είπαμε –η Μαρίνα το ’πε– να επεκταθούμε και στο κάμπιγκ. Το βράδυ με φακούς μπερδεύαμε τα παπούτσια στις σκηνές και το πρωί πηγαίναμε να απολαύσουμε την εμπόλεμη κατάσταση. Αλλά μπα. Όλοι χαλαροί, τζιτζίκια, ζέστη, τίποτα. Ούτε στο σούπερ μάρκετ που κλέβαμε τσίχλες και τέτοια δεν έγινε κανένας σαματάς. Μας είχαν καταλάβει στάνταρ και μας αφήνανε. Ήταν εξευτελιστικό που δεν περνάγαμε με τίποτα για ληστές. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε στροφή στην Τέχνη. Για 4-5 καλοκαίρια σερί ανεβάζαμε θεατρικά στο συγκρότημα. Μιλάμε για μεγάλες παραγωγές. Παίζαν όλοι. Από 5 ως 85. Σενάριο, σκηνοθεσία, σκηνικά εμείς. Και πολύ κοινό. Μεχρι κι ο Ζακ Λανγκ μας είδε και, ναι, ενθουσιάστηκε.
Μεγαλώνοντας τα κόψαμε όλα αυτά. Χρειαζόμασταν κατι πιο εξτρίμ. Αποφασίσαμε –η Μαρίνα– να πηδήξουμε από τη γέφυρα στο Μεγάλο Λιβάδι. Δεν το κάνεις αυτό. Άλλοι τη λένε 18 μέτρα, άλλοι 13, αλλά είναι σίγουρα 100 πλας. Γενικά πάντως βαριόμασταν στη Σέριφο. Αυτό ήταν το στόρι. Πού; Πάλι Χώρα; Πάλι Μεταλλείο; Πάλι Γιοτ; Εννοείται βέβαια τελικά και ξεπατωνόμασταν στο Μεταλλείο και το κλείναμε και το Γιοτ με «NewYork, NewYork». Κάθε βράδυ. Άπειρα βράδια και χρόνια. Το τελευταίο ήταν προχτές. Χωρίς τη Μαρίνα πια, που την έκανε, το κωλόπαιδο, κι εγκαταστάθηκε στην Ικαρία, που σιγαααά... ε και τώρα τ’ ομολογώ πως γι’ αυτό σε έδωσα έτσι, γαμώτο σου! Άντε έλα, σε περιμένω τέλη Ιουλίου, να δω τι θα μας ξημερώσει...
