H Ελευθερία Γιαγή παράτησε τη δουλειά της και ξεκίνησε τα ταξίδια στο εξωτερικό.
Για πολλούς από εμάς, τα ταξίδια είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από ένα διάλειμμα και μία εκδρομή σε νέα μέρη. Είναι περισσότερο σαν μία πηγή ζωής και ευτυχίας, η οποία επιμηκύνεται κάθε φορά που κλείνουμε εισιτήρια για την επόμενη εξόρμηση και στολίζει την καθημερινότητά μας με σχέδια, προγραμματισμούς, ατέλειωτη έρευνα, χειραποσκευές και «εκεί πρέπει να πάμε!»
Μετά από ένα τέτοιο υπέροχο ταξίδι στην Βουδαπέστη, κουρασμένη και γεμίζοντας ήδη το μυαλό μου με σκέψεις νοσταλγίας, ξεκίνησα για πλάκα να αναζητώ τρόπους που θα μπορούσε κανείς να τα αφήσει όλα πίσω του και να γυρίσει τον κόσμο. Όταν λέω «για πλάκα», εννοώ ένα 50%.
Ανάμεσα στους χιλιάδες travel bloggers και influencers των ημερών μας, σε μία ήσυχη γωνία, παρουσιάστηκε και η Ελευθερία Γιαγή, μία Ελληνίδα που αποφάσισε να αφήσει την δουλειά, την επιτυχημένη σχολή pole dancing που ίδρυσε και την ζωή της έτσι όπως την ήξερε για να γνωρίσει τον κόσμο. Και το έκανε.
Διαβάζοντας το (απλό και χωρίς καθόλου πληρωμένο υλικό) blog της Ελεύθερη Ζωή-Ταξιδεύοντας Χωρίς Δουλειά, τα πράγματα που θα σου κάνουν εντύπωση είναι πάρα πολλά. Η Ελευθερία μένει σε κάθε μέρος που επισκέπτεται τουλάχιστον για έναν μήνα, δουλεύοντας όπως και όπου βρει. Κρατάει ημερολόγιο των εξόδων και των εμπειριών της, προσφέρει πολύ πρακτικές συμβουλές για άλλους ταξιδιώτες εκεί έξω, δεν ησυχάζει ποτέ κι όμως είναι ήσυχη. Την ζήλεψα λίγο, η αλήθεια είναι.
Πώς αποφάσισες να κάνεις το βήμα και να ξεκινήσεις τα ταξίδια; Ήταν δύσκολη απόφαση;
Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στα 25 μου, μόνη μου για 1 μήνα στην Ταϊλάνδη! Μόλις το άκουσαν οι γονείς μου τρομοκρατήθηκαν, διότι τότε δεν υπήρχαν smartphones, internet και πληροφόρηση. Θα ήμουν πραγματικά μόνη μου, χωρίς κάποιο γκρουπ ή ξεναγούς, σε μια χώρα που τους φαινόταν επικίνδυνη. Βέβαια εγώ από μήνες πριν, μέσα από ένα φόρουμ, διάβαζα συνέχεια συμβουλές και πληροφορίες από ταξιδιώτες που είχαν πάει ή έμεναν εκεί και ένιωθα πολύ οικεία με την χώρα και τους ανθρώπους της. Έτσι όταν βρήκα κάποια πολύ οικονομικά εισιτήρια δεν δίστασα καθόλου. Ο μόνος μου ενδοιασμός ήταν μήπως βαρεθώ μέχρι να περάσει ο ένας μήνας, πράγμα που αποδείχθηκε εντελώς λάθος μιας και όταν έφτασε η ώρα του γυρισμού θα ήθελα να μπορούσα να μείνω άλλο τόσο! Νομίζω πως έπαιξε μεγάλο ρόλο το ότι το πρώτο μου ταξίδι ήταν σε μια τόσο διαφορετική και εξωτική χώρα και είδα τόσα καινούρια πράγματα. Εθίστηκα και με το που γύρισα ανυπομονούσα για την επόμενη περιπέτεια.
Χρειάστηκε καιρός για να οργανωθείς πριν φύγεις; Ή ήταν κάτι το πιο αυθόρμητο, όπου την μία μέρα το αποφάσισες και την επόμενη έφτιαξες βαλίτσα;
Πριν κάνω τα δύο μεγάλα μου ταξίδια (9 μήνες το πρώτο και 7 μήνες το δεύτερο), ταξίδευα πάρα πολύ και ήμουν έμπειρη σε ότι αφορά τις προετοιμασίες, οπότε ήταν αρκετά αυθόρμητο. Επίσης αυθόρμητα συνεχιζόταν, δηλαδή ήμουνα σε μία χώρα και αποφάσιζα αυθόρμητα σε ποια χώρα θα πάω αμέσως μετά.
Αισθάνεσαι ποτέ ότι έχεις για κάτι μετανιώσει;
Νιώθω ότι είναι κρίμα να μην μπορώ να αφιερώσω περισσότερο χρόνο σε μία χώρα και να γνωρίσω περισσότερους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως υπάρχουν τόσα μέρη στον κόσμο και σε κάποιες χώρες ο χρονικός περιορισμός της τουριστικής βίζας, οπότε δεν μπορούμε να δούμε τα πάντα!
Από όλα τα μέρη που έχεις ταξιδέψει, ποιο έχει αποτελέσει το αγαπημένο σου και ποιο δεν θα ήθελες να επισκεφτείς ξανά;
Προσωπικά μου αρέσουν περισσότερο οι χώρες της Ασίας. Ταιριάζουν πιο πολύ στην προσωπικότητά μου, συν το ότι έχουν μοναδικά φαγητά! Ξεχωρίζω το Βιετνάμ, την Ιαπωνία και την Ταϊλάνδη. Δεν μου αρέσουν πολύ οι Ευρωπαϊκές χώρες και δεν θα πήγαινα ξανά στο Βέλγιο και την Γερμανία.
Τι δουλειές έχεις αναλάβει μέχρι τώρα στα μέρη που πηγαίνεις;
Πιο συχνά έβρισκα εργασία στον τομέα της ιππασίας, φωτογραφίας και μαγειρικής όπου έχω αρκετές γνώσεις. Έπειτα σε θέσεις όπου δεν απαιτούσαν συγκεκριμένες δεξιότητες, όπως ρεσεψιονίστ, baby sitter, βοηθός σε εστιατόρια και ξενοδοχεία. Στην Ιαπωνία εργάστηκα ως δασκάλα Αγγλικών και έμεινα σε αρκετά σπίτια με αντάλλαγμα να φροντίζω τα κατοικίδια των ιδιοκτητών.
Αγαπημένα πιάτα άλλων πολιτισμών που έχεις δοκιμάσει; Και τα πιο περίεργα!
Έχω τόσα πολλά αγαπημένα γι' αυτό θα σας πω για τα πιο περίεργα.
Στην Ασία τρώνε τα πόδια από το κοτόπουλο(το κάτω κάτω μέρος) σε σαλάτες, βραστά ή τηγανητά και τους αρέσει και τραγανή και jelly υφή. Εμένα δεν μου άρεσε! Στην Καμπότζη δοκίμασα ψητό φίδι και ήταν αρκετά νόστιμο και θύμιζε κοτόπουλο. Στην Ισλανδία δοκίμασα το μόνο πράγμα που δεν θα κατάφερνα να ξαναφάω, λέγεται hakarl και είναι καρχαρίας που έχει σιτέψει για μήνες και έχει έντονη μυρωδιά αμμωνίας. Στην Ιαπωνία εξίσου αηδιαστικό το natto, φασόλια σόγιας που έχουν υποστεί ζύμωση και καλύπτονται από κάτι σαν μύξα! Στις Φιλιππίνες το balut, βραστό αυγό που είναι γονιμοποιημένο και έχει μέσα το πουλάκι. Κροκόδειλο στο Βιετνάμ που ήταν νόστιμος αν και λίγο σκληρός.
Ποιες συμβουλές θα έδινες σε άτομα που θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου;
Όλα είναι θέμα εμπειρίας και όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Όσο ταξιδεύεις σου τυχαίνουν διάφορα και μαθαίνεις απο αυτά και την επόμενη φορά είσαι πιο προετοιμασμένος. Μην αποκλείετε κάποια χώρα λόγω φόβου, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν και καλοί και κακοί άνθρωποι και όλοι έχουν τις ίδιες ανάγκες και ζουν με τον ίδιο τρόπο και σκεπτικό με εμάς.
Το οικονομικό, το θέμα που φοβίζει τους περισσότερους, είναι το πιο εύκολο να ξεπεραστεί, φυσικά κάνοντας κάποιο κόπο. Αν έχουμε μάθει στην βολή, δεν γίνεται τίποτα. Nα το τολμήσετε!
22°
