-Έλα να δεις μια φωτογραφία εκπληκτική, ακούω την Άννα. Είναι από την Χαράδρα του Βίκου αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω το σημείο.
Κατευθύνομαι προς τον υπολογιστή με την υπεροψία πραγματογνώμονος. Μετά από τόσα περπατήματα στην περιοχή, πιστεύω πως ο Βίκος δεν έχει από μένα μυστικά. Αντικρύζοντας την οθόνη, μένω εμβρόντητος. Είναι μια εικόνα της χαράδρας, μοναδική. Όσο κι αν προσπαθώ, όμως, να ταυτοποιήσω το σημείο της λήψης, μού είναι αδύνατον. Το πιο εκπληκτικό είναι, ότι ο φωτογράφος είναι Ολλανδός. Και δυστυχώς, δεν αναφέρει καμιά πληροφορία.
-Χωρίς αυτή την λήψη, θα είναι πολύ φτωχό το άρθρο μας «Τα μπαλκόνια του Βίκου» αποφαίνεται η Άννα. Πρέπει να βρούμε οπωσδήποτε το σημείο.
Έχουμε μόλις επιστρέψει από ένα πολυήμερο ταξίδι στον Βίκο. Με πολύωρες πορείες σε δύσκολα μονοπάτια και στα σημαντικότερα σημεία θέας, άγνωστα και γνωστά. Μας λείπει όμως τούτο το υπέρτατο μπαλκόνι, που έχει βρει ο Ολλανδός. Με συνοπτικές διαδικασίες, λοιπόν, την επόμενη μέρα επιστρέφουμε στο Ζαγόρι. Δίπλα μας είναι, ούτε 400 χλμ. από την Θεσσαλονίκη.
Στο εμβληματικό Μικρό Πάπιγκο μάς υποδέχεται στον οικογενειακό του ξενώνα «Το σπίτι μας» τηλ. 6945320966 ο καλός μας φίλος Χαρητάκης Παπαϊωάννου, βιολόγος, συγγραφέας και ειδικός μελετητής του αγριόγιδου της Τύμφης.
-Υποψιάζομαι πού μπορεί να είναι ο τόπος αλλά δεν είμαι βέβαιος, απαντάει. Πάμε να τον βρούμε.
Στα τέλη του Μάρτη, τα ορεινά του Ζαγοριού θυμίζουν λιγότερο Άνοιξη και περισσότερο Χειμώνα. Το διαπιστώνουμε στα οροπέδια και στις ράχες του Αυγερινού πάνω από το Βραδέτο, σε υψόμετρο 1.700 περίπου μέτρων. Παίρνουμε κατεύθυνση Β-ΒΔ προς Μέγα Λάκκο. Είναι το μεγαλόπρεπο φαράγγι που ξεκινάει από τις ΝΔ υπώρειες της Τύμφης. Αρχικά είναι μια ρηχή, δύσβατη χαράδρα. Στη συνέχεια εξελίσσεται σε μια πελώρια χοάνη εδάφους, με συμπαγείς ασβεστολιθικές πλαγιές, που φτάνουν σε κατακόρυφο ύψος 500 μέτρων! Μετά από μερικά συναρπαστικά αλλά κακοτράχαλα χιλιόμετρα ο Μέγας Λάκκος τερματίζει στην Χαράδρα του Βίκου.
Στον δρόμο μας, λοιπόν, για τον Μέγα Λάκκο πέφτουμε πάνω σε απότομες πλαγιές με χιόνι παγωμένο, που ξεπερνάει το μισό μέτρο. Στη συνέχεια παραμονεύει μια απέραντη ράχη με ασβεστολιθικές πέτρες, με βαθιές ρωγμές και αποσάθρωση από την εποχή των παγετώνων. Είναι ένα τοπίο αφιλόξενο, σπάνια έχουμε συναντήσει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα.
Κάποτε φτάνουμε πάνω από την χοάνη του Μέγα Λάκκου. Άγριο και δύστροπο αλλά πανέμορφο το τοπίο, με συνεχείς εναλλαγές. Συνεχίζουμε ΝΔ, στο χείλος του γκρεμού. Οι ώρες περνούν άκαρπες, πλησιάζει το απόγευμα, η κούραση περισσεύει κι η απογοήτευση μαζί. Ο Βίκος εξακολουθεί να κρατάει κρυμμένο το μυστικό του.
Το ίδιο βράδυ πίνουμε τσιπουράκι και μοναδικό θέμα συζήτησης είναι, πώς θα αποκωδικοποιήσουμε τα μυστήρια του Βίκου. Νωρίς το επόμενο πρωί παίρνουμε τις κατηφοριές από το Πάπιγκο και τις ανηφοριές για το Βραδέτο. Τούτη τη φορά είμαστε σοφότεροι, φτάνουμε στο τελευταίο σημείο της προηγούμενης μέρας χωρίς παλινδρομήσεις. Μετά συνεχίζουμε την τραχειά πορεία, αυτοσχεδιάζοντας ανάμεσα σε δύσκολα περάσματα των υψιπέδων του Μέγα Λάκκου, με νοητή κατεύθυνση προς τον Βίκο.
Κάποια στιγμή, μεσημέρι πια, φτάνουμε σε αδιέξοδο. Παρά το χιόνι ο ήλιος είναι ζεστός και άφθονος ο ιδρώτας. Το τοπίο είναι κακοτράχαλο, κατάσπαρτο από πέτρες, θάμνους και πυκνά κλαδιά, σκέτη ζούγκλα. Με την αντοχή και την υπομονή μας στα όριά τους, κάνουμε μια στάση για να πάρουμε τις τελευταίες μας αποφάσεις. Καταλήγουμε πως κάπου μπροστά μας, πολύ κοντά, πρέπει να βρίσκεται ο ποθητός μας προορισμός. Με ανυψωμένο το ηθικό αρχίζουμε την μάχη με τους θάμνους και τα κλαδιά. Βήμα-βήμα πλησιάζουμε προς το αόρατο- ακόμη- γεωλογικό χάσμα, που εικάζουμε ότι βρίσκεται μπροστά μας. Ο Χαρητάκης που προπορεύεται, κάποια στιγμή σταματάει.
-Ελάτε φωνάζει. Δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας.
Παραμερίζουμε τα τελευταία κλαδιά και βγαίνουμε σ’ ένα ξέφωτο, τελείως ιδιόμορφο. Το σχήμα του είναι κυκλικό και το δάπεδό του αποτελείται από έναν συμπαγή και τελείως επίπεδο ασβεστολιθικό βράχο, που δημιουργεί ένα απίθανο μπαλκόνι πολλών δεκάδων τετραγωνικών μέτρων. Στην άκρη του στέκεται ο φίλος μας, ακίνητος και εκστατικός. Πλησιάζουμε δίπλα του κι αφήνουμε το βλέμμα μας ν’ αγκαλιάζει την συγκλονιστική χοάνη της Χαράδρας του Βίκου, όπως δεν την έχουμε αγναντέψει ποτέ κι από πουθενά.
Η Άννα, αρχικά παραμένει σιωπηλή. Ύστερα σηκώνει αργά την φωτογραφική της μηχανή.
-Αυτό είναι, ψιθυρίζει, το βρήκαμε. Το υπέρτατο μπαλκόνι του Βίκου. Ακριβώς όπως στην φωτογραφία του Ολλανδού. Για ένα μόνον πράγμα λυπάμαι. Έχω αντίθετο φωτισμό. Έπρεπε να είχαμε φτάσει 3-4 ώρες νωρίτερα, εδώ.
Καθόμαστε ώρα πολλή στην φιλόξενη, επιφάνεια του βράχου. Αφήνουμε τον ήλιο του Μάρτη να μας ζεσταίνει. Αγναντεύουμε χαμηλά την στεγνή λωρίδα του Βίκου ποταμού, τους κατακόρυφους βράχινους γκρεμούς και τις πυκνοδασωμένες, καταπράσινες πλαγιές. Ατενίζουμε το αντικρινό μπαλκόνι της Οξυάς, τον ορεινό όγκο του Στούρου και πίσω, στα βόρεια, τα χαμηλώματα της Αστράκας. Ύστερα, με την γνώση πια μερικές περιοχής, βρίσκουμε ένα στενό και πανέμορφο μονοπάτι που μερικές φέρνει στα υψώματα του Βραδέτου.
Μετά το χαρούμενο πρωινό ξύπνημα στο Πάπιγκο, ξεκινάμε για την επιστροφή, γοητευμένοι με την ανακάλυψη του κορυφαίου αλλά και πιο άγνωστου μπαλκονιού του Βίκου. Στο πρόσωπο, ωστόσο μερικές Άννας πλανάται μια σκιά
-Συμβαίνει κάτι;
Μου δείχνει τον ουρανό.
-Καλή ώρα και πολύ καθαρός καιρός για μερικές ωραίες φωτογραφίες του φαραγγιού.
-Εννοείς….να επιστρέψουμε εκεί;
-Θα το ήθελα πολύ.
-Θα μπορούσα, ποτέ, μια τέτοια επιθυμία να την αρνηθώ;
Με μονοπάτι πια, πάνω απ’ το Βραδέτο, φτάνουμε σε μια ώρα στο απίστευτο μπαλκόνι. Γεμάτη ενθουσιασμό η Άννα φωτογραφίζει. Ύστερα έρχεται κοντά και μου λέει απλά: Ευχαριστώ.
Ήταν ένα ωραίο ταξίδι επιστροφής.
6 μήνες μετά επιστρέψαμε στα Ζαγοροχώρια. Επί 5 μέρες οδηγήσαμε τα Μέλη του Ομίλου μας «Έλληνες Περιηγητές» στις συγκλονιστικότερες θέσεις θέας του Βίκου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία.
*Πλήρες άρθρο για τα Μπαλκόνια του Βίκου δημοσιεύθηκε στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ τεύχος 75 Μαίου-Ιουνίου 2010.
13°
