Σίφνος: Η Καίτη Κωνσταντίνου γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Φτάνοντας με το πλοίο στις Καμάρες, το πρώτο που αντικρίζεις είναι η Αγία Αικατερίνη στην άκρη του λιμανιού. Ένα μικρό ίσιο μονοπάτι φτάνει μέχρι την εκκλησία γύρω στα 15 λεπτά από το σπίτι. Μία από τις αγαπημένες μου βόλτες τα απογεύματα. Μετά, όπως γυρνά το πλοίο για να αγκυροβολήσει, αρχίζουν σιγά-σιγά να φαίνονται ένα-ένα τα αγαπημένα μου μέρη. Η Αγία Μαρίνα πάνω στο βράχο φωτισμένη, το σπιτάκι, ο Ίσαλος, η Καμάρα, η Σπηλιά... φτάσαμε.
Περπατώντας στην παραλία, η γνώριμη μυρωδιά της Σίφνου, η Πολύνα, η Μόσχα, όλα καλά… ήρθαμε.
Στον Ίσαλο κατευθείαν για το φοβερό mohito από τα χέρια του Νίκου και το ηλιοβασίλεμα μαζευόμαστε όλοι σιγά-σιγά, γέλια, μουσική κι ο ήλιος που μπαίνει στη θάλασσα. Νύχτωσε…
Από τη πρώτη στιγμή που ήρθα στη Σίφνο την αγάπησα ή, για να το πω πιο σωστά, την αγάπησα πιο πριν, γι’ αυτό που η Σίφνος αντιπροσωπεύει για μένα.
Γιατί η Σίφνος; Προσπαθώ να σκεφτώ… δεν είναι οι βουτιές στη Σπηλιά με τα τέλεια νερά, ούτε οι βόλτες στον κάτασπρο και πεντακάθαρο Αρτεμώνα το βραδάκι. Δεν είναι το Στενό, το βράδυ στην Απολλωνία με τα μικρά μπαράκια και τα μαγαζιά, ο κόσμος που διασκεδάζει μέχρι το πρωί. Δεν είναι η ευγένεια των ανθρώπων και το χιούμορ τους, δεν είναι το πανηγύρι του προφήτη Ηλία στου Κοντού πάνω στο βουνό με το φαΐ στα ξύλα, τα τραγούδια τα σιφνέικα και το χορό μέχρι το ξημέρωμα. Δεν είναι τα πράσινα νερά στα βράχια της Χρυσοπηγής. Δεν είναι η ηρεμία, η ησυχία, η γαλήνη… Είναι η στενή συγγένεια... Είναι αυτό το άρωμα που περνάει μέσα μου από την ώρα που θα πατήσω το πόδι μου στο νησί και με αλλάζει, με μετακινεί πιο πολύ στον εαυτό μου.
*Η Καίτη Κωνσταντίνου είναι ηθοποιός και πρωταγωνιστεί στη «Λυσιστράτη»(σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις), που κάνει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
22°
