Η Μαρία Καβογιάννη γράφει στην ATHENS VOICE για το Πήλιο.
Πήλιο: Απόγευμα... Ο ήλιος ξεκουράζει τα χρώματα. Τα σπίτια όλα ροζ. Καρφίτσες του δειλινού. Μια διακριτική γραμμή κόβει στη μέση ουρανό και θάλασσα. Ένα παρατεταμένο βουητό το νερό, που τρέχει ασταμάτητα από τις πηγές, στις πλαγιές – πυκνές από καστανιές, κερασιές, πλατάνια, φλαμουριές, μηλιές...
Χωρίς ντροπή, μια άναρχη ομορφιά η ανελέητη φύση. Μηλιές... εδώ ο θεός ζωγράφισε το όνειρο στον παράδεισο. Εδώ κατρακύλησε το μήλο και εκδιώχθηκε ο άνθρωπος στην κόλαση. Εδώ αφέθηκε ερωμένη να την κατακτήσεις, να μπορέσεις να αποκτήσεις ξανά μια στιγμή που σου επιτρέπει να ευδαιμονήσεις, να λυτρωθείς. Εδώ, σε αυτό το βουνό που οι κένταυροι αλώνιζαν και άφησαν τις πατημασιές τους να σε οδηγούν στα απόκρυφα της φύσης μονοπάτια.
Απόγευμα... Φτάσαμε στην πλατεία. Εκεί κάτω από τον πλάτανο μας πήρανε οι εποχές και είδαμε να μπαίνει η άνοιξη στο ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, με τις αγιογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο από φύλλα χρυσού. Τον επιτάφιο με τα κυκλάμινα, τους κρίνους και τις πασχαλιές, τα κοριτσάκια με τα λουλουδένια στεφάνια στα μαλλιά να ραίνουν με άρωμα από λεμονανθούς τις ψαλμωδίες που ανέβαιναν μέχρι το θόλο και ακουμπούσανε στον ουρανό...
Και μετά γίναμε μικρές μαύρες κουκίδες σε χριστουγεννιάτικη κάρτα με χιονισμένα έλατα στολισμένα με αστέρια και παιδικά παιχνίδια μέσα στην αχλύ από τα πεσμένα σύννεφα...
Και ύστερα κατεβήκαμε στον παλιό σταθμό και ταξιδέψαμε με τον Μουτζούρη διασχίζοντας φυλλωσιές, γέφυρες, μνήμες...
Και το καλοκαίρι βουτήξαμε στα δροσερά νερά του Παραδείσου εκεί στα βραχάκια· πήγαμε στο Καλαμάκι και είδαμε το βάτραχο, ένα γλυπτό που έφτιαξαν τα βράχια στη θάλασσα του Αιγαίου, και φτάσαμε μέχρι τη Νταμούχαρη με τα άσπρα βότσαλα και χαθήκαμε στις σπηλιές για να προστατευτούμε από τον ήλιο τον καυτό...
Και μας πήρε το βράδυ. Και είδαμε τη νύχτα. Πιάναμε με τα δάχτυλά μας τους αστερισμούς, τους αλλάζαμε πορείες και ρυθμούς. Και γελάγαμε. Και τραγουδάγαμε. Και ο δρόμος του φεγγαριού, πλατύς, μας πήγαινε σε αγάπες που χάθηκαν, σε έρωτες που έρχονταν. Και ακούσαμε τα αηδόνια, τα νερά και τις ώρες και τα χρόνια από το καμπαναριό δίπλα στο περίπτερο...
Και ήρθε το χάραμα που απλώθηκε απλόχερα χωρίς ενδοιασμούς και επιτηδεύσεις χαρίζοντάς μας ευτυχία...
22°
