Το να είσαι σε μπάντα έχει πολλά θετικά αλλά και ένα βασικό αρνητικό. Όταν τα πηγαίνεις καλά με τα άλλα μέλη, καταλήγουν οι σχέσεις σου να είναι γκομενικές. Έτσι και εμείς, πέρυσι, μετά από μια γεμάτη στουντιακά και συναυλιακά σεζόν, έχοντας κοιμηθεί μαζί σε βαν, παγκάκια, ξενοδοχεία, τροχόσπιτα και καναπέδες σε Σερβία, Σκόπια, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Γιάννενα και όπου μας έβγαζε ο δρόμος, μην μπορώντας να κοιμηθούμε χωριστά, αποφασίσαμε να περάσουμε ένα μέρος των οικογενειακών μας πλέον διακοπών στη Δονούσα.
Ακολουθώντας λοιπόν το ρεύμα του ελεύθερου κάμπινγκ, επιλέξαμε την πιο light εκδοχή του στην παραλία του Κέδρου. Αν καταφέρεις να στήσεις σε σκιά (ενδεχόμενο απίθανο μετά τις αρχές Ιουλίου), η μόνη διαφορά με το οργανωμένο είναι πως δεν χρειάζεται να δείξεις ταυτότητα στη ρεσεψιόν, παρά μόνο να συμμορφωθείς με τους απλούς, σιωπηρούς κανόνες υγιεινής και ομαλής συμβίωσης. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται από την κοινωνικότητά σου (η δική μας δεδομένη). Κάπως έτσι καταλήγεις με μια παρέα τουλάχιστον 20 ατόμων, με την οποία μοιράζεσαι Bepanthol, ρακόμελα, κιθάρες, βιβλία, ομελέτες και στρώματα για να φτάσεις μέχρι την άλλη παραλία του νησιού. Την κατοικημένη από την άγρια φυλή των Λιβαδαίων. Κατά τη διάρκεια της ημέρας αναλώνεσαι σε καφέδες, ρακέτες και διεθνή πρωταθλήματα σκάκι στα ανάκλιντρα του Voodoo 3 και λίγες ώρες πριν νυχτώσει εργάζεσαι σκληρά σε δυάδες προς αναζήτηση συνοδών για να απολαύσεις γκουρμέ γεύματα στην Κόρη του Μιχάλη. Όταν η «ρουτίνα» δεν αποδώσει καρπούς, καταλήγεις να πίνεις ρακόμελα στα σκαλιά του Σκαντζόχοιρου περιμένοντας το πλοίο να ξεφορτώσει, κάνοντας dips.
Από την πρώτη κιόλας μέρα διαπιστώνεις με ανακούφιση ότι δεν θα σε απασχολήσει τι ρούχα θα φορέσεις ούτε πού θα ποζάρεις για να πιεις κοκτέιλ, αλλά σε ποια μεριά της παραλίας θα περάσεις το βράδυ σου και το αν αυτός που πίνει από το μπουκάλι σου θα προλάβει το πρωινό πλοίο. Μετά από 2 βδομάδες, έχοντας πια ξεχάσει πώς είναι να μπαίνεις σε αυτοκίνητο, πώς αλλάζουν τα κανάλια στην τηλεόραση και φτάνοντας πλέον στα όρια του ιδρυματισμού και της παράλυσης, αρχίζεις να μιλάς μια γλώσσα που καταλαβαίνουν μόνο οι 20 της φυλής που σε περιβάλλει. Τα πάντα αναβάλλονται για «αύριο, μωρέ» και έτσι δεν επισκέφθηκες ποτέ την Καλοταρίτισσα, αφήνοντας μια εκκρεμότητα και δημιουργώντας αφορμή να κατηφορίσεις πάλι το πλακόστρωτο για τον Κέδρο.
Μια τελευταία βουτιά στα καταγάλανα νερά και ένα βλέμμα στον πιο φωτεινό έναστρο ουρανό σε οδηγεί στο πλοίο με την υπόσχεση να επιστρέψεις.
*Οι Zebra Tracks είναι πενταμελές indie συγκρότημα της νέας αγγλόφωνης σκηνής.
13°
