Η κριτική του Αλέξανδρου Χατζηιωάννου για το video game «Knights and Bikes»
Είναι ριψοκίνδυνη αισθητική επιλογή η νοσταλγία, ειδικά όταν μιλάμε για την πιο ανεξάντλητα μοδάτη έκφανσή της, αυτήν που φοράει βάτες, λικνίζεται με A Flock of Seagulls και αναπαράγει μια, εν πολλοίς, σπηλμπεργκική μυθολογία. Σαν το αλάτι στη μαγειρική, οι αναφορές στα 80s μπορούν, στις κατάλληλες δόσεις, ν’ αναδείξουν ένα ήδη αξιόλογο σύνολο (για παράδειγμα, το συγκινητικό Oxenfree της Night School Studio), αλλά συχνά αξιοποιούνται ως αντιπερισπασμός για να καλυφτεί η απουσία γεύσης (όπως λέγαμε πέρσι για το Crossing Souls). Το στοιχείο που συνδέει τις φιλενάδες του Knights and Bikes τόσο με τα Goonies όσο και με την συνεχώς διευρυνόμενη συμμορία του Stranger Things δεν είναι μόνο ότι οι παιδικές περιπέτειές τους αποκτούν έναν βαθμό επικινδυνότητας αταίριαστο με το νεαρό της ηλικίας τους, αλλά και ο τρόπος που αυτές διαμορφώνονται απ’ το καπιταλιστικό λιοτρίβι.
Όπως η οικογένεια της Joyce στην σειρά του Netflix ή το παρεάκι στην ταινία του Donner, τα δυο κορίτσια του Knights and Bikes αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες που τις απειλούν με ξεριζωμό.
Η Demelza ζει στο παρηκμασμένο βρετανικό θέρετρο Penfurzy με τον πατέρα της, ο οποίος, πνιγμένος απ’ τα χρέη, σκέφτεται να πουλήσει το γηπεδάκι μίνι-γκολφ που τους συντηρεί. Η Nessa, είναι ήδη άστεγη και, αφού καταφθάνει στο μικρό νησί ως λαθρεπιβάτης σ’ ένα απ’ τα τελευταία πλοία του καλοκαιριού, περνάει τις νύχτες της στριμωγμένη στο τροχοσπιτάκι της καινούργιας της κολλητής. Όμως σ’ έναν τόπο που, αιώνες πριν, υπήρξε πέρασμα ιπποτών που επέστρεφαν απ’ τις σταυροφορίες, κυκλοφορούν φήμες για κάποιον θαμμένο, αμύθητο θησαυρό. Αν τα κορίτσια κατάφερναν να τον βρουν, θα μπορούσαν να σώσουν το μίνι-γκολφ και να εξασφαλίσουν μια ομαλή διαβίωση στο Penfurzy.
Έτσι καβαλάμε τα ποδηλατάκια μας (στο παιχνίδι μπορούν να συνεργαστούν δύο παίκτες μέσω τοπικού, μόνο, co-op) και οργώνουμε το νησί, ψάχνοντας για τα κρυμμένα πλούτη. Θα πλατσουρίσουμε σε λασπόνερα, θα κρυφτούμε σε απόμερες σπηλιές, θα ψαχουλέψουμε ανάμεσα στους θάμνους για πολύτιμα αυτοκόλλητα που ανταλλάζουμε γι’ αναβαθμίσεις στα οχήματά μας και θα λύσουμε απλοϊκούς γρίφους χρησιμοποιώντας τις (διαφορετικές) δυνάμεις των δυο φιλενάδων. Α, και φυσικά, θα παλέψουμε ενάντια στα φαντάσματα των ιπποτών που δεν σκοπεύουν ν’ αποχωριστούν τον θησαυρό τους χωρίς αντίσταση.
Αν το Knights and Bikes κάνει κάτι άριστα, αυτό είναι η παρουσίαση που ξεφεύγει απ’ τον προφανή συνδυασμό pixel art και synthwave. Ο υπέροχα δοσμένος κόσμος του βγάζει μια ιδιαίτερη βρετανική τραχύτητα, τα χρώματά του γήινα και ξεπλυμένα σαν μετά από φθινοπωρινή βροχή, οι φιγούρες σαν κομμένες από χαρτόνι, η μουσική πανκ. Δυστυχώς όμως το μεράκι της Foam Sword φαίνεται να εξαντλείται στα οπτικοακουστικά καθώς μέσα σ’ αυτόν το, ομολογουμένως πανέμορφο, περιβάλλον αδυνατεί να σου προσφέρει κάτι ενδιαφέρον να κάνεις.
Οι μάχες είναι προβλέψιμες και μονότονες, οι γρίφοι διεκπεραιωτικοί, η εξερεύνηση, πέρα από τα εντυπωσιακά τοπία, δεν μεταδίδει τη χαρά της ανακάλυψης. Μόνο ένα σενάριο που καταφέρνει να διατηρήσει τα μυστικά του μέχρι το τέλος (με σημαντικότερο αυτό του πραγματικού ρόλου της Nessa) σε κεντρίζει να ολοκληρώσεις την οχτάωρη διαδρομή του Knights and Bikes και το σώζει, οριακά, απ’ το νοσταλγικό σωρό.
14°
