Στο Πήλιο της Θεοπίστης Πουρλιοτοπούλου, εκεί που η οικογενειακή ιστορία άρχισε με έναν έρωτα - κλέφτη
Είναι το χωριό μου, πηγαίνω εκεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η γιαγιά μου είναι από τον Βόλο και είχε εξοχικό στο Πήλιο, στην Τσαγκαράδα. Ο παππούς μου τότε είχε κάνει ένα ταξίδι στον Βόλο, την αντίκρισε, την ερωτεύτηκε, την έκλεψε και μας την έφερε Θεσσαλονίκη. Και έτσι μείναμε στη Θεσσαλονίκη. Όμως κάθε καλοκαίρι, από μηνών, έμενα εδώ, στη γιαγιά Περσεφόνη και στον παππού Φώτη.
Το Πήλιο είναι και για τις τέσσερις εποχές, ένα μέρος με μαγική ενέργεια, γεμάτο χρωματιστές ορτανσίες. Για εμένα, βέβαια, που το έχω ζήσει περισσότερο το καλοκαίρι, θα έλεγα ότι είναι ο καλύτερος προορισμός για τότε. Γιατί συνδυάζει και βουνό και θάλασσα – και έχει την τέλεια θερμοκρασία.
Τα καλοκαίρια, όταν ξυπνάω, τρώω ένα πολύ ωραίο πρωινό με τη σπιτική μαρμελάδα της γιαγιάς στο μπαλκόνι με θέα όλον τον Παγασητικό. Φοράω το μαγιό μου και κατεβαίνω στον Μυλοπόταμο – φέρνουμε τις δικές μας ομπρέλες και καθόμαστε στο ανοργάνωτο κομμάτι. Υπάρχει και ένα μπαράκι που το έχει ο φίλος μας ο κύριος Κώστας. Πάντα ανεβαίνουμε στα βράχια και βουτάμε από ψηλά – από μωρό το κάνω αυτό, δεν υπάρχει χρονιά που να μην έχω βουτήξει από εκεί. Τα νερά είναι δροσερά και πολύ καθαρά.
Από τον Μυλοπόταμο υπάρχει ένα πολύ ωραίο μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία του Λιμνιώνα, μια διαδρομή 50 λεπτών. Την έκανα πριν από δύο χρόνια με τον σκύλο μου τον Bruno και την παρέα μου. Άλλη πολύ ωραία παραλία είναι η Φακίστρα, λίγο πιο δύσβατη και πρέπει να πας νωρίς γιατί μαζεύει κόσμο, αλλά αξίζει πολύ. Ο Άη Γιάννης είναι τέλειο μέρος για σουβενίρ. Εκεί είναι και η ΧΑΝΘ, η κατασκήνωση, και πάντα θα δεις τριγύρω παιδιά να τρέχουν και να παίζουν – το κλίμα είναι πολύ χαρούμενο. Η παραλία του, το Παπά Νερό, είναι πολύ μεγαλύτερη σε έκταση και πιο κοσμοπολίτικη, με beach bars. Τελευταία οικογενειακό μας σποτ έχει γίνει η Πλάκα. Αγαπώ πολύ και τους Αγίους Σαράντα, ενώ ένα πολύ γραφικό μέρος είναι η Νταμούχαρη – εκεί έχει γυριστεί τμήμα του «Mamma Mia». Υπάρχει και μια μικρή κρυψώνα, από ένα κρυφό μονοπάτι που οδηγεί σε ένα μέρος με σκάλες και βατήρες – το ξέρουν μόνο οι ντόπιοι. Από αυτό το σποτ, ακριβώς απέναντι, βλέπεις την παραλία του Παπά Νερό. Σε καμία από αυτές τις παραλίες δεν έχει σήμα. Είναι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο, να κατεβαίνεις στην παραλία και να μην έχεις σήμα!
Αν δεν πάμε παραλία, επειδή τα νερά είναι άγρια και έχει κύμα, θα κάτσω στο ξενοδοχείο των ξαδελφών μου, Έλενας και Γεωργίας, στο Αμάλθεια. Έχει μια πισίνα, μέσα στο πράσινο – σαν να είσαι σε δάσος.
Το μεσημεράκι ανεβαίνουμε στην ταβέρνα της Κυριακούλας, στον Αγγέλικα. Ο πατέρας της είναι ψαράς, οπότε ό,τι φτάνει στο πιάτο μας είναι φρέσκο. Τα κορίτσια είναι υπέροχα, μας φροντίζουν όλους. Δεν υπάρχει περίπτωση να φας και να μην ξαναπάς – αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος, πάρε μπαρμπουνάκια και χταποδάκι ξιδάτο οπωσδήποτε!
Μια απογευματινή σιέστα στο σπίτι επιβάλλεται – δεν ακούς κανέναν ήχο, παρά μόνο το γνωστό soundtrack του καλοκαιριού, αυτό των τζιτζικιών. Ύστερα, παίρνω το καλντερίμι που μοιάζει σαν μονοπάτι σε εξωτική ζούγκλα και οδηγεί στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, με το διάσημο πλάτανο των 1.000 + ετών. Αλλιώς, πάω στην πλατεία των Αγίων Ταξιαρχών, έχει την εκκλησία και δύο πανέμορφα ταβερνάκια. Για κλείσιμο, το βραδάκι, στο μπαράκι Σκάλα του κύριου Κομνηνού – είναι «τρελοκομείο», πάντα ευδιάθετος και υπέροχος, μας φτιάχνει το κέφι με τις μουσικάρες του. Μια στιγμή ακούς «Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα» και την επόμενη «Je ne vais pas travailler». Μου αρέσει πολύ και ο Δειπνοσοφιστής. Γενικότερα όμως όλα τα μαγαζιά εδώ έχουν ωραία vibes. Έχουν αυτό το χαλαρό, με την ωραία μουσική και τους ωραίους ανθρώπους.
Τώρα που σας τα γράφω όλα αυτά, νιώθω ότι είμαι εκεί. Το Πήλιο είναι το καταφύγιό μου. Το ησυχαστήριό μου. Είναι το καλοκαίρι μου. Σας μιλάω με την ψυχή μου και όχι τη φωνή μου. Ανυπομονώ…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
13°
