Η Χαλκιδική του Vittorio Giardino

Πολλά χρόνια πριν, όταν ήρθε το καλοκαίρι, φύγαμε με μια παρέα φίλων για την Ελλάδα. Ήμασταν πολύ νέοι αλλά κάποιοι από εμάς (όπως κι εγώ) είχαμε ήδη μικρά παιδιά τα οποία και σύραμε μαζί μας στις διακοπές. Προτιμούσαμε το ελεύθερο κάμπινγκ και αποφεύγαμε τα οργανωμένα. Έτσι κάναμε μια συμφωνία με αγρότες και με αντάλλαγμα λίγες δραχμές μας επέτρεπαν να βάλουμε τις σκηνές μας στο χωράφι τους, ενώ παράλληλα μας προμήθευαν με νερό από το πηγάδι τους.

Μας άρεσε να είμαστε σε επαφή με τη φύση και με την αληθινή ζωή των κατοίκων. Μερικοί από εμάς έχοντας μελετήσει λίγα αρχαία ελληνικά στο λύκειο καταφέρναμε να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα με τους Έλληνες. Σε κάθε περίπτωση χάρις στην ευγένεια των κατοίκων δεν υπήρξε ούτε μια ασυνεννοησία. Θέλοντας να συνεννοηθούμε, τα καταφέρναμε πάντα. Με αυτόν τον τρόπο γνωρίσαμε εξαιρετικούς ανθρώπους και είδαμε μέρη θαυμαστά σε πολλά σημεία της Ελλάδας: γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να αναφέρω κάποιο.

Ίσως δεν είναι το πιο γοητευτικό μα σίγουρα είναι το μέρος που ζήσαμε την πιο αξέχαστη περιπέτεια, βρίσκεται στο ακρωτήριο της Χαλκιδικής, όχι μακριά από τον νέο Μαρμαρά. Στο βάθος ενός χωματόδρομου που έμοιαζε με την όρμο ενός χειμάρρου, φτάσαμε σ’ ένα μικρό ακρωτήρι, αμμώδες και τελείως έρημο. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί εκτός από ένα χωριατόσπιτο καμιά εκατοστή μέτρα από τη θάλασσα. Στο μέσο του όρμου ακριβώς στο κέντρο, ούτε διακόσια μέτρα από την ακτή ήταν ένα μικρό νησάκι, λίγο πιο μεγάλο από έναν βράχο γεμάτο από πεύκα. Ήταν πραγματικά μικρό: μόνο δέντρα και κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Υπήρχαν όμως πολλά κουνέλια, όπως ανακαλύψαμε αργότερα. Έτσι μια και ανάμεσα στον εξοπλισμό μας είχαμε ένα μικρό φουσκωτό βαρκάκι μεταφέραμε τις σκηνές μας και τα υπάρχοντα μας στο νησί, ενώ για τις προμήθειές μας από τρόφιμα και νερό βασιζόσασταν στο σπίτι των αγροτών που όπως πάντα στην Ελλάδα ήταν φιλόξενοι και γενναιόδωροι. Κατεβαίναμε στην ακτή κολυμπώντας ή αν έπρεπε να μεταφέρουμε βαριά πράγματα, όπως τροφές, με το βαρκάκι. Για καμιά εβδομάδα δεν ανεβήκαμε σε αμάξι και από Ελλάδα δεν βλέπαμε τίποτα άλλο παρά μόνο τον όρμο «μας». Βλέπαμε τα πρόβατα στην ακτή πολύ νωρίς το πρωί να δροσίζονται στο νερό. Βλέπαμε μια ομάδα από δελφίνια να περνάνε στα ανοιχτά και πολλά ψάρια στον βυθό του νησιού. Ακούγαμε κοντσέρτο από τζιτζίκια που σε στιγμές σε ξεκούφαινε. Το βράδυ, όταν επιτέλους έπεφτε η σιωπή, ο ουρανός γέμιζε από τόσα πολλά αστέρια, που ποτέ δεν είχαμε ξαναδεί.

Το εξώφυλλο του τεύχους 824 της Athens Voice με ένα σχέδιο του Vittorio Giardino, εμπνευσμένο από τη Χαλκιδική.

Για πρώτη φορά στη ζωή μας ήμασταν οι κυρίαρχοι ενός ολόκληρου νησιού, όχι μεγαλύτερου από ένα μικρό κήπο, αλλά ήμασταν οι μόνοι κάτοικοί του εκτός από τα κουνέλια. Τελειώνοντας αυτές τις λίγες γραμμές θέλησα να δω μέσω των σύγχρονων ψηφιακών μέσων τι έχει γίνει αυτό το μέρος σήμερα. Ομολογώ ότι ύστερα από τόσα χρόνια φοβόμουν το χειρότερο. Αντίθετα, ανακάλυψα πως το νησάκι και ο όρμος είναι ακόμα εκεί σχεδόν αναλλοίωτα. Μόνο ο δρόμος έχει άσφαλτο, το σπίτι έχει γίνει ταβέρνα και το γύρω χωράφι έχει ένα μικρό κάμπινγκ. Στο νησί υπάρχουν ακόμα τα πεύκα.

* Ο Vittorio Giardino είναι Ιταλός κομίστας. Φέτος κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Jemma Press το κόμικς του “No Pasarán!” σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του τεύχους 824 της Athens Voice με σχέδιο από τη Χαλκιδική.