Ξεκίνησα να μετράω νησιά για να δω σε πόσα έχω πάει, πόσα μένουν ακόμα, αν έχω ή δεν έχω απωθημένο με τα νησιά της Ελλάδας και… το έκοψα, ρε παιδιά, είναι 6.000 νησιά από τα οποία 117 τα κατοικημένα, ποιος νονός, ποιος κουμπάρος: πόσα καλοκαίρια θέλεις για να γυρίσεις 117 νησιά; Ακόμα κι αν αφήσουμε απέξω τα ακατοίκητα, αυτά που τα βλέπεις λιγούρικα από το κατάστρωμα του πλοίου ή του δελφινιού, ακόμα κι αν μετρήσουμε μόνο τα κατοικημένα, είναι ψιλο-αδύνατον να τα επισκεφθείς όλα. Είναι και λεφτά, με τα αυξημένα κόμιστρα. Άντε να γεμίσεις το ντεπόζιτο στο κότερο, κι αυτό είναι μεγάλο έξοδο, άμα θέλεις να κάνεις «island hopping», που λένε και στα Τρίκαλα, αν υποθέσουμε ότι σκοπεύεις να πας από νησί σε νησί με το κοτεράκι σου…
Πηγαίνεις από νησί σε νησί, ή σε πολλά διαφορετικά νησιά, όταν είσαι νέος, δεν έχεις παιδιά και ψοφάς για εξερευνήσεις. Ενθουσιάζεσαι με το ταβερνάκι στην Ικαρία/Σαμοθράκη/άλλο νησί, που φτιάχνει μόνον αυγά τηγανητά (αλλά τι αυγά!), βρίσκεις έναν σοφό γέροντα στη Σέριφο/Σίφνο/άλλο, που μιλάει για το νόημα της ζωής, πίνεις τον καλύτερο καφέ στη Νίσυρο/Ρόδο/άλλο, με συγκλονιστική θέα το Αιγαίο, απολαμβάνεις το ωραιότερο κοκτέιλ στη Μύκονο/Σαντορίνη/άλλο, μιλάς με ντόπιους που είναι όλοι τρελοί, βλέπεις αρχαία μνημεία που σε κάνουν να ανατριχιάζεις και τοπία που σε γεμίζουν ηρεμία, βουτάς σε διαφορετικές θάλασσες κάθε μέρα, ανακαλύπτεις γραφικά χωριουδάκια, κολπίσκους, βραχάκια, νησίδες, βουναλάκια, εκκλησάκια, καφενεδάκια και μαγαζάκια με μπιζού/αντίκες/άλλα. Ζαλίζεις τον έρωτα των κολλητών σου με τις ανακαλύψεις σου, μετά, αλλά όσο τις ζεις, αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου την ψυχική ανάταση του Ελληνικού Καλοκαιριού στα Νησιά. Συνδυασμένη με τη νεότητα, με το ότι είσαι τζόβενο δηλαδή, το ότι κοιμάσαι όπου να ’ναι και τρως ό,τι να ’ναι και δεν σε πειράζει ο ήλιος/η μπίρα/άλλο, η ανάταση του Ελληνικού Καλοκαιριού στα Νησιά είναι αριστούργημα. Κακώς την λέω ανάταση, η σωστή λέξη είναι Ευτυχία, ή Ευδαιμονία. Μαζί και ανάταση όμως, γιατί σε ανεβάζει, ακόμα κι αν δεν έχεις όρεξη να ανέβεις: είναι δύσκολο να παραμείνεις πεσμένος για ώρα όταν κάθεσαι σε νησιώτικη παραλία με τα πόδια στο κύμα, τον ήλιο στην πλάτη σου και την άμμο κάτω από τον πισινό σου. Δεν ξέρω πολύ κόσμο να το καταφέρνει, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Μια και είπα «ηλικία»… όταν έχεις μωρά και μικρά παιδιά, κατεβάζεις τον πήχη. Θέλεις να είσαι κάπου με παιδίατρο, ωρυλά, κέντρο υγείας, με γνωστούς και φίλους να συνδράμουν σε περίπτωση ανάγκης. Επομένως ψάχνεις νησιά στα οποία αισθάνεσαι ασφαλής με τα μωρά σου. Με μικρά τα παιδάκια μου, πέρασα ωραία καλοκαίρια στην Ερέτρια, που είναι μια ώρα από την Αθήνα, αλλά και στη Θάσο, όπου έχω πολλούς φίλους να με πετάξουν στο Κέντρο Υγείας, αχρείαστο να ’ναι. Είχαν προηγηθεί άλλα, πιο ξένοιαστα καλοκαίρια σε Σίφνο, Σέριφο, Κύθνο, Σκόπελο, Αλόννησο, Λευκάδα, Σκιάθο, Κέρκυρα, Αίγινα, Αγκίστρι, Σπέτσες, Ύδρα, Πάρο, Πόρο, Σαντορίνη… σίγουρα ξεχνάω τα μισά, σίγουρα είναι άλλα τόσα. Είχα περάσει τρελό μετα-εφηβικό καλοκαίρι στη Σαμοθράκη και ακόμα τρελότερο στην Ικαρία π.χ., στην οποία σκεφτόμουν σοβαρά να μετακομίσω, και ωραίες διακοπές στη Λήμνο, στη Μυτιλήνη, στην Κρήτη, τη Ρόδο και τη Χίο. Πωωω, κοιτάζω τον χάρτη τώρα: άντε να έχω πάει σε τριάντα-σαράντα νησιά, περισσεύουν ένα σωρό!
Και το τρίτο κομμάτι της ιστορίας «νησιά» αφορά την ηλικία, το επίσης τρίτο κομμάτι της ζωής μας στη διάρκεια του οποίου είμαστε πάνω από πενήντα ετών: πήγα στη Νίσυρο δύο χρονιές με το Μεσογειακό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και πέρασα υπέροχους, επιμορφωτικούς Ιούνιους, και το καταπληκτικότερο ήταν ότι… δεν περίμενα πως θα πήγαινα σε άλλο νησί. Νόμιζα πως είχα ξεμπερδέψει με τα νησιά, ό,τι είδα, είδα, από δω και πέρα τέλειωσαν οι εξερευνήσεις και οι ενθουσιασμοί και οι μεγάλες νησιώτικες ανατάσεις.
Αλλά δεν τελειώνουνε, τελικά, παρά όταν εμείς αποφασίζουμε να τις τελειώσουμε. Ήμουν κάμποσο πάνω από πενήντα πέντε ετών την πρώτη μου χρονιά στη Νίσυρο, και την ερωτεύτηκα όπως ερωτεύεσαι μόνον τα ελληνικά νησιά – τις παραλίες, τη θάλασσα, το ηφαίστειο, τα χωριά, το φαγητό, τις τυρόπιτες, τα πάντα όλα. Ζήλεψα τον Γιώργο Καραμίχο, που έχει σπίτι εκεί και πάει συχνά, και όποιον άλλον αποκαλεί τη Νίσυρο δεύτερη πατρίδα του. Η δικιά μου δεύτερη πατρίδα είναι η Θάσος, την αγαπώ πολύ, περιμένω πώς και πώς να πάω τα καλοκαίρια. Ψοφάω για τις μυρωδιές, τις παραλίες, τη θάλασσα κ.λπ. όταν περνάω με το φέριμποτ από την Κεραμωτή νιώθω εικοσιπέντε χρονών. Ή μάλλον, νιώθω καθόλου χρονών, σα να μην έχω ηλικία, σα να είμαι απλώς μια τουρίστρια που φτάνει ενθουσιασμένη σε ένα αγαπημένο νησί.
Έχουν ανέβει τα κόμιστρα, είναι αλήθεια, και το κόστος ζωής έχει πάει στο ταβάνι, τα ξέρω όλα αυτά, δεν έχω κότερο ούτε ζω στα σύννεφα. Αλλά ξέρω πόσο καλό κάνει στην ψυχή (μάλλον και στο σώμα) ένα οποιοδήποτε Ελληνικό Νησί, το καλοκαίρι. Εδώ μιλάμε ότι κάνει καλό ακόμα και σαν ανάμνηση το Νησί, σαν καρτ-ποστάλ που κουβαλάμε στο μυαλό μας από νησιά που είδαμε, ζήσαμε, αγαπήσαμε, απολαύσαμε… Πόσο μάλλον το ίδιο το Νησί, έστω για λίγες μέρες, όσο χρειάζεται για να πάρουμε μια βαθιά, καλοκαιρινή ανάσα…
13°
