Τι κάνουμε όταν ταξιδεύουμε με ΚΤΕΛ

Παρόλο που τα λεωφορεία ΚΤΕΛ για τους περισσότερους προορισμούς είναι πλέον άνετα, μεγάλα και μοντέρνα, το «φθηνό μεταφορικό μέσον» αφενός δεν είναι και τσέτουλο, αφετέρου έχει τα θεματάκια του. Οι τιμές για απλή μετάβαση κυμαίνονται από 15-70-80 ευρώ, ανάλογα πόσο μακριά θέλεις να πας. Το σύστημα αγοράς εισιτηρίων είναι πατροπαράδοτο Βαλκάνιο: πας στα εκδοτήρια, στο βάθος των Καμπουλ-ειδών εγκαταστάσεων ΚΤΕΛ, βρίσκεις το γκισέ με τον προορισμό σου, βλέπεις έναν/μια υπάλληλο που σκυλοβαριέται, λες τον πόνο σου, μετ’ επιστροφής. Ο/η υπάλληλος σηκώνει το τηλέφωνο, παίρνει κάποιο άτομο και λέει άτονα, «θέλω ένα για την τάδε του μήνα, επιστροφή, ναι πληρώνει τώρα». Μετά σημειώνει με μπικ πάνω στο εισιτήριό σου την ημέρα/ώρα αναχώρησης, σου δίνει ρέστα και συνεχίζει να σκυλοβαριέται. Μπορείς να αγοράσεις τα εισιτήρια ονλάιν, αλλά πάλι θα πας στα εκδοτήρια να σου γράψουν απάνω νουμεράκι, δεν το γλιτώνεις – οι θέσεις είναι χειροποίητες.

Περιμένεις λοιπόν έξω από το λεωφορείο σου, που είναι σε κάποιο σημείο εκεί γύρω (ρωτώντας πας στην Πόλη). Περιμένεις ντούρα, με την προίκα σου παραμάσχαλα, επειδή (1) δεν έχει καρεκλάκι να κάτσεις, κι αν έχει είναι σιχαμένο και φοράς ημι-καθαρό τζιν, (2) κλέβουν, και το ξέρεις/έχεις δει, οπότε αγκαλιάζεις το λάπτοπ σου με λατρεία. Γυρεύεις;

Όταν είναι να ξεκινήσει το λεωφορείο, κάποιος περίεργος τύπος με σατέν μπουφανάκι σαν από κάστινγκ της «Παναγίας των Παρισίων» (Κουασιμόδος λέμε), φωνάζει «Για τάδε-τάδε-τάδε προορισμούς, φέρτε τσι τσάντες!» και χώνει τις τσάντες στο πορτ-μπαγκάζ. Συνεχίζεις να ρωτάς μέχρι να βεβαιωθείς ότι είσαι στο σωστό λεωφορείο, μπαίνεις. Βρίσκεις τη θέση σου. Που είναι δίπλα σε κυρία με σακούλα γεμάτη εδώδιμα και θα ξεράσεις, αλλά το κάνεις γαργάρα. Αυτά που θα σου συμβούν μέσα στο εκάστοτε ΚΤΕΛ επαρχίας λοιπόν:

1. Η κυρία με τα φαγιά: με σακούλα που κάνει κριτς-κρατς μόλις σε παίρνει ο ύπνος, με βρωμερό τυρί ή κεφτεδάκια που τα βγάζει έξω στο κομμάτι της διαδρομής με τις πολλές στροφές.
2. Η νέα με τα πατατάκια που κάνουν ακόμα πιο δυνατό ΚΡΙΤΣ-ΚΡΑΤΣ ενώ τα μασουλάει σε ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της διαδρομής. Τα νάτσος είναι χειρότερα.
3. Η νέα με το κινητό που τα λέει όλα στην κολλητή της, χαρτί και καλαμάρι, μυθιστόρημα ολόκληρο, πως οι γκόμενοι είναι τέρατα και δεν υπάρχουν και αυτό που της έκανε ο Τζίμης θα το πληρώσει α-κρι-βά και πως αγόρασε όμως ένα τοπ πολύ ουάου αν και είναι κρίντζυ να φοράει η Λίζα το ίδιο τοπ, ίσως το αλλάξει, θα δει, και τα υπόλοιπα (μα ποια υπόλοιπα;) θα τα πούνε από κοντά.
4. Ο νέος που φωνάζει «έλα ρε μαλάκα!» στον κολλητό του στο κινητό και γελάει δυνατά και είναι αφόρητος, με σχόλια για ποδοσφαιρικούς παράγοντες και για γκόμενες που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι ο Τζίμης αυτοπροσώπως.
5. Ο τύπος που απλώνει το μπούτι του και στριμώχνει το δικό σου μπούτι (γενικά αν έχεις θέμα με το να ζουλάνε τα μπούτια σου τα ξένα μπούτια, μην ταξιδεύεις με ΚΤΕΛ).
6. Τα παιδάκια που βαριούνται και παίζουν με κινητά τα οποία κάνουν ΜΠΛΙΝΓΚ-ΜΠΛΙΝΚ πολύ δυνατά. Ή που κάνουν εμετό (τα παιδάκια).
7. Αυτοί που την αμολούν ή και ρεύονται στα πενήντα εκατοστά από εσένα.
8. Αυτοί που δεν έχουν πλυθεί ποτέ όμως.
9. Οι διαδρομές δεν είναι αυτές που υπόσχονται: τα «τριάντα λεπτά διαδρομής» είναι πάντα γύρω στα σαράντα πέντε με πενήντα πέντε (λεπτά), και αισθάνεσαι ότι σε κλέβουν ασύστολα επί δεκαπέντε-και-βάλε έξτρα αφόρητα λεπτά. Οι «τρεις στάσεις» είναι συνήθως δεκατρείς. Η «παλιά Εθνική» είναι στροφιλίκι της απελπισίας και του εμετού μαζί. Η «στάση δέκα λεπτών» είναι σε μέρος με σύσχριστες τουαλέτες που δεν θέλεις ούτε απ' έξω να περάσεις, πόσο μάλλον να τις επισκεφθείς (εξαίρεση, η στάση στην Κόρινθο, με ψιλο-καθαρές τουαλέτες). Τα φώτα μέσα στα υπερσύγχρονα λεωφορεία δεν ανάβουν ποτέ, άρα δεν μπορείς να μαντάρεις μια κάλτσα, και ταξιδεύεις σαν ζόμπι ατέλειωτες ώρες.

Αλλά, αλλά... Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας, αν δεν οδηγείς/πετάς/διακτινίζεσαι, μόνον με ΚΤΕΛ μπορείς να πας σήμερα. Έχεις την ανάγκη τους λοιπόν, γι' αυτό και εστιάζεις στα θετικά: τα μεγάλα, άνετα, μοντέρνα, κλιματιζόμενα λεωφορεία. Παλιότερα ήταν μικρά, στριμωγμένα, σκουριασμένα λεωφορεία με παράθυρα που δεν ανοίγανε ή ήταν σπασμένα (τον χειμώνα κατά προτίμηση), και πάλι περίπου τα ίδια χρέωναν για τα εισιτήρια...