Κύθνος: Ο Θανάσης Αλευράς γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Πώς γίνεται με τους μεγάλους έρωτες που έρχονται και σε βρίσκουν εκεί που δεν το περιμένεις; Έτσι συνέβη και με την Κύθνο. Μόνο που στην περίπτωσή μου εγώ πήγα καταπάνω της, ένα καλοκαίρι πριν χρόνια με την παρέα μου και την ερωτεύτηκα.
Ερωτεύτηκα την απλότητα και τη λιτή ομορφιά της, όπως τη διαβάζω σε ένα ποίημα του Ελύτη.
99 καταγεγραμμένες παραλίες. Άγιος Στέφανος, Άγιος Σώστης, Γαϊδουρομάντρα, ατέλειωτες μη οργανωμένες παραλίες κι άλλα τόσα κολπάκια που θα ανακαλύψεις περπατώντας τη μέχρι εκεί που ο δρόμος σταματάει ή νοικιάζοντας ένα καϊκάκι. Ο κύριος Γιώργος θα σ’ αφήσει σε μία παραλία μόνο για σένα και θα έρθει να σε πάρει το βραδάκι, αν το θυμηθεί, γιατί σήμα κινητού δεν υπάρχει.
Δεκαπενταύγουστο μόνος σου χωρίς μαγιό, πού αλλού θα το βρεις;;;
Κυκλάδες σε 1.30 ώρα από το Λαύριο.
Η Κύθνος είναι πέτρα, χώμα, ουρανός και θάλασσα – τίποτα εξωτικό.
Ε, όχι και τίποτα, τα νερά της Κολώνας είναι σαν να βρίσκεσαι στις Μαλδίβες. Τίποτα οργανωμένο, τίποτα τουριστικό.
Πολλά μικρά λευκά εκκλησάκια παντού στο νησί, όλη μέρα κι όλη νύχτα ανοιχτά σαν την καρδιά των Κυθνίων που αγαπάνε τόσο πολύ τον τόπο τους και τον έχουνε προστατεύσει από την κιτς τουριστική ανάπτυξη.
Αυτές οι ήσυχες βόλτες με το αμάξι χωρίς, σχεδόν πάντα, να είναι κάποιος πίσω και μπροστά σου, αυτές οι παράξενες ανηφόρες και κατηφόρες που σε μια στροφή σε βγάζουν σε μία ακόμα παραλία κι έπειτα σ’ άλλη, κι άλλη, κι απέναντι η Σίφνος ή η Σέριφος, δεν τις ξεχωρίζω… και μετά για ρεβυθάδα στον Καντρή στην αγαπημένη μου Φλώρα που ’χει το μποστάνι πίσω από το μαγαζί.
Στην Κύθνο πας να ησυχάσεις, να ξεκουραστείς, να οραματιστείς, να αφυπνιστείς, να τα ξαναβρείς, να φας υπέροχα και να κολυμπήσεις σε γάργαρα δροσερά νερά.
Πριν φύγεις να πας ν’ ανάψεις κι ένα κεράκι στην Παναγιά την Κανάλα, μέσα σ’ ένα πευκοδάσος ονειρεμένο στο πουθενά και στο καφενείο στην αυλή της να πιεις έναν ελληνικό καφέ με την τέλεια τυρόπιτα και να πεις ένα ευχαριστώ που γεννήθηκες σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο…
