Κέας: Ο Λάμπρος Φισφής γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Στην Κέα, ή μάλλον στην Τζια, πέρασα τα καλύτερα καλοκαίρια της εφηβείας μου. Εκεί είχε σπίτι η οικογένεια του κολλητού μου Χαραλάμπη. Στο πάνω μέρος της Ιουλίδας. Περίπου 130 σκαλιά από το κέντρο της χώρας και 240 σκαλιά από το σταθμό των λεωφορείων που σε πηγαίναν στις παραλίες. Η Τζια είναι το νησί που έχω περάσει 10 σερί ώρες λέγοντας ανέκδοτα. Είναι το νησί που έκανα πρώτη φορά οτοστόπ σε μια καρότσα αγροτικού. Είναι το νησί που έφαγα την πιο τίμια μακαρονάδα σε ένα beach bar στο Γιαλισκάρι. Το νησί που έχω δει ταξιτζή να βρίσκει νεκρό λαγό στο δρόμο και να τον φορτώνει στο πορτ παγκάζ πετώντας την ατάκα «Τέτοιο μεζέ δεν τον χάνεις».
Στην Τζια στο μπαρ Λεών ήπια ένα βράδυ για πρώτη φορά το φλεγόμενο κοκτέιλ «Λαμποργκίνι». Στην Τζια στο μπαρ Λεών το ίδιο βράδυ ήπια και για τελευταία φορά το φλεγόμενο κοκτέιλ «Λαμποργκίνι». Στην Τζια πέρασα πολλά ζεστά μεσημέρια ακούγοντας μαζί με τον Χαραλάμπη τις κασέτες του Χάρρυ Κλυνν γελώντας αθόρυβα ώστε να μην ξυπνήσουμε τους γονείς που κοιμόντουσαν. Σε αυτό το νησί ξύπναγα κάθε πρωί με ένα γάιδαρο που βόγκαγε, ανέβαινα σε ταράτσες σπιτιών για να δω τα αστέρια, έπινα φραπέ πάρα πολύ γλυκό με πάρα πολύ γάλα, το έσκαγα από το σπίτι το βράδυ για να συναντήσω τους πιο μεγάλους της παρέας που μπορούσαν να μείνουν έξω μέχρι αργά.
Πάνω απ’ όλα στην Τζια γνώρισα απίστευτα παιδιά. Μια παρέα 25 παιδιών με διαφορετικά υπόβαθρα, χώρες και ηλικίες που μαζεύονταν κάθε μέρα και κάθε νύχτα και περνούσαν καλά χωρίς να κάνουν τίποτα. Δεν χρειαζόμασταν τις καλύτερες παραλίες, τα πιο κουλ μπαρ, τα πιο τέλεια μέρη για φαγητό. Στην Τζια έμαθα ότι, όταν έχεις καλή παρέα, σε όποιο μέρος και να είσαι περνάς τέλεια.
16°
