Στο Κάστρο των Παραμυθιώνε*

Αντίθετα με τον μεσσηνιακό «Πύργο του Άιφελ», το Κάστρο των Παραμυθιών δεν πρωταγωνίστησε σε τηλεοπτικό σποτάκι, βρίσκεται όμως και αυτό στα Φιλιατρά και εφόσον, βέβαια, πας μελετημένος –γιατί δεν είναι highlight– κοίτα να περάσεις και από εκεί.

Αν η σημερινή σκληρή του πραγματικότητα γινόταν κάπως πιο διαλλακτική, θα μπορούσε να είναι all-year πόλος έλξης για τους ταξιδιώτες, έστω και αν η περιοχή, ο όμορφος Αγρίλης, είναι θέρετρο παραθαλάσσιο. Όμως, δυστυχώς, του έλαχε η γνωστή μοίρα της εγκατάλειψης, αφού ο Σύλλογος που το διαχειρίζεται αδυνατεί να ανταποκριθεί στα έξοδα και τις αναγκαίες διευθετήσεις και κάνει έκκληση να το αναλάβει ο Δήμος Τριφυλίας προκειμένου να μην καταρρεύσει. Το αίτημα έχει γίνει, αλλά φευ.

Χτίστηκε στη δεκαετία του ’60. Όπως το κοιτάς στο βάθος, καθήμενος στα ταβερνάκια της παραλίας, είναι εντυπωσιακό. Αυτό το ημιλογοτεχνικό κλισέ ότι «κυριολεκτικά δεσπόζει στο τοπίο», του πάει γάντι: τεράστιο, με τα οικόσημα και τις κόκκινες πολεμίστρες του, υποθέτεις ότι θα υπήρξε φόντο σε αμέτρητες παιδικές αναμνήσεις, μάρτυρας σε ξεσάλωμα απίθανων παιχνιδιών. Όντως, και κάποτε ερχόταν πολύς κόσμος για να το δει αλλά και στις μέρες μας βλέπεις δυο τρία αυτοκίνητα απ΄ έξω. 

Ο δωρητής του, Χαράλαμπος Φουρναράκης ή Χάρρυ Φουρνιέ, γιατρός στο Σικάγο, μαζί με τον Πύργο και άλλα σποτ, το χάρισε στους συμπατριώτες του. Γι΄ αυτό και το μάγκικο ιδιωματικό «-ε» στην κατάληξη: δηλωτικό όχι μόνο της καταγωγής του αλλά και του ότι οι ντόπιοι το νιώθουν δικό τους. Σήμερα το εσωτερικό, γεμάτο πανοπλίες ιπποτών και όχι μόνο, δεν είναι επισήμως επισκέψιμο αφού κατοικείται. Επίσης, αντίθετα με ξένα και ελληνικά δημοσιεύματα και παρά την ειδυλλιακή του τοποθεσία δεν λειτούργησε ποτέ ως ξενοδοχείο. Τουλάχιστον οι αρμόδιοι δεν θυμούνται κάτι τέτοιο.

Πάντως, ακόμη και με την αφρόντιστη όψη του, δεν παύει να είναι όμορφο. Έχει μια απόκοσμη αύρα, μια απογευματινή μελαγχολία, όπως ίσως ταιριάζει να έχει ένα Κάστρο Παραμυθιών σε μια εποχή που τα παραμύθια ψηφιοποιούνται και αυτά. Στους καιρούς μας αυτό το τελευταίο θα ήταν μια καλή και εκσυγχρονισμένη δικαιολογία για την κατάστασή του, αλλά η παρακμή του ήταν ήδη παλιά στην πρώτη μου επίσκεψη, δεκαπέντε χρόνια πριν.

Ο χορταριασμένος δρόμος προς την είσοδο μοιάζει πράγματι με εκείνους που οδηγούσαν στα κάστρα των παραμυθιών. Μεσαιωνικοί πυργίσκοι, καμάρες και κάτι από Disneyland με μια βερσιόν της άμαξας της Σταχτοπούτας. Όμως μην περιμένεις να δεις την Ωραία Κοιμωμένη, Χιονάτες και πριγκιπόπουλα. Οι φιγούρες-γλυπτά είναι ένας συνδυασμός κάπως παράξενος, μα συγκινητικός. Εμπνευσμένες στην πλειοψηφία τους από ελληνικά λαϊκά παραμύθια, που «διηγούταν η γιαγιά του» στον Φουρνιέ, την ιστορία και την ελληνική μυθολογία. Ο ομηρικός Δούρειος Ίππος, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά, είναι όλα εκεί, απλά και απέριττα, μόνο που έχουν λίγο ξεβάψει από τον αέρα και την αλμύρα.

Από την άλλη, βέβαια, αυτή η ανάμεικτη οσμή των υγρών τοίχων και της θάλασσας εντείνει την νοσταλγία. Οι πιο ρομαντικοί ίσως να συναισθανθούν και την ευαίσθητη χορδή του Χάρρυ Φουρνιέ. Οι πιο επιχειρηματικοί πάλι ίσως σκεφτούν πιο δημιουργικά.