Παρκάρισμα δύσκολο, ο μεσημεριανός ήλιος καίει, ο freddo με μπόλικη κανέλα αργεί, παίζει συνέχεια το «συγγνώμη,την καρεκλίτσα την χρειάζεστε;», για περισσευούμενο τάβλι ούτε λόγος. Η υπέροχη και παραλίγο οβάλ αμμουδιά της Καλόγριας στην Στούπα, είναι γεμάτη ξαπλώστρες και ομπρέλες ως πάνω, ο αέναος ήχος από τις ρακέτες σε νανουρίζει ώσπου να σε χτυπήσει το μπαλάκι, τα προνομιακά τραπεζάκια στις σκιές του beach μπαρ είναι συνεχώς πιασμένα. Ακόμα και στην φυσική μπανιέρα του «Πρίτζιπα» με τα κρύα νερά, έχει ουρά! Και είναι ατομική. «Μα εγώ ήθελα...» - Σσσς, χαλάρωσε και μην γκρινιάζεις. Είναι Αυγούστος.
Παρόλα αυτά, τα διάφανα νερά είναι μαγεία. Οι πολλάπλές κορυφές του Ταϋγέτου στο βάθος είναι το τέλειο φόντο. Η απαλότατη άμμος, λίγο καίει αλλά, σου χαιδεύει τις πατούσες και η επιθυμία να ανέβεις και εσύ τα, πνιγμένα στο πράσινο, στριφογυριστά σκαλοπάτια, στο καβατζόστενο, που σε βγάζουν στο Πέρασμα (για φαγητό) δεν θα αργήσει να έρθει. Αστραπές είχε και χτες αλλά τίποτα δεν έγινε.
Και εκεί που όλα έχουν πάρει την αυγουστιάτικη θέση τους, από μακριά, βλέπουμε παχύρευστη θολούρα. Με ένα search στις εικόνες του μυαλού την ταυτοποιούμε με το νέφος από τις πιτσιλιές που δημιουργούν τα εξωτερικά air-conditions στα καφέ. Ουπς. Λάθος εκτίμηση, αλλά με τέτοια ζέστη τι άλλο να σκεφτείς. «Γρήγορα το iphone” φωνάζει αντανακλαστικά κοπελίτσα από το δίπλα τραπέζι ενώ εμείς ακινητοποιούμαστε ευδαίμονες, σαν διψασμένα λουλούδια, από τις πρώτες ζεστές ψιχάλες. Κακή ιδέα.
Σε δευτερόλεπτα αέρας σηκώνεται και παίρνει μαλλιά, ποτήρια, πετσέτες, ομπρέλες, ξαπλώστρες. Φουσκώνει η θάλασσα. Σπάνε ολόκληρα κλαδιά από δέντρα. Ένα ιστιοφόρο κοντεύει να πέσει στα βράχια, ο κόσμος εγκαταλείπει την αμμουδιά αποφεύγοντας τις αιωρούμενες ομπρέλες, τρέχει ξυπόλητος στα (παρεμπιπτόντως διάτρητα) υπόστεγα, η ατμόσφαιρα θολώνει τελείως και μας κόβει και την θέα. Το σκέπαστρο της μπάρας δεν μας χωράει όλους και ο αέρας φέρνει την βροχή και μας χτυπάει αλύπητα και πονάει. Φίλος μετεωρολόγος ενημερώνει ότι "οι καλοκαιρινές μπόρες έχουν διάρκεια μέχρι 30 λεπτά και χαρακτηρίζονται από μεγάλη ποσότητα όμβρου". Μάλιστα. Ευτυχώς η μουσική δεν σταματάει. Σκας ένα χαμόγελο μούσκεμενο. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το ευχαριστηθείς, με την προϋπόθεση ότι δεν είσαι από εκείνους που άφησαν στο αμάξι τα παράθυρα ανοιχτά. Στο μεταξύ, λίγο να έχεις ταξιδέψει, η βλάστηση, οι λάσπες, η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα σου θυμίζουν πάρτυ σε ξέφωτο της νότιας Ασίας. Θέλει και δόση φαντασίας.
Αραιώνουν οι ψιχάλες και σιγά- σιγά βγαίνουν όλοι από το υπόστεγο διότι και κυριολεκτικά ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται, την φοβάται όμως το smart phone. Έτσι στα δέκα λεπτά που κράτησε η βροχή δημιουργήθηκαν λιμνούλες στην παραλία, φιλίες στην μπάρα, μια ανάμνηση από τροπικό καλοκαίρι και κανένα check-in στο fb.
Ώσπου ξαναξεμυτίζει ο ήλιος. Μπουγάδες από πετσέτες απλώνονται στα δέντρα και τα beach-boys περισώζουν ό,τι απέμεινε όρθιο. Εκείνες τις στιγμές η θάλασσα, μόλις κοπάσει η καταιγίδα, είναι πιο ζεστή από ποτέ. Από την υγρασία το μακό κολλάει στο δέρμα και το υπόκωφα φθινοπωρινό σκηνικό έχει μια γλύκα τροπική, εξαγνιστική. Δειλά- δειλά όλοι, όσοι δεν έφυγαν τρέχοντας για το σπίτι τους, μπαίνουν στα ακόμα καθαρά νερά με ύφος ευχάριστα ανιχνευτικό, ξαλαφρωμένο. Και κάπου εκεί, ξεπροβάλλει ένα θαλάσσιο ποδήλατο με πέντε 20χρονους στεγνούς από την κορυφή ως τα νύχια. Τους κοιτάμε όλοι. «Παιδιά, εσάς που σας έπιασε η βροχή;» «Στην Τουρκοσπηλιά. Και βγαίνουμε έξω και βλέπουμε αυτό». Ναι βέβαια, είναι και αυτή. Μια θαλάσσια σπηλιά στα βαθιά κάτω από τον βράχο, υπέροχη, μυστηριακή, σχεδόν κρυφή, τόσο μεγάλη που χωράει τρια ποδήλατα. Πειρατικό καταφύγιο. Στον ήλιο, στο φεγγάρι και στην βροχή.
16°
