Με κίνδυνο να κατηγορηθώ για εσχάτη προδοσία, έχω να δηλώσω πως σαν το Πόρτο Κατσίκι, τα πεύκα, τις βόλτες κι όλο το πακέτο Λευκάδα δεν έχει. Με κίνδυνο να εκτελεστώ δημόσια και παραδειγματικά μετά από δίκη διά συνοπτικών διαδικασιών από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Χαλκιδικής, έχω να πω πως, όταν κοιτάς τον κόλπο, τα κότερα, τη βλάστηση και τα νησάκια απέναντι από το Νυδρί, δίνεις περισσότερες πιθανότητες κάπου εδώ να κάνει ηλιοθεραπεία η Μόνικα Βίτι φορώντας το τεράστιο καπέλο της, παρά στη μαρίνα της Σάνης ή την παραλία του “Danai Resort”. Σαν τη Χαλκιδική έχει και παραέχει τελικά, η Λευκάδα ήταν μια αποκάλυψη, ένα μπάρκο που δεν χρειάζεται να το σαλπάρεις, μια γέφυρα μόνο που, αν τη σαλτάρεις, μετά από πέντε ώρες δρόμο από τη Θεσσαλονίκη βγαίνεις φάτσα κάρτα με Ιόνιο και κρύσταλλα νερά! Ωραίο το παραδοσιακό χωριουδάκι της Αφύτου, απείρως όμως πιο διαμαντένιος από πλευράς νερών ο Άγιος Νικήτας. Ίσως μιλώ και γράφω για το νησί παρορμητικά. Ίσως τα κρασιά, τα βινύλια από ταινίες του Τζάρμους και η φιλοξενία του Γεράσιμου στην πανσιόν «Όστρια» να με εμποδίζουν να τη δω ψύχραιμα. Όμως η Λευκάδα είναι μια κούκλα!
Μετά από ένα ιλιγγιώδες πανωκατωροβολητό στο νησί, ξαναπεράσαμε τη γέφυρα που το συνδέει με τον Αμβρακικό κόλπο και ανηφορίσαμε προς την Αμφιλοχία. «Χαιρετισμούς στον Σταμούλη το λοχία», κάγχαζαν στο τηλέφωνο οι φίλοι όταν μάθαιναν το στίγμα και την πορεία μας.
Όντως ο «Σταμούλης ο λοχίας» του τραγουδιού «Κάποτε στο Τεπελένι» είναι ο πιο μεγάλος ήρωας της πόλης, όπως ο Γκάλης για τους αρειανούς ή ο Κούδας για τα παόκια. Μόνο που στην Αμφιλοχία δεν ήρθαμε γι’ αυτόν, αλλά για τρεις εκθέσεις, που όλο τον Αύγουστο μετατρέπουν μια σχεδόν κατά τα άλλα άσημη επαρχιακή πόλη σε ένα λαμπερό μικρό αστερισμό τέχνης και δράσης.
Μια ομάδα μουρλών Θεσσαλονικιών καλλιτεχνών, γραφιστών κι ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη είναι οι υπεύθυνοι που τα τελευταία χρόνια πλημμυρίζει ο τόπος με ζωγραφικές και βιντεοάρτ. Οι ζωγράφοι Ράνια Εμμανουηλίδου, Άλκης Μπούτλης και Μαριάννα Ιγνατάκη, η Λυδία Χατζηιακώβου της AdBox, οι επιμελητές Μαρίνα Αθανασιάδου, Ελένη Γαρουφαλλιά και Σωτήρης Μπαχτσετζής έστησαν για άλλη μια χρονιά ένα μικρό εικαστικό πανηγύρι. Το νεοκλασικό κτίριο του ιδρύματος Μάργαρη αλλά και το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αμφιλοχίας μεταμορφώθηκαν! Λήδα Παπακωνσταντίνου, Ελένη Καμμά και άλλες γυναίκες καλλιτέχνιδες της συλλογής Μπέλτσιου, που θεωρείται η πλουσιότερη στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τους νέους ζωγράφους, ποτήρια με άσπρο κρασί και κεφάλια με παρμεζάνα στα τραπέζια των εγκαινίων, βίντεο, σούσουρο και καλεσμένοι από την Αθήνα βούλιαξαν την πόλη το προηγούμενο σαββατοκύριακο.
Η κόκκινη νέον πινακίδα στην ταράτσα του ξενοδοχείου “Oscar” μου θύμιζε πλάνο χωρίς τους ήρωες από το «2046» του Γουόν Καρ-Βάι. Απέναντι από το 1ο Δημοτικό Σχολείο, δωρεά του ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού, έστεκε ακίνητο ένα ρυμουλκό με σημαία Βενεζουέλας. Κι εγώ, που μετά από έρευνα ανακάλυψα τελικά την ταυτότητα του Σταμούλη του λοχία. Υπήρξε όντως ένας τέτοιος ντόπιος μποέμ, που ακόμη κοντά στο δημαρχείο της πόλης υπάρχει καφενείο με πινακίδα «Το στέκι του Σταμούλη». Η αδελφή του για ένα φεγγάρι μάγεψε το στιχουργό Πυθαγόρα, που για να την κολακέψει της έγραψε τραγούδι για τον Σταμούλη. Κι έτσι, αφού ξεδιαλύναμε το θρύλο του Σταμούλη local hero και χαιρετίσαμε τους τρελοθεσσαλονικιούς της τέχνης, μπήκαμε πιο βαθιά στη γη της Ηπείρου, διασχίσαμε την Άρτα, με το περιλάλητο γεφύρι της, τα πεστροφάδικα στην άκρη του δρόμου που έβγαζε προς Γιάννενα, τα βουνά και τις φιδίσιες ασφάλτους που μας έστειλαν μετά από έξοχη αυτοκινητιστική ορειβασία και κατάβαση στο κέντρο του Μετσόβου.
Ωδή στην προτομή του ευεργέτη Τοσίτσα, ωδή στις ξύλινες γκλίτσες και τα κασέρια μετσοβόνε, τα λουκάνικα, τα ισκιερά πλατάνια και τη νέα Εγνατία με τις σήραγγες, τα τούνελ και τη γρηγοράδα της, που επιτέλους ένωσαν τη Θεσσαλονίκη με αυτό το κομμάτι της Ελλάδας που παλιά το προσέγγιζες μαρτυρικά διά μέσω της Καστανιάς και της Κατάρας. Σαν τα κρέατα της Συκιάς στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής έως τώρα λέγαμε πως δεν έχει! Έλα όμως που καταρρίφθηκε κι αυτό, αφού δυο μπουκιές θέλεις μόνο από το κοντοσούβλι του Μετσόβου για να αποβάλεις οποιαδήποτε αυταπάτη ιδιότυπου γαστριμαργικού εθνικισμού.
Πίσω στη Σαλονίκη, οι ειδήσεις έδειχναν πλάνα από τη σύλληψη του Κάρατζιτς. Στα κυλιόμενα σκαλιά του Odeon ένα κοριτσάκι έθαβε το «Μπάτμαν» του Νόλαν. Η κριτική της: «Ο Χιθ Λέτζερ έπαιζε τον Τζακ Νίκολσον κι έβαλε τα δυνατά του για να πάρει το Όσκαρ. Στο δε τελευταίο μισάωρο με τις χριστιανικές παραβολές του με κούρασε. Ούτε δράση ούτε Μπάτμαν είδα». Δαγκώθηκα γιατί εμένα με ενθουσίασε η ταινία, αλλά έτσι είναι τα κορίτσια, τα θέλουν όλα, τα θέλουν τώρα!
Και μετά φύσαγε αέρας κι έβρεχε τρεις νύχτες συνέχεια. Μετρούσα μέρες για τις διακοπές και κλεισμένος σπίτι διάβαζα το «Σοφό παιδί» του Χωμενίδη, που επανακυκλοφόρησε με ζωγραφιά του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο εξώφυλλο. Το χωμενιδικό μεταμοντέρνο σύμπαν! Η μεταδικτατορική Ελλάδα του Καραμανλή και των πλούσιων γόνων του κολεγίου. Ο εξαϋλωμένος Τόμμυ Πελεκάνος, η αναντάμ μπαμπαντάμ Τζούλια Ναχμία, το Πάπιγκο, ο Τζέικομπ, το μυθιστόρημα που είκοσι χρόνια μετά διαβάζεται απνευστί μη χάνοντας ίχνος από το μεγαλείο του. «Τι να κάνει ο Χρήστος τώρα;» αναρωτήθηκα όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα. Το μήνυμα που κουδούνισε στο τηλέφωνό μου έδωσε όλες τις απαντήσεις: «Ο Αλέξανδρος Χωμενίδης γεννήθηκε στις 12.20. Είναι 58 cm και ζυγίζει 3.550 gr. Αμφότεροι μητέρα και υιός σφύζουν από υγεία».
Πέφτει κουρτίνα, υποκλίνομαι, εύχομαι καλό καλοκαίρι, ραντεβού τον Σεπτέμβρη γιατί σαν την ATHENS VOICE δεν έχει!
Εικονογράφηση: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΙΓΝΑΤΑΚΗ, Χωρίς τίτλο, έκθεση Women only, Αμφιλοχία
17°
