De Facto και τα μυαλά στον Γουόνγκ Καρ Βάι και τα τραπεζάκια έξω

Είναι η αφίσα του In The Mood For Love του Γουόνγκ Καρ Βάι στο βάθος και το αξεπέραστο μελίρρυτο σοκολατάκι μαρτζιπάν που το κερνούν με τον καφέ. Είναι ο κόκκινος καναπές-σεπαρέ που γίνεται ανάρπαστος· άμα προλάβεις να τον καθίσεις (τυχεράκια!), όλη τη νύχτα θα κατοπτεύεις και θα ηγεμονεύεις τα τεκμαινόμενα. Συν, φυσικά, το ποίημα που του αφιέρωσε ο Κώστας Λαχάς και οι στίχοι έρχονται από εκείνες τις νύχτες μιας άλλης Θεσσαλονίκης που ξοδεύονταν υπέροχα σε συζητήσεις, ποτά, χορούς και ερωτικά και καλλιτεχνικά διάφορα: «Παίδες Ελλήνων ίτε/ στον Μανδραγόρα, στο Ντεφάκτο, στο Σαντέ/ επί σκοπόν μες στα μπαράκια γρηγορείτε/ γιατί κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ». 

Στα τραπεζάκια έξω του De Facto (το μόνο που απέμεινε ανοιχτό από τις μυθικές μπάρες που μνημονεύει ο Λαχάς) κάθισα τις προάλλες. Συγκινήθηκα σφόδρα με τη θέα της αναμμένης μπλε-κόκκινης αλογονούχας πινακίδας, που ηλεκτριφάρει στο ίδιο απαράλλακτο ντιζάιν από την πρώτη νύχτα που άναψε το 1983 με θαμώνες τον Μαρωνίτη, την Μπαζάκα, τον Βούγια, τον Προδρομίδη, τον Σαββόπουλο, τον Στέργιογλου κι ένα κάρο καλό και εκλεκτό κόσμο των γραμμάτων, του κεφιού και των τεχνών. Παρέα μου είχα έναν φίλο, παλιό Εσωτερικάκια, που έκανε μια φοβερή διαπίστωση καθώς οι του διπλανού τραπεζιού αναρωτιούνται με γνήσια οντολογική και υπαρξιακή αγωνία αν τελικά θα κάνει κόμμα ή όχι ο Τσίπρας: «Ξέρεις ότι είσαι στο De Facto, αφού το πρόσημο των συζητήσεων θα είναι πάντα αριστερό, άσχετα αν από τον Γκράμσι, τον Αλτουσέρ, τον Κύρκο και τον Παπαγιαννάκη, η τωρινή φάση του χώρου περνάει κλαυσίγελο διαρκείας». Συμφώνησα. 

Αν είσαι θαμώνας του πρωινού De Facto, σημαίνει πως η επανάσταση παραμένει το φόρτε σου, είναι μια ανεκπλήρωτη επιθυμία, μια παρακαταθήκη που άφησαν τα χρόνια που εδώ σύχναζε όλο το φαν κλαμπ της Ουτοπίας, από Ακριθάκη και Κατερίνα Γώγου μέχρι Κούλογλου, Πιτσιόρλα και Ρασούλη. Χούι εγγεγραμμένο στην κυτταρική μνήμη του De Facto είναι το αριστελίκι πασών των αποχρώσεων, αφού κάποια άλλα πρωινά που πίνω τον καφέ μου, στήνοντας αυτί στις πρωινές κουβέντες των θαμώνων, πιάνω στον αέρα και ανησυχίες βαρουφακικές, ορθόδοξα κνίτικες κομμουνιστικές. Ως και παλιούς ΠΠΣΠήδες πέτυχα προσφάτως να αναπολούν τις μέρες του Μάο Τσετούνγκ, ονειρευόμενοι ύστερα τον νέο ανένδοτο: Ως γνωστό, μετά τις μάχες για το Έγκλημα στη Βενιζέλου, είναι το όχι στην Ανάπλαση της ΔΕΘ.

Πολιτικά και αισθητικά γούστα είναι αυτά, που όμως τη νύχτα αλλάζουν και η φάση από Γαλλικός Μάης του ’68 γίνεται Μάντσεστερ του ’90. Ή Λονδίνο του ’60, αφού τις Πέμπτες που τα κουμάντα έχουν οι αδελφοί Θάνος και Γιώργος Μπέγκας (Sarah Records για πάντα) ή τις Τρίτες που η Έλενα Αγγελίδου μιξάρει Blue States με Koop και στα καπάκια Bent ρεμίξ στο Speak Low με Μπίλι Χολιντέι ορίτζιναλ, οφείλω να τους δώσω το υπερεύσημο: το De Facto κρατά ψηλά την αισθητική των καθαρών ποτών (ένα τεράστιο respect στον Γιώργο Παπαζώη, τον πιο ιστορικό μπάρμαν της πόλης) και του ψαγμένου ήχου, παραμένοντας μια όαση για συζητήσεις και ανταμώματα.