Η τελευταία του Παρασκευή φέρνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και τους Allah Las.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μέσα σε αυτό το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου θα είναι εγκιβωτισμένος ο Οκτώβριος, τα χούγια, οι συνήθειες, οι υγρασίες και οι ψύχρες του. Κάτι σαν άτυπος εθνικός ύμνος για τη Θεσσαλονίκη, όπου... «σάμπως μέσα σε βουβή ταινία / μια πολιτεία χοροπηδά / δρόμοι, ανθρωπάκια και γραφεία / πολυκατοικίες και κουρσάκια ιδιωτικά». Ποέτα γκράντε ο Νιόνιος, κατάφερε να γράψει ένα άσμα όπου οι ζεστές θερμοφόρες σε δυάρια της Κασσάνδρου, οι κόκκινες κουβέρτες στις βιτρίνες των νεωτερισμών της Βαλαωρίτου, τα γραμμόφωνα και οι δίσκοι στα παλιατζίδικα του Μπιτ Παζάρ, τα παλιά περιοδικά στα δευτεροχαντάδικα της πλατείας Ναυαρίνου και οι τσαγιέρες που βράζουν στα φυσερά των καφέ της Ζεύξιδος, συνθέτουν το έξοχο παζλ του βορρά τέτοια εποχή: ψηλά τους γιακάδες, φορεμένα τα μπουφάν, κι αβάντι μαέστρο Βαρδάρη!
Δεν θα μπορούσε η πόλη κι ο καιρός να φιλοτεχνήσουν καλύτερο σκηνικό για τα φετινά 49α Δημήτρια. Ανήσυχα, υβριδικά, νομαδικά, πλουραλιστικά και κοσμοπολίτικα, ξετυλίγουν ένα πέπλο δράσεων και δρώμενων που χαρίζουν βόλτες και συγκίνηση, τέχνη, όνειρα, ορίζοντα και μνήμη. Στιγμές και πράξεις, αναφορές, επαφές και συναντήσεις, που ταρακουνούν τη ραχάτικη, μελαγχολική και κρυουλιάρα Θεσσαλονίκη, προκλητικά πετώντας της το γάντι, καλώντας τη συνωμοτικά να πάρει τους δρόμους και να τα βιώσει. Να συγκινηθεί, να μεταλάβει, να δει και να θαυμάσει!
Από τον υπέροχο γκαραζοθόρυβο των Alien Mustang, των Bazooka κι όλων των ψυχεδελικών βαβουροποιών που συμμετείχαν στο διήμερο φεστιβάλ του πρώην «Maison Crystal» έως το «Μια εποχή στην κόλαση» του Ρεμπό, όπως θα το παρακολουθήσουμε διασκευασμένο στις 14 του μήνα από τον Γιώργο Χριστιανάκη στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, και από τα θεατρικά «Γυναίκα και Λύκος» της Έλενας Πέγκα και «4.48 ψύχωση» της Σάρα Κέιν από το Θέατρο Δωματίου της Άντζελας Μπρούσκου (20/10 και 19/10 αντίστοιχα), τα 49α Δημήτρια δίνουν ένα ξεκάθαρο στίγμα: τόλμη και πρωτοπορία, τέχνη και πειραματισμός. Περάστε μια βόλτα από το dimitria.thessaloniki.gr και δείτε τον «κατάλογο», όπως θα έλεγαν και τα παλιά γκαρσόνια στο ζυθεστιατόριον «Η Κληματαριά» της Παύλου Μελά, που δεν υπάρχει πια, και ακολουθήστε τις διαδρομές τους.
Χορός, εικαστικά, κινηματογράφος, μουσική, λόγος, θέατρο και μια εκατοστή ευκαιρίες για να ταξιδέψετε στη Θεσσαλονίκη και να ευφρανθείτε «εξωστρεφώς», κοντράστ με τους μελαγχολικούς στίχους του Νιόνιου «Κλείδωσε την πόρτα και πάρε με αγκαλιά»! Λατρεύω αυτή την εποχή στη Θεσσαλονίκη, κι ας νιώθω πιασμένος από την πρωινή υγρασία, λες και είμαι το κορίτσι του τσίρκου που το ξέχασε όλη νύχτα ο μάγος στη βαλίτσα. Αυτή την αίσθηση προετοιμασίας για το χειμώνα που είναι διάχυτη παντού. Στις μάντρες με τα ξύλα και τα σακιά με πέλετ, όπως στέκουν αραδιασμένα στις ανατολικές και δυτικές παρυφές της πόλης, στα μαύρα σύννεφα, που σαν λυκόσκυλα σε αναμονή πριν εφορμήσουν, γρυλίζουν απειλητικά πίσω από τον Χορτιάτη, στα σκοτεινά νερά του Θερμαϊκού, όμοια με δύσθυμο παίκτη τάβλι λίγο πριν κλείσει με θόρυβο το δίφυλλο γήπεδο και χαλάσει την παρτίδα.
Αγαπώ αυτή τη μεταιχμιακή περίοδο, πρόβα ορχήστρας χαμηλόφωνη, πριν ανεβεί στην εξέδρα για να σολάρουν βιολιά σαν άγριοι άνεμοι και τσέλα σαν καταιγίδες. Έχει μιαν άλω μοναδική το φθινόπωρο αυτής της πόλης, κάθε που βρέχει, μετά, στο πάρκο του Βασιλικού Θεάτρου δεν φυτρώνουν μανιτάρια, όπως συμβαίνει στις εξοχές των Πετροκέρασων, αλλά insta φωτογραφίες με λεζάντες δανεικές από το «Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα» του Διονύση: «η νύχτα έρχεται, η μπόρα δυναμώνει, κι όλα είναι χαμένα και προπολεμικά»!
Μαγικός Οκτώβριος. Η τελευταία του Παρασκευή φέρνει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και τους Allah Las (η σωστή ημερομηνία για να ντεμπουτάρουν τα perfecto), λίγο πριν, το τριήμερο της 26ης, παραδοσιακά στα αρχοντικά της Άνω Πόλης οι κυρίες θα κατεβάσουν από το πατάρι τα χαλιά!
Κεντρική φωτό: «Γυναίκα και Λύκος» της Έλενας Πέγκα. Στις 20 και 21 Οκτωβρίου, στα Σφαγεία, στο πλαίσιο των Δημητρίων
