Χορεύοντας μόνοι

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Έχω στείλει 6 στο 13033 και περιμένω να μου έρθει το μήνυμα «Μετακίνηση 6». Βγαίνω από το διαμέρισμά μου και εκείνη την ώρα βγαίνει και ο γείτονας από το δικό του. Είναι η πρώτη φορά που δε θα μοιραστούμε το ασανσέρ. Συνήθως κατεβαίνουμε μαζί στο ισόγειο και λέμε τα νέα της πολυκατοικίας. Αυτή τη φορά, δεν έχουμε κανένα νέο να πούμε, μόνο χαμογελάμε ο ένας στον άλλον, και ανταλλάσσουμε ένα «ελπίζω να την παλεύεις». Κανείς μας δεν την παλεύει, αλλά δεν το λέει, απλά χωριζόμαστε. Εκείνος κατεβαίνει με τις σκάλες και εγώ μπαίνω στο ασανσέρ. Κοιτάζω τη φιγούρα μου στον καθρέπτη. Νιώθω περίεργα. Δεν φταίνε τα ατημέλητα μαλλιά, ή η έλλειψη μέικ-απ ή τα αθλητικά ρούχα. Κάτι λείπει.

Ευτυχώς σήμερα έχει ήλιο. Είπα σε έναν φίλο, που ζει στο εξωτερικό, ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα, όταν τελειώσει όλο αυτό. Με ρώτησε γιατί, του είπα ότι απλά για αυτό τον ήλιο πληρώνουμε πολύ ακριβά. Οι Θεσσαλονικείς έχουν βγει και αυτοί έξω. Δυο οικογένειες με μικρά παιδιά έχουν κάνει κατάληψη πάνω στο πεζοδρόμιο, κανείς από τους γονείς δε δίνει σημασία στους διαβάτες, που προσπαθούν να περάσουν μέσα από πατίνια, ποδήλατα και παιδιά που περιφέρονται, -όπως πρέπει να περιφέρονται τα παιδιά, υπό κανονικές όμως συνθήκες. Θέλω να πω στους γονείς να προφυλάξουν τα παιδιά τους και να σεβαστούν και τους γύρω τους. Δεν θα το κάνω. Τις προάλλες βρέθηκα πάλι σε ένα αντίστοιχο σκηνικό και οι εμπλεκόμενοι φώναζαν δυνατά ο ένας στον άλλον, ανταλλάσσοντας βρισιές.

Πάνω στον χαμηλό τοίχο που περιβάλλει την Αγία Σοφία, ένα ζευγάρι μαθητών μάλλον σπάει την καραντίνα. Φιλιούνται και αγκαλιάζονται και κοιτάζονται στα μάτια για ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον. Έρωτας στα χρόνια της καραντίνας. Θυμάμαι ένα ωραίο ρεπορτάζ στο Βήμα, το υπέγραφε η Μαρία Λούκα, για τον έρωτα στα χρόνια της κρίσης. «Έρωτας ή Τίποτα», ήταν ο τίτλος. Και τώρα κρίση έχουμε. «Κουράστηκα από την ξεκούραση», μου λέει στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Άγγελος και συνεχίζει, «τα έκανα όλα, δε βγήκα από το σπίτι, διάβασα όλα τα βιβλία που ήθελα να διαβάσω, έστειλα στο 1330 για μικρές βόλτες στο τετράγωνο και μέχρι τον φούρνο της γειτονίας, αλλά φτάνει. Είμαι διατεθειμένος πια να θυσιαστώ για ένα άγγιγμα, για μια αγκαλιά, για ένα φιλί».

Σκέφτομαι τα λόγια του Άγγελου και όσο πλησιάζω την παλιά παραλία, που εκτείνεται πάνω στη Λεωφόρο Νίκης, νιώθω τόσο τυχερή που ζω κοντά στη θάλασσα. Έξω από μια πολυκατοικία κάθεται ένας νεαρός. Φοράει μια κίτρινη μπλούζα, που έχει πάνω της το λογότυπο του MTV, και μεγάλα γκρι ακουστικά στα αυτιά. Λογικά θα ακούει μουσική. Έχει τα μάτια του κλειστά, ενώ ο ήλιος τον κοιτάζει κατάματα. Το πρόσωπό του έχει γίνει κόκκινο, όχι από θυμό ή πίεση, αλλά από τον ήλιο. Για κάποια λεπτά νομίζω ότι νιώθει ευτυχισμένος. Θυμήθηκα μια σκηνή στον «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου, όπου οι αποστάτες, οι αυτοαποκαλούμενοι μοναχικοί, φοράνε ακουστικά και ακούνε ηλεκτρονική μουσική, χορεύοντας μόνοι στο δάσος. Δεν φλερτάρουν, δεν βοηθούν ο ένας τον άλλον, δεν αγγίζονται και δεν γίνονται ζευγάρια. Αυτή είναι οι κανόνες της μοναχικής ζωής τους. Σήμερα δεν άντεξα και έσπασα και εγώ τη δική μου καραντίνα, αγκάλιασα τη φίλη μου την Τόνια, έξω από ένα σούπερ μάρκετ.  

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή