Η Ελένη Σταματούκου κάνει βόλτες στη φθινοπωρινή Θεσσαλονίκη και γράφει για όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Θεσσαλονίκη, Σάββατο πρωί, Σεπτέμβριος, κάνει κρύο. Ανεβαίνω πάνω σε μια σιδερένια σκάλα για να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα από το πατάρι. Παλιά θυμάμαι τα ρούχα μύριζαν ναφθαλίνη, τώρα πια όλα αυτά τα χημικά κατασκευάσματα έχουν ευτυχώς αντικατασταθεί με φυσικά αντισκωριακά όπως η λεβάντα. Απορρυπαντικά φιλικά προς τον πλανήτη, vegan προϊόντα μακιγιάζ και αρώματα, ανακύκλωση, ποδήλατα και πατίνια να βολτάρουν στην πόλη, όλα «πράσινα». Λες να αλλάζουμε ή είναι απλώς ένα σημείο των καιρών; «Μόδα», ή συνειδητοποίηση, όπως και να το ονομάσει κανείς, μακάρι να κρατήσει, να «μείνει» μέσα μας, να γίνει τρόπος ζωής. Καιρός ήταν ύστερα από τόση ασυδοσία.
Πίνω καφέ και διαβάζω στο ίντερνετ για την 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια για το κλίμα, την Γκρέτα με το σύνδρομο Άσπεργκερ, που στα 11 της σταμάτησε να τρώει και να μιλάει λόγω κατάθλιψης, που προκλήθηκε λόγω της απογοήτευσής της για τη μοίρα του κόσμου. Ίσως για αυτό θέλησε να την «πάρει» στα χέρια της, και την πήρε, και μαζί της παρέσυρε μεγάλους και παιδιά. Η αρχή έγινε αυτή την Παρασκευή στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις τους κόσμου, με τους εφήβους να παίρνουν τους δρόμους. Και έπεται συνέχεια.
Περπατάω στα Λουλουδάδικα, οι Θεσσαλονικείς έχουν φορέσει τα καλά τους και βολτάρουν στην πόλη. Τα καφέ και τα μικρά ταβερνάκια έχουν γεμίσει κόσμο. Ένας τσιγγάνος που μοιάζει σαν ήρωας από ταινία του Κουστουρίτσα παίζει με το ακορντεόν του βαλς και βαλκανικούς σκοπούς. Ένα πιτσιρίκι τον ακολουθεί κρατώντας ένα κύπελο στο χέρι, που είναι γεμάτο νομίσματα. Έχω καιρό να συναντήσω μουσικούς του δρόμου. Στη Νέα Υόρκη είχα ραντεβού μαζί τους στο ασφυκτικό περιβάλλον του μετρό και σε πλατείες που έπαιρναν το κολατσιό τους οι εργαζόμενοι των μεγάλων εταιρειών. Ένα ζευγάρι με ένα παιδικό καροτσάκι είναι μπροστά μου και συζητάνε για κουμπαριές που δεν έγιναν και φίλους που πια δε μιλάνε. Ο γάμος σκοτώνει άραγε την φιλία; Πάνω στη Βασιλέως Ηρακλείου σε μια στοά διακρίνω μια πινακίδα φτιαγμένη λογικά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στην οποία αναγράφεται με μεγάλη πράσινα γράμματα «ΠΑ.ΣΟ.Κ Νομαρχιακή Επιτροπή Πόλης Θεσσαλονίκης». Στις «καλές» εποχές είμαι σίγουρη ότι τη νύχτα θα άναβαν τα φώτα και τα πράσινα γράμματα μαζί με τον πράσινο ήλιο, «τον ήλιο που ανατέλλει», θα ξεχώριζαν. Χαμογελάω και συνεχίζω τη βόλτα μου.
Στην Αλεξάνδρου Σβώλου συναντάω γνωστούς στο Χέμινγουεϊ. Μιλάμε για τον καιρό, για τα αρχαία στη Βενιζέλου και το μετρό που θα αργήσει να έρθει. Μάλλον δε θα έρθει ποτέ. Ακούω ξανά το Bloody Something της Monika, το οποίο έγινε λένε το soundtrack της νέας τηλεοπτικής σειράς του Alpha «Έρωτας Μετά». Δεν βλέπω πια τηλεόραση, πολύ σπάνια. Τουλάχιστον, σκέφτομαι ότι επιτέλους θα ακουστεί και ένα ποιοτικό τραγούδι στο ευρύ κοινό.
«This bloody something
That keeps me up until the dark
makes me shout
I love you
I love you»
10°
