Χαμένα βράδια στη Νέα Υόρκη

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Παρατηρώ τα μεγάλα ζευγάρια με τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια και τα μπλε ασημί μαλλιά. Περπατάνε με αργά βήματα και κρατιούνται από το χέρι. Φοράνε λουλουδάτα φορέματα, χρωματιστά πουκάμισα και γυαλιά, κραγιόν στα χείλη και δαχτυλίδια στα χέρια. Μιλάνε για τα ψώνια στο σούπερ-μάρκετ, για τα παιδιά τους που ζουν χιλιόμετρα μακριά και για τα ραντεβού με τον γιατρό την επόμενη εβδομάδα. Κοντοστέκονται στα μεγάλα πεζοδρόμια, παίρνοντας ανάσες βαθιές και στρέφοντας το βλέμμα τους προς τον ήλιο. Βγάζουν βόλτα τους μαλλιαρούς τους σκύλους στα πάρκα και κουβαλάνε μαζί τους μικρά ανεμιστηράκια. Δε ξέρω πώς περνάνε τα βράδια τους. Ίσως φτιάχνουν φαγητό και τρώνε μπροστά από τις μεγάλες οθόνες και βλέπουν Netflix, διαβάζουν βιβλία βυθισμένοι σε μπλε βελούδινες πολυθρόνες, ή παίζουν παιχνίδια στο κινητό τους, βρίζουν τον Trump και τσακώνονται μεταξύ τους για μικροπράγματα. Πώς είναι άραγε να μεγαλώνεις μαζί με κάποιον παρέα;

Είναι Σάββατο εδώ. Τα Σάββατα στην Αθήνα ήταν πάντα χαμένα βράδια. Στα χαμένα να περπατάς ώρες για να παρκάρεις, για να βρεις μια μπάρα να ακουμπήσεις το ποτό σου, αλλά πάντα κατέληγες σε ένα πεζοδρόμιο, σε μια αυλή που έβλεπε μπαλκόνια πολυκατοικιών και φωταγωγούς με κατσαρίδες καταδρομείς, σε πάρτι αγνώστων θαμώνων του άστυ πάνω σε ταράτσες που έβλεπαν στον ορίζοντα κεραίες. Η Νέα Υόρκη έχει κτήρια, με μικρά ψιλοτάβανα δωμάτια, καθαριστήρια που τα Σαββατοκύριακα πηγαίνεις να πλύνεις τα ρούχα σου, και περιμένεις ώρες να στεγνώσουν, ταράτσες που βλέπουν ουρανοξύστες και τα ατελείωτα φώτα της πόλης,  και κροκόδειλους που κάνουν βόλτες στους υπονόμους. Στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, Σάββατο απόγευμα στα χαμένα μέσα σε συρμούς αμαξοστοιχιών και δρόμους παρατηρώντας ζευγάρια με ρυτίδες γύρω από τα μάτια και μπλε ασημί μαλλιά.

Σάββατο βράδυ στην πόλη, με τα φώτα κλειστά, ανθρώπους παγιδευμένους σε ανελκυστήρες, φωτεινούς σηματοδότες σε αεργία, γειτονιές με αριθμούς για λεωφόρους και δρόμους να υποφέρουν από συνεχόμενα μπλακ-άουτ. Σκέφτομαι την Ελλάδα με τις θεομηνίες τον τελευταίων ημερών, και την έκρηξη σε ένα φρεάτιο στον 65ο δρόμο στη Νέα Υόρκη που προκάλεσε συσκότιση σχεδόν σε όλο το νησί του Μανχάτταν. Περιπολικά, πυροσβεστικά οχήματα περιπλανώνται στους δρόμους. Οι γραμμές 1, 2 και 3 του μετρό δε λειτουργούν. Η Δήμητρα μου είπε ότι έκανε 2,5 ώρες να επιστρέψει από το Coney Island. Θυμήθηκα το φαινόμενο της πεταλούδας, την ποιητική μεταφορά της θεωρίας του χάους, όπου μια μικρή μεταβολή μπορεί να επηρεάσει σε βάθος χρόνου την εξέλιξη της ιστορίας. Σύμφωνα με την θεωρία αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει μέσα σε βάθος χρόνου βροχή στην Κίνα.  

Περπατάμε με τον Κοσμά στο Hell’s Kitchen. Περιπλανιόμαστε σα χαμένοι με σκοπό στα τετράγωνα. Αγόρια ντυμένα cowboys πηγαίνουν σε κάποιο πάρτι, ελάχιστα κορίτσια με βραδινά φορέματα φαίνονται να βγαίνουν εκείνη την ώρα για την βραδινή τους έξοδο. Σταματάμε σε ένα 24ωρο μίνι μάρκετ για παγωτό και αναψυκτικά. Μιλάμε για το χαμένο αυτό βράδυ, που μου θυμίζει τα χαμένα μου Αθηναϊκά βράδια, για ταξίδια  με λεωφορεία ανάμεσα σε ερήμους, σε ακτές, για διαμονές σε ξεχασμένα μοτέλ και diners που σερβίρουν ντόνατς και καφέ της κακιάς ώρας. Καθόμαστε σε μια πλατεία κοντά στο Radio City. Μια άστεγη γυναίκα βουτάει με τις κάλτσες της μέσα στο σιντριβάνι για να βρει νομίσματα, που έχουν ρίξει οι τουρίστες κάνοντας τις ευχές τους. Σκέφτομαι αν τελικά οι ευχές αυτές πραγματοποιήθηκαν. Οι δικές της άραγε; Πιο δίπλα κοντά στο Bryant Park, άστεγοι κοιμούνται σε παγκάκια και σε πεζοδρόμια. Θυμάμαι κάποτε στην Αθήνα χρόνια πριν, στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, μια άστεγη γυναίκα  μιλούσε για το σύμπαν των αστέρων και τις ευχές της. Είχε μπερδέψει τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια με τα αληθινά άστρα.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή….