Αυτό που μας λείπει είναι η αίσθηση του καινούργιου και της ανακάλυψης
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Είμαστε κάπου χαμένοι στο East Williamsburg. Αποθήκες, τεράστια γκραφίτι, συνεργεία αυτοκινήτων, και γερανοί, μια γέφυρα που χωρίζει τη γειτονιά στα δύο και ένα τρένο που ίσως διασχίζει την πόλη προς κάποιο άλλο απομακρυσμένο σημείο της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Κρεμόμαστε απο τα κάγκελα της γέφυρας και βλέπουμε στο βάθος το Μανχάταν, και να ξεχωρίζουν από μέσα του τα κτίρια Chrysler και Empire State. Σε λίγο θα νυχτώσει. Δυο πιτσιρικάδες περπατάνε πάνω στις ράγες του τρένου, δυο φίλοι ακούνε μουσική πάνω στα σκαλιά. Ίσως μένουν στη γειτονιά και τα απογεύματα συναντιούνται σε αυτό το σημείο και παίζουν κλέφτες και αστυνόμους.
Ο Κορνήλιος, ο Ρουμάνος πορτιέρης του κτιρίου που μένουμε, μου είπε ότι ο ήλιος στη Νέα Υόρκη ανατέλλει από το Νιου Τζέρσεϊ, τη δική του γειτονιά. Όταν όμως είσαι στο Μπρούκλιν ο ήλιος δύει πίσω από τα επιβλητικά κτήρια του Μανχάταν. Ένας φίλος μου έλεγε για τον ποιοτικό χρόνο που πρέπει να περνάμε. Ο χρόνος μετριέται, μάλλον αξιολογείται διαφορετικά όταν είσαι μακριά από ό,τι έχεις συνηθίσει, από τη λεγόμενη ρουτίνα. Μάλλον στην καθημερινή ζωή μας χρειαζόμαστε πιο πολλές συγκινήσεις. Αυτό που μας λείπει είναι η αίσθηση του καινούργιου και της ανακάλυψης. Η νέα γνώση. Να κάτι στιγμές όπως αυτές εδώ στη Νέα Υόρκη, ή σε ένα απόμακρο νησί του Αιγαίου, ή σε οποιαδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.
Το Brooklyn Mirage έχει γεμίσει κόσμο. Όλοι χορεύουν, χωρίς να καταλαμβάνουν χώρο. Ο χορός τους είναι στατικός για αυτό, μόνο τα χέρια τους αναζητούν διέξοδο. Ζευγάρια φιλιούνται, κρατιούνται αγκαλιά. Τα κορμιά και τα χέρια μπερδεύονται και φλερτάρουν χωρίς να ξεχωρίζουν φύλο και χρώμα δέρματος. Στις τουαλέτες μαύρες γυναίκες πουλάνε σοκολάτες και νερό. Το πάρτι ξεκίνησε στις 7 το απόγευμα και τελείωσε στις 3 το πρωί για εμάς, οι άλλοι με τις γραβάτες, τα πουκάμισα, τα σορτς και τις σαγιονάρες θα έμειναν μέχρι το τέλος. Στο δρόμο βαθιές εξομολογήσεις για μια άλλη ζωή, μπερδεμένα λόγια, μικρές ενοχλήσεις στα πόδια, πλάνα και σκελετοί με τα βιβλία που θα γράψουμε, τα ρεπορτάζ που θα κάνουμε, τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε. Και ενώ εμείς απλά επιστρέφουμε σπίτι, οι συνεπιβάτες μας πηγαίνουν στις δουλειές τους. Πόσο διαφορετικά μετριέται ο χρόνος για τον καθένα από εμάς.
Είναι Σάββατο απόγευμα και είμαστε σε μια μπιραρία κοντά στο πανεπιστήμιο. Κάθομαι μαζί με τον Αρούν, δημοσιογράφο από το Νεπάλ, και συζητάμε για το Κατμαντού και την προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει με κάθε τρόπο τα ΜΜΕ της χώρας. Κάποιοι από την παρέα παίζουν με το Τinder στο κινητό τους. Swipe left, αν δεν σου αρέσει κάποιος ή κάποια, και swipe right, αν σου αρέσει. Ψώνια σε μεγάλο πολυκατάστημα με ατέλειωτες κρεμάστρες και ρούχα σε όλα τα μεγέθη, ή απλά ένα μέσο να γνωρίσεις κάποιον, να φλερτάρεις, να κάνεις σεξ ή και σχέση. Διαλέγεις και παίρνεις. Στη Νέα Υόρκη οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για ραντεβού, βιάζονται, δουλεύουν πολύ, γυμνάζονται έντονα νωρίς το πρωί πριν πάνε στη δουλειά, συγκρούονται στις σκάλες του μετρό, κάνουν πικ-νικ στα πάρκα, βλέπουν το debate των Δημοκρατικών υποψηφίων, τρέχουν για το pride, και περνάνε ώρες πολλές μπροστά από το κινητό τους, κάνοντας scroll down και up και swipe right και left.
17°
