Οι τελευταίες εικόνες από τη Θράκη, μέσω των οποίων τροφοδοτείται συνεχώς η ειδησεογραφία των ημερών, κινούνται επί του συνοριακού, προσφυγικού και του πολέμου στη Συρία. Πρόσφατες οι προσαγωγές των συλληφθέντων τζιχαντιστών ή των Κούρδων με τα λαθραία όπλα στο δικαστικό Μέγαρο Αλεξανδρουπόλεως. Κοιτάζω τα τηλεοπτικά πλάνα και παρακαλώ την κάμερα να στρίψει λίγο πιο δεξιά, για να δω τον φάρο, ή πιο αριστερά, που ακόμα κατοικεί το ποδοσφαιρικό γήπεδο του «Άλεξ», τα hot spots της παιδικής μου ηλικίας. Γιατί θα υπάρχει πάντα η άλλη Θράκη, ένας τόπος όπου κατοικούν βαθιά εντός του η Ιστορία και η ομορφιά.
«Η γη της Θράκης, ο ιστορικός τόπος που μεγάλωσα και εξακολουθώ να ζω, και που σήμερα αποτελείται από τα τμήματα της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας. Η δουλειά μου “Θράκη 612” στην περιοχή ξεκίνησε το 2009. Με μια πιο προσεκτική ματιά στις φωτογραφίες μου, συνειδητοποίησα την πολυπλοκότητα και την πολυπολιτισμικότητα της ευρύτερης περιοχής της Θράκης, στην οποία οι δεσμοί με τη φύση, τη θρησκεία και τη λαογραφία παραμένουν ακόμη και σήμερα ισχυροί». Δεν χρειάζεται να είσαι από τον Έβρο, όπως η αφεντιά μου, για να περιλουστείς από την ταρκοφσκική σχεδόν «Νοσταλγία» που με κατέκλυσε, μόλις είδα τις εικόνες του Θεοδόση Γαννακίδη. Ούτε απαραιτήτως να έχεις φοιτήσει στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία, με διευθυντή τον κύριο Ρούσκα και δασκάλους τους κυρίους Κολοβό και Αποστολίδου, όπως διαπίστωσα πως συνέβη και με τους δυο μας, όταν μελέτησα από περιέργεια το βιογραφικό του, αλλά και την προηγούμενη δουλειά του Γαννακίδη με τίτλο «Αλεξανδρούπολη: Χώροι ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη».
«Το νοτιοανατολικό τμήμα της Βουλγαρίας με τα απομεινάρια του παλιού καθεστώτος, που έχει παραμείνει χρόνια στην απομόνωση, το ευρωπαϊκό τμήμα της Τουρκίας, που εξακολουθεί να διατηρεί τη γοητεία του παλιού κόσμου, και το ελληνικό τμήμα της Θράκης, όπου οι διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες συμβάλλουν στη μοναδική του ταυτότητα. Ο λιθόστρωτος δρόμος στο Σχοινούδι της Ίμβρου, ο πλίνθινος μαντρότοιχος στη Μανδρίτσα, η πλάβα στο Δέλτα του ποταμού Έβρου. Η γη της Θράκης», σημειώνει ο Θεοδόσης χωροθετώντας και περιγράφοντας το αντικείμενο της φωτογραφικής του σπουδής.
Ερυθροπόταμος
Σταθμός
Γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη και με σπουδές στο Πολυτεχνείο Ξάνθης και μεταπτυχιακές μετέπειτα στη Βρετανία, ο Γιαννακίδης έως και το 1995 δούλευε το κλασικό 135άρι ασπρόμαυρο φορμάτ και μόλις τα τελευταία χρόνια «αλλαξοπίστησε», πειραματιζόμενος και με τα μεγάλα. Σκρολάρω στις εικόνες του, που η κάθε μία μου προκαλεί απανωτές και ντελιριακές καταβυθίσεις στο δικό μου, προσωπικό space θρακιώτικο limbo. Στα Λάβαρα και το μετάξινο Σουφλί, στην παλιά πλατεία της Ορεστιάδας, πριν «μεταρρυθμιστεί» και εξαφανιστούν οι μαρμάρινες βάρκες, που δέσποζαν εντός της. Στο παρακείμενο ζαχαροπλαστείο του «Τεμπρίδη» ή το ομογάλακτο «Ελβετικόν» της Αλεξανδρουπόλεως, στο δάσος της Δαδιάς ή τη θέα των ελληνικών φυλακίων κατά μήκος του ποταμού, όταν το τρένο ανέβαινε προς Διδυμότειχο ή έπιανε το Πύθειο και το Ορμένιο.
Είναι υπέροχες οι εικόνες του Γιαννακίδη, συλλαμβάνουν την εσωτερική ένταση που δονεί αιώνες τη θρακική γη, αποφεύγοντας το φθηνό φολκλόρ ή την καρτποσταλική αφήγηση του φεϊσμπουκικού σύμπαντος. Ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνει και συλλαμβάνει τις ιδιαίτερες μεταπτώσεις του φωτός ή της θάλασσας, έτσι όπως διαθλάται ή υπερίπταται τόπων και υπάρξεων: από το λιμάνι και τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Αλεξανδρούπολης έως τις εκκλησίες στην Κορνοφωλιά και τη Νέα Βύσσα, τα σμάρια των πουλιών στον ουρανό του Άβαντα ή τους μάστορες των Μεταξάδων.
Πύθιο
Σουφλί
Αξίζει να τον παρακολουθήσετε αυτόν το φωτογράφο που μοιράζει τις εικόνες του σε Flickr και Behance, Blink αλλά και στο προσωπικό του giannakidis.viewbook.com. Ειδικά οι της «διασποράς», όπως και του λόγου μου, θα διατρανώσετε την πεποίθηση που μας διακατέχει όλους μας, όταν επιστρέφοντας στη Θράκη και περνώντας τη γέφυρα του Νέστου είναι σαν ένας μαγικός αντάπτορας να μας συνδέει ξανά και να παίρνουν πάλι μπρος οι συναισθηματικοί μηχανισμοί εξάρτησής μας με τον τόπο.
19°
