Ο μόνος τρόπος για να μη σπάσουν τα νεύρα σου, είτε από την αγένεια των οδηγών είτε από την αδράνεια των δημοτικών αστυνομικών επί των παρανομούντων διπλοπαρκαρισμένων, όταν περιπλανιέσαι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είναι να επικεντρώνεις το βλέμμα και την προσοχή σου στις βιτρίνες. Σαν να μην υπάρχουν άνθρωποι, σαν η πόλη να είναι μια ατελείωτη gadgetland. Θαυμάζω, λοιπόν, το υπέροχο ανθοδοχείο φτιαγμένο από πορσελάνινα πιστόλια, όπου από την κάννη τους, αντί για σφαίρες φυτρώνουν κόκκινα τριαντάφυλλα, στη βιτρίνα του “Main View” της Τσιμισκή. Τα double-decker buses μινιατούρες περικυκλωμένες από χίπικα φορτηγάκια Volkswagen στον «Ζήγρα» της Κορομηλά. Κι ακριβώς απέναντι, τα παιχνιδιάρικα κοσμήματα της «Ράνιας Ξανθοπούλου», σκέτη άνοιξη, ειδικά τα δαχτυλίδια με πλεγμένη τη λέξη “Love” στην τόκα τους.
Είναι ο τρόπος μου να αποφεύγω την ασχήμια και να μη δυσανασχετώ από την αφισορρύπανση που με πνίγει και τελευταίως μου τσαταλιάζει το είναι. Ένας πολτός φτιαγμένος από το πρόσωπο της Υρώς Μανέ στο ρόλο της «Συμβολαιογράφου»Ερασμίας, της Ναταλίας Δραγούμη από το «Όλος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα», του trancά Liquid Soul στον «Μύλο», την μπροσούρα της εμφάνισης των Burn Baby Burn στο “Principal” και πλείστων άλλων event, χάπενινγκ, συναυλιών, παραστάσεων, συνελεύσεων, πάρτι, χοροθεατρικών ομάδων και ΚΝΕΠΑΣΠΝΔΦΚ λαϊκών γλεντιών, ένας πολτός κολλημένος σαν γλίτσα επί προσόψεων πολυκατοικιών, καφάο του ΟΤΕ, στύλους της ΔΕΗ, λαμαρίνες εργοταξίων και βιτρίνες κλειστών μαγαζιών, μου προξενεί πονοκέφαλο και ελαφρά αηδία. Είπαμε, events, ρε παιδιά, αλλά μη το χέσουμε και εντελώς το άστυ! Υποτίθεται πως οι περισσότερες εκδηλώσεις έχουν για χορηγό ένα ράδιο, μια εφημερίδα, ένα περιοδικό. Αυτό δεν φτάνει; Δεν υπάρχει facebook, γαμώ τα social media μου, γαμώ; Τι διάολο, ρε promoter, διοργανωτή, καταστασάιζερ, σου φταίνε τα μάτια μου; Και γιατί πηδάς τόσο ανελέητα την ούτως ή άλλως ρημαγμένη αισθητική του κέντρου; Το ’γραψα και ξαλάφρωσα. Κι εξάσκησα το βλέμμα μου, κάθε φορά που βολτάρω στο κέντρο, όπου δω αυτόν τον κακάσχημο πολτό της δήθεν πληροφορίας, να το αποστρέφω αλλού.
Μετά σου λέει πως η τέχνη ανεβάζει το επίπεδο των μαζών, βοηθά την πνευματική ανάταση και αναβαθμίζει τη ζωή της πόλης. Τρίχες, όσο οι διοργανωτές και τα αφισοτσιράκια τους παλεύουν να πουλήσουν το θέαμά τους και, προκειμένου να καπακώσουν τους ανταγωνιστές, είναι σε θέση να τοιχοκολλήσουν μέχρι και τους σταυρούς από τα μνήματα της Ευαγγελίστριας. Πάρτε το χαμπάρι, παίδες! Ακόμα και στον Λευκό Πύργο να «βαρέσετε», το σουξέ του Μπάμπη Μπατμανίδη και την κοσμοσυρροή-sold out που προκαλεί η κάθε του εμφάνιση, δεν θα την πιάσετε.
Αυτή η νύχτα μένει
«Ο Μαρξ, ψυχή μου, μίλαγε για το προλεταριάτο/ ποτέ φραπέ δεν χτύπαγε/ να ’ρθουν τα πάνω κάτω». Το λαϊκό ντερβισόπαιδο Μπάμπης Μπατμανίδης με τη συνοδεία νταλγκαδιάρη μπουζουκτσή, φουρφουράκια αρμονίστα, ροκά ντράμερ, τρελομέταλ κιθαρίστα και back vocalist κορίτσι μεγιεμελέ, άδει με πάθος το γκραν σουξέ του με τίτλο «ΝτεκαφεϊΚΝΕ» σε ένα κατάμεστο “Eightball Club” στα Λαδάδικα. Το πλήθος παραληρεί, τσιφτετελιάζεται, μα ο Μπάμπης Μπατμανίδης δεν το κοιτά, δεν τον ενδιαφέρει το εκστασιασμένο κοπάδι. Το βλέμμα του κοιτά ψηλά, ψάχνει τον Θεό ή αυτόν που του ρίχνει στη μάπα το strobe light και τον τυφλώνει.
Μυστακοφόρος άρρεν, μάτσο νταλγκαδιάρης, μετά αλυσίδας χρυσής στο λαιμό, λαχουρέ λουλουδάτο πουκάμισο ανοιχτό να φαίνεται η τριχιά και η αντρίλα. «Μόλις ο ήλιος έβγει, παίρνω το μυστρί/ αχ, το δρόμο τον ξέρω για την οικοδομή/ Με λάσπη και νερό χτίζω το γιαπί/ και στην μπετονιέρα ρίχνω τσιμέντο Ηρακλή». Ο δίσκος του Μπάμπη Μπατμανίδη με τίτλο «30 χρόνια αποτυχίες» δεν πέτυχε ακόμα διανομής. Αλλά ο καλλιτέχνης δεν το βάζει κάτω. Του φτάνει η αγάπη του κόσμου, η χημεία που έχει αναπτύξει με ένα κοινό διψασμένο για πολιτικό τραγούδι, που αρκεί για να κάνει σουξέ. «Μη μου σπας τ’ αμάξι/ μη μου σπας τ’ αμάξι/ Γλυκέ μου αναρχικέ/ είμαστ’ εντάξει».
Η μίνι περιοδεία του εντός Θεσσαλονίκης σημαδεύτηκε με άλλο ένα ανηλεές sold out στο “sp!timou” στα πέριξ της Βαλαωρίτου. Ήδη φανατικοί θαυμαστές του δυσανασχετούν που αυτό που ξεκίνησε σαν μια underground καταστασιακή φάση, προσλαμβάνει πλέον διαστάσεις mainstream. Εκτός από πολιτικές, οι συνθέσεις του Μπατμανίδη αφορούν και τις επιστήμες. «Τη θεωρία της σχετικότης την ξέρει όλη η ανθρωπότης/ Ενέργεια ίσον εμ επί σε/ εις το τετράγωνο, μωρό μου, ναι». Χτυπήστε τον στο YouTube και πάρτε μια γεύση, γιατί κάπως έτσι ξεκίνησαν και ο Βασίλης Καρράς, ο Ρέμος και η θεά Αννέτα Μαρμαρινού. «Μα πού θα πας και θα με χάσεις/ έτσι ξεκίνησε κι ο Ωνάσης/ Μα πού θα πας δίχως καβάντζα/ αχ, δεν εκτίμησες ποτές τη λάντζα».
Πολυτεχνίτης, ερημοσπίτης, λαϊκό παιδί από τη Σταυρούπολη, ο Μπάμπης Μπατμανίδης είναι έτοιμος για το άλμα στην Αθήνα. Για τα πολλά λεφτά, την τρελή επιτυχία και την περασιά από το πρωινάδικο της Ναταλίας Γερμανού. Δεν κολλά αφίσες ούτε ρυπαίνει το σύμπαν με την μπρουτάλ αντρέ προσωπάρα του. Η επικοινωνία του γίνεται μέσω facebook και στόμα στόμα. Δεν χρεώνει την μπουκάλα μια περιουσία, αφού η είσοδος είναι ελεύθερη και οι τιμές του ποτού κανονικές. Ο δε καλλιτέχνης και η ορχήστρα του εμφανίζονται πάντα αφιλοκερδώς.
Ενεργός πολίτης και παρεμβατικός όπου χρειάζεται, δεν διστάζει να ενώσει έρωτα και ποδόσφαιρο. «Συνελήφθηκες, μωρό μου, κι όλοι πια το πήραν πρέφα/ Δεν σε σώζει ούτε η ΕΠΟ/ δεν σε σώζει κι η ΟΥΕΦΑ». Ό,τι καλύτερο, φρέσκο, κεφάτο και αθώο έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η Θεσσαλονίκη είναι αυτός, ο άνθρωπος αυτός. Προσδοκώ ένα ντουέτο με τη λαϊκή θεά τραγουδίστρια Άννα Γούλα. Μια συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Και μια εμφάνιση στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης με τη συνοδεία της ΚΟΘ. Γιατί, αν ζούσε ο Χατζιδάκις, τώρα που ο Φλωρινιώτης γέρασε, στον Μπατμανίδη θα έδινε το χρίσμα. Το θεσσαλονικιώτικο underground στα καλύτερά του και μια αφορμή για να ξεμυτίσεις από το σπίτι σου για να απολαύσεις θέαμα αξιώσεων. Άκου με.
17°
