«Μέρες μαγικές με γρανίτες και Ταμ Ταμ» του Γιάννη Ηλίδη (εκδόσεις ATHENS VOICE BOOKS): Διαβάστε ένα απόσπασμα για τον Κώστα Χατζηχρήστο
«Στα αριστερά της μικρής βιομηχανίας “Παρθενών”, στο ίδιο κτίριο, υπήρχε ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Ο γιος του ιδιόκτητη, ο Δημήτρης, ήταν ο μόνος φίλος μου στη γειτονιά. Μου άρεσε να παρατηρώ ώρες ολόκληρες τις διάφορες μουντζούρικες εργασίες. Κατέβασμα και λύσιμο των κινητήρων και των σανσμάν, επισκευές, τρίψιμο, πλύσιμο των μπουζί με πετρέλαιο (τότε τα έπλεναν, δεν τα πέταγαν, όπως γίνεται σήμερα) και συναρμολόγηση. Έφερναν αυτοκίνητα κάθε μάρκας, αφού τότε δεν υπήρχαν ειδικευμένα συνεργεία. Και πολλά αμερικάνικα έρχονταν για σέρβις εκεί, εφόσον οι αθηναϊκοί δρόμοι ήταν τότε γεμάτοι από αυτά τα θηρία. Τόσο σε ταξί όσο και σε ΙΧ. Μια μέρα, πρέπει να ήταν 1958 ή 1959, εκεί έξω από αυτό το συνεργείο συνέβη κάτι που με έκανε να μην πιστεύω στα μάτια μου. Σταματά ένα τεράστιο μαύρο αμερικάνικο αυτοκίνητο. Λιμουζίνα πραγματική. Cadillac ήταν; Plymouth, Buick ή Chevrolet μήπως; Κάτι τέτοιο, τι σημασία έχει; Από τη θέση του οδηγού προβάλλει ο Κώστας Χατζηχρήστος! Πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα ένα αστέρι του σινεμά και του θεάτρου ολοζώντανο, μπροστά μου. Τον κοίταζα κυριολεκτικά σαν χαζός.
Ο Κώστας Χατζηχρήστος μολονότι δεν είχε κάνει ακόμα τις μεγάλες του κινηματογραφικές επιτυχίες, π.χ. τον «Ηλία του 16ου» ή «Της κακομοίρας» ή τον «Κύριο Πτέραρχο», μου ήταν ήδη πολύ γνωστός και αγαπητός. Τον είχα δει πολλές φορές στο θέατρο αλλά και στον κινηματογράφο.
Ζήτησε τον μαστρο-Ανδρέα, τον πάτερα του Δημήτρη. Δεν ήταν όμως εκεί και είπε ότι θα τον περιμένει. Εκείνη τη στιγμή περνά ένας κουλουράς. Τον σταματά και αγοράζει τρία κουλούρια – ένα δικό του, ένα για τον Δημήτρη και ένα για μένα. Ντράπηκα και έκανα πως δεν ήθελα να το πάρω. «Πάρ’ το αγόρι μου» είπε ο Χατζηχρήστος. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Όταν απομακρύνθηκε ο κουλουράς, έβγαλε από την τσέπη του μερικά κέρματα και έριξε στο τσεπάκι του πουκάμισου του Δημήτρη, αλλά και του δικού μου, από ένα δίφραγκο. Οι δυο δραχμές τότε ήταν ένα περιοδικό ή δύο εφημερίδες ή τέσσερα κουλούρια. Ήταν οι τσίχλες και καραμέλες μιας εβδομάδας! Δεν ήταν τόσο η αξία, όσο η γενναιοδωρία του Χατζηχρήστου. Όλοι έχουν να το πουν εξάλλου. Είχε μεγάλη καρδιά και πέθανε με μικρές και άδειες τσέπες».
Ένα βιβλίο ταξίδι, με αυθεντικές μαρτυρίες και φωτογραφικά ντοκουμέντα της Αθήνας του 20ού αιώνα και στις μαγικές δεκαετίες 60s-70s-80s, τα καλύτερά μας χρόνια!
Μέσα από τις προσωπικές αναμνήσεις –που είναι πέρα για πέρα αληθινές– ξεπετάγεται ολοζώντανη η ιστορία των δύσκολων χρόνων της συναρπαστικής δεκαετίας του ʼ60, αλλά και του ʼ50 και του ʼ70 και ʼ80. Ιστορίες από μια εποχή γεμάτη αγκάθια, σε μια χώρα μαγική. Ιστορίες από την καθημερινή ζωή στις γειτονιές της Αθήνας, από το σχολείο, το ραδιόφωνο, τη μουσική, τους δίσκους, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη διασκέδαση, τα αναψυκτήρια, τη μόδα, τα ταξίδια, τις διακοπές μας. Όλοι τότε περιμέναμε με ανυπομονησία τα χρόνια που θα έρχονταν. Μακάρι να ξέραμε ότι εκείνα ήταν τα καλύτερά μας χρόνια!
O Γιάννης Hλίδης γεννήθηκε τον ∆εκέβριο του 1948 στην Αθήνα. Μεγάλωσε και έζησε από κοντά το κέντρο της πρωτεύουσας, καθώς και ό,τι συναρπαστικό συνέβαινε εκεί. Σπούδασε Οικονομικές και Εμπορικές Επιστήμες (ΑΣΟΕΕ). Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη διαφήμιση, άλλοτε σαν διαφημιστής και άλλοτε σαν διαφημιζόμενος ως υπεύθυνος μάρκετινγκ σε μεγάλες εταιρείες. Μεγάλωσε αγκαλιά με ένα ραδιόφωνο ταξιδεύοντας στους δρόμους που τον πήγαιναν τα ερτζιανά. Έτσι η πρώτη του αγάπη και παντοτινή ήταν η μουσική. Είχε την ευτυχία –έστω και περιστασιακά– να κάνει το χόμπι του εργασία. Ξεκίνησε να παρουσιάζει διαφημιστικές εκπομπές εταιρειών δίσκων στο ∆εύτερο Πρόγραμμα του ΕΙΡ στα χρόνια που ήταν ακόμα μαθητής στο Γυμνάσιο. Αργότερα συνεργάστηκε με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς Seven X και πιο πρόσφατα με το Radio Gold. Αυτό είναι το πέμπτο του βιβλίο. Τα προηγούμενα τέσσερα, εξαντλημένα, είναι τα: «Ritsi MANual» (1988), «Το παπούτσι και η ιστορία του» (1989), «Το χέρι» (1990), «Rock Manual» (1991).
17°
