To «Mενέλαος 72» είναι ένα αμερικάνικο βενζινάδικο σαν σκηνικό του Βέντερς στην Κινέτα, με ένα diner που σερβίρει budweiser και ζουμερά μπέργκερ
Σάββατο πρωί. Η ζέστη της καλοκαιρινής Αθήνας μάς ξύπνησε άτσαλα. Το air condition βγάζει μια βρώμικη δροσιά, ενώ τα νησάκι των διακοπών μας απέχει λίγες βδομάδες μακριά. «Η θερμοκρασία το Σαββατοκύριακο θα φτάσει 41 βαθμούς» ακούγεται από το ραδιόφωνο και νιώθω ήδη τα πόδια μου να γλιστράνε μόνα τους στις σαγιονάρες. Τίποτα δεν με κρατάει στα τσιμέντα τις επόμενες ώρες, τίποτα όμως. «Πάμε προς Κόρινθο και όπου μας βρούμε καθόμαστε; Οκ. Εσύ πάρε τον Σωτ και τα λέμε στα διόδια». Για κάποιον λόγο ανεξήγητο, οι εκεί περιοχές μάς ξετρελαίνουν. Έχουν κάτι από τα θέρετρα του ‘60 που μας αρέσει.
Στη διαδρομή, το θερμόμετρο του αυτοκινήτου γράφει ένα παλαβό νούμερο που μοιάζει πιο πολύ με τους βαθμούς που πλένω τα λευκά. Κάπου έξω από του Αγίους Θεοδώρους υπάρχει ένα προκάτ κάστρο που χαζεύω πάντα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που παρατηρούσα κοντά του ένα παλιό πρατήριο βενζίνης, με μια αμερικάνικη πινακίδα και έναν σκελετό καβάλα σε μια chopper α λα easy rider.
Επιστρέφοντας από την παραλία, στο 72ο χλμ. εθνικής Κορίνθου-Αθηνών, δεξί φλας και μπήκαμε στο πρατήριο. Αυτό που αντικρίσαμε δεν το πιστεύαμε. Σαν από ταινία του Βέντερς ήταν το σκηνικό. Η φωτεινή πινακίδα έγραφε «Μενέλαος 72». Ένα πλήρως λειτουργικό αναπαλαιωμένο βενζινάδικο του 1950 και ένα απίθανο diner βρίσκονταν εκεί. Ανάμεσά τους διάφορα παλιά οχήματα συμπλήρωναν το τοπίο που έμοιαζε με τρύπα στον χρόνο. Ένιωσα για λίγο την ανάσα του Jack Kerouak και του Henri Fonda πάνω μου. Μπήκαμε στο diner και ο Μίλτος με το Νίκο μας υποδέχτηκαν χαμογελαστοί. Εκείνη την ώρα ακουγόταν από το ηχείο ο Jonny Cash και το Ghost Rider. «Τι φάση;»
Καθίσαμε αναπαυτικά με τις Budweizer να πηγαινοέρχονται. O Μίλτος ξεκίνησε τη διήγηση: το πρατήριο ήταν του παππού του Μενέλαου. Μαζί με τον ξάδερφό του και συνιδιοκτήτη Νίκο το αναπαλαίωσαν πλήρως στα χρώματα και τα σχέδια του ’50 εμπνευσμένοι από το βιβλίο του Edward Ruscha «Twenty six Gasoline Stations». Ως γνήσιοι φαν της κουλτούρας του δρόμου ήθελαν να φτιάξουν ένα σκηνικό σαν από ταινία, που όμως να είναι λειτουργικό. Δηλαδή, μπορείς κανονικά να βάλεις βενζίνη ή πετρέλαιο από τις παλιές τρόμπες, να κάνεις ό,τι ακριβώς θα έκανες σε ένα μοντέρνο πρατήριο καυσίμων –λάδια, νερά, αέρα κτλ– ενώ παράλληλα να ξεκουραστείς στο diner απολαμβάνοντας την αισθητική μιας άλλης πιο «δρομίσιας» εποχής. Το εγχείρημά τους ολοκληρώθηκε το 2018. Ο Μίλτος είναι αρχιτέκτονας στο επάγγελμα, ενώ τα χέρια του Νίκου φτιάχνουν τα πάντα, κυριολεκτικά. Το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό που πραγματικά η ώρα φεύγει τόσο ευχάριστα που δεν το καταλαβαίνεις.
Το φως της ημέρας άρχισε να πέφτει και οι πρώτες πείνες ακούστηκαν. Παραγγείλαμε στην κόρη του Νίκου, Μελάνια, Full House burgers που ήρθαν στo μέγεθος της πολιτείας του Los Angeles. Ήταν ατελείωτα. Όσο σκοτείνιαζε, τα φώτα του πρατηρίου δημιουργούσαν ένα ακόμη σκηνικό που αυτή τη φορά ήταν πιο γνώριμο. Εκεί, λοιπόν, με αυτό το φως, ο Βασίλης Κεκάτος γύρισε τη μικρού μήκους ταινία του «Η απόσταση ανάμεσα στον ουρανό κι εμάς», βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα. Μετά από τρεις αναπάντεχες ώρες σε μια άλλη εποχή, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα του 2020. Χαιρετήσαμε θερμά τον Μίλτο και το Νίκο για την εμπειρία που μας προσέφεραν και ανανεώσαμε το ραντεβού μας.
Για όποιον επιστρέφει από αυτό τον δρόμο αξίζει να περάσει από τον Μενέλαο. Να ανεφοδιαστεί, να φάει και να περάσει για όσο επιθυμεί σε μια άλλη εποχή, on the road. Και όλα αυτά μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Πώς θα ήταν η Αθήνα αν επικρατούσε ο τύπος της τούβλινης πολυκατοικίας χωρίς σοβάδες; Σίγουρα θα βλέπαμε μια άλλη εικόνα, πιο αυτόχθονη, παραδοσιακή ή χειροποίητη.
23°
