Είχα ξαναγράψει δυο λέξεις για το περίπτερο αυτό, τώρα όμως επανέρχομαι δριμύτερος και με τη φωτό που βλέπετε. Είναι το περίπτερο της κ. Βούλας και των άξιων συνεργατών της, στη γωνία Ακαδημίας και Ρήγα Φεραίου, δηλαδή στο παρκάκι που βρίσκεται πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Αναπτύσσει τραπεζάκια και εκθέτει σταντ, πάνω στα οποία εκθέτει την πραμάτεια του. Και η πραμάτεια αυτή είναι πλήθος από δεύτερο χέρι βιβλία και περιοδικά που συνεχώς εμπλουτίζονται, ενώ οι τιμές του είναι μάλλον χαμηλότερες από των παλαιοβιβλιοπωλείων. Απ’ όσα έχω βρει τους τελευταίους μήνες στο σπουδαίο αυτό μαγαζί, αναφέρω την «Ιστορία της Μακρονήσου» του Νίκου Μάργαρη, τα «Σκόρπια φύλλα της ζωής μου» του Δροσίνη, τα «Χαμένα κορμιά» του Πικρού και –με δύο μόνο ευρώ το τεύχος– μια σειρά από το καταπληκτικό περιοδικό «Εποχές» που έβγαζε ο ΔΟΛ.
Καλίνκα - Μαλίνκα
Μιλάμε για ένα φρέσκο φούρνο με ρώσικα προϊόντα, που άνοιξε πολύ κοντά στα γραφεία μας, Σόλωνος & Μαυρομιχάλη. Ετοιμάζει και ψήνει επιτόπου ποικίλες πίτες, πιροσκί (ρώσικη λέξη, για να μην ξεχνιόμαστε) και σφολιάτες, καθώς και διάφορα άλλα εδέσματα, μερικά από τα οποία έχουν δυσπρόφερτα ρώσικα ονόματα, είναι όμως νοστιμότατα. Αλλά το αριστούργημα που συνήθως παίρνω εγώ είναι η ρώσικη σαλάτα τους, που πουλιέται σε συσκευασίες των 2 και 4 ευρώ, ανάλογα με το κεσεδάκι. Τιμές όπως σε οποιοδήποτε τυροπιτάδικο και ίσως λίγο χαμηλότερες. Στο ταμείο μια εξαιρετικά ευγενική, γλυκιά και όμορφη νεαρή Ρωσίδα, με παραδοσιακό ντύσιμο και καλά ελληνικά. Ώρες καταστημάτων.
Μακρυγιάννη 5
Έξω από το σταθμό Ακρόπολη, απέναντι από το Μουσείο, υπάρχει μία από τις πιο χαρούμενες και καλλιτεχνικές στοές στην Αθήνα. Εδώ υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε κοσμήματα και εικαστικές κατασκευές, γκαλερί, το γραφείο εισιτηρίων για «Το τρένο στο Ρουφ» κ.λπ. Το μόνο άσχετο είναι λογιστικό γραφείο, αλλά κι αυτό διαθέτει μια άψογης αισθητικής ταμπέλα που πληροφορεί το κοινό για τις υπηρεσίες του. Οι χρωματικοί συνδυασμοί και η όλη διακόσμηση στο χώρο αξίζουν, πολύ τους χαρήκαμε (γεια σου, Κρέμα). Αν ξέρει κανείς την ονομασία της στοάς, ας μου τη γράψει.
Όταν περνάνε με αυτοκίνητο από την ταπεινωμένη οδό Μουστοξύδη από Αλεξάνδρας προς Δικαστήρια/Κυψέλη ή αντίστροφα, σπάνια σκεφτόμαστε ότι από πάνω μας υπάρχει η πλατεία Πρωτομαγιάς. Βρέθηκα προχτές εκεί, επειδή αποφάσισα να πάω Κέντρο - Άνω Πατήσια με τα πόδια. Η πλατεία είναι μια γέφυρα ανάμεσα στο πεδίο του Άρεως και τη Σχολή Ευελπίδων. Πάνω της Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσιανοί παίζανε κρίκετ, διάφορες ομάδες αλλοδαπών παίζανε ποδόσφαιρο, ενώ οικογένειες με καρότσια και παιδάκια μαζεύανε άνοιξη. Προς τ’ ανατολικά, το θαυμάσιο κτίριο της Σχολής Ευελπίδων (έργο Τσίλερ), σήμερα Σχολή Πολέμου, το μόνο που δεν έχει δοθεί στα Δικαστήρια μα έχει απομείνει στη δικαιοδοσία του στρατού. Και στην ίδια κατεύθυνση, προς Γκύζη, το σχετικά άγνωστο πάρκο της Σχολής: ένας φυσικός πευκώνας (τα δέντρα όχι σε δεντροστοιχίες, μα φυτρωμένα στην τύχη) κι επιπλέον μολόχες, δάφνες, χαμομήλια, σκοίνα, τσουκνίδες κ.λπ. Σε πιάνουν απροετοίμαστο οι μυρωδιές των λουλουδιών. Κολλητά στο πάρκο, μερικά μεζεδάδικα και ουζάδικα. Η αθηναϊκή άνοιξη είναι δω.
Πάρκο Λεβεντάκη
Οι ίδιες μυρωδιές, αλλά σε μεγαλύτερη ποικιλία (γιατί εδώ υπάρχει και θυμάρι, κουτσουπιές, παπαρούνες, συκιές, μέχρι και καλαμιές) τρεις μέρες πριν, σ’ ένα πάρκο που αναπτύχτηκε σχεδόν μόνο του, στα πρώην νταμάρια Λεβεντάκη. Βρίσκεται ανάμεσα στη Λαμπρινή, τα Κρητικά του Γαλατσίου και την οδό Τράλλεων (και όχι Τραλλέων). Προλαβαίνετε ακόμα και το πράσινο και τις μυρωδιές, αν βιαστείτε, όπως το χαρήκαμε ο φίλος μου ο Ζήσης κι εγώ. Αν είστε τυχεροί μπορεί να δείτε και σαύρες, η χειμερία νάρκη τέλειωσε. Προτιμήστε τη μεριά της Τράλλεων, γιατί η άνοδος είναι γεμάτη νεραντζιές, σε μερικές από τις οποίες μάλιστα τα τρομερά μπουμπούκια ή λουλούδια, με τη ζαλιστική οσμή, συνυπάρχουν με νεράντζια που δεν έχουν ακόμα πέσει. Κι εδώ, επίσης, η αθηναϊκή άνοιξη.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
