Mεσημέρι με μυρωδιά βράσε-ρύζι τόσο πηχτή που νομίζεις ότι κολυμπάς σε λαπά, νέκρα απόλυτη μια και όλοι τρώνε… όταν ξαφνικά σαν σπαγγέτι-ουέστερν, σακούλες από το (κινέζικο) εστιατόριο «Φούλι χούα» φτάνουν στο (κινέζικο) σχολείο. Ενθουσιασμένα παιδάκια πέφτουν με τα ξυλάκια τους πάνω στο ρύζι και αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Τα παιδάκια, καμιά δεκαπενταριά, είναι κινεζάκια, όλα εκτός από τρία ελληνάκια (τα δύο από τα οποία είναι δικά μου). Τα μικρότερα βλέπουν κινέζικα καρτούν και χοροπηδούν πάνω σε κινέζικα φουσκωτά παιχνίδια. Τραγουδάνε όλα αντάμα τα ρεφρέν σαν σκηνή από τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα». Τα μεγαλύτερα πηγαίνουν σε δημόσια σχολεία και έρχονται κάθε απόγευμα για κινέζικη ορθογραφία.
Η οποία είναι φιλντιρέ και ταυτόχρονα επιστήμη επιπέδου (κινέζικης) ΝΑΣΑ – κανένα γράμμα δεν μοιάζει με τίποτε απ’ αυτά που ξέρεις εσύ ο δυτικός έστω κι αν «βλέπεις» τον Άνθρωπο π.χ., ή το Σπίτι, όταν στα δείχνει (με τα ζωγραφισμένα-έργα-τέχνης νύχια της) η Κινέζα δασκάλα. Τα ιδεογράμματα είναι συντομογραφίες εικόνων… μόνο που το καθένα προφέρεται με οκτακόσιους διαφορετικούς τρόπους. Και σημαίνει κάτι άλλο, ανάλογα με την προφορά. Τα παιδιά μου έχουν τετραδιάκια «μαθηματικών» με μικρά-μικρά τετραγωνάκια γεμάτα ανθρωπάκια, σπιτάκια, ουρανούς και φαγάκια – τα χαζεύω με περηφάνια (ουάου) και ηλίθιο βλέμμα (δεν καταλαβαίνω Βούδα).
Τα κινέζικα σχολεία βρίσκονται στην Chinatown – το ένα στο βασικό κτίριο της Chinatown (Αγησιλάου) και το δεύτερο ένα δρόμο πιο πάνω, στην Κολοκυνθούς. Λειτουργούν με την αποτελεσματικότητα της Πολιτιστικής Επανάστασης από το πρωί ως το βράδυ, σαν σταθμοί, νηπιαγωγεία και σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στο διάλειμμα οι δάσκαλοι καπνίζουν στο χολ, οι δασκάλες μιλάνε γρήγορα στα υπερσύγχρονα μπιρμπιλωτά κινητά τους και τα παιδάκια παίζουν ή γκρινιάζουν σε άπταιστα κινέζικα. Τα δικά μου με μπινελικώνουν κιόλας, είμαι σίγουρη – σαν κινέζικα καρτούν (προβατάκια και λυκάκια), γελάνε και λένε ατέλειωτα τσιν-τσαν-τσον ενώ ξεσκίζουν το ρύζι με τα μπαμπουδένια τους τσόπστικς...
Στο πεζοδρόμιο απ’ έξω, τα γνωστά ζωντανά καβούρια σουλατσάρουν πλάι σε κινέζικα ραπάνια. Και σε ζαρζαβάτια, που η πινακίδα τους λέει (στα κινέζικα) «ντοματάκια Σητείας». Μπορεί να λέει και «άλογα Θράκης» ή «ούζο Μυτιλήνης», αλλά αν δεν πιστέψεις τα παιδιά σου ποιον θα πιστέψεις;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
