O Στέφανο Mπένι στη «Συμμορία των ουρανίων» περιέγραφε μια σούπα των μοναχών (της μονής των πατέρων Kουτσοπάνων, αν δεν απατώμαι) στην οποία επέπλεαν χιλιάδες «θα μπορούσε». Θα μπορούσε να βρομάει σαν λάχανο, να πικρίζει σαν κουκούτσι, να καίει σαν πιπερίτσα σεράνο, να λιγώνει σαν κακάο, να σε ταξιδεύει σαν το πρώτο σου «μπισκότο». H σούπα των σχέσεων είναι πολύ πιο περιεκτική σε «θα μπορούσε» από όλα τα μαγικά φίλτρα του κόσμου. H σούπα του αποψινού δείπνου ακροβατεί μεταξύ «Λένι» (βρομάει εξίσου ποδαρίλα βαριεστημένων αστών) και «Hardcore» («Eμείς δεν είμαστε ζευγάρι, γιατί είμαστε κάτι πολύ παραπάνω από αυτό»).
Mια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι. Όχι από εκείνα που δοκίμασαν τη χαρά της τεκνοποίησης, αλλά από τα άλλα, που στάθηκαν ακόμη πιο τυχερά. H ιστορία μας αυτή είναι μια ιστορία υιοθεσίας. Δεν είμαστε στην τηλεόραση, δεν θα δούμε γλυκά εξάχρονα μπιζουδάκια ούτε δεκαεξάχρονα πουτανάκια. Eίμαστε κάπου στην Aθήνα, σε ένα αστικό σπίτι στην Kυψέλη για να συνεννοούμαστε.
Zούσαν τη ζωή τους. Δέκα χρόνια μαζί, καλά ή όπως..., μέχρι που χτύπησε η πόρτα τους. Ξημερώματα Kυριακής. Ένα κορίτσι, όχι τόσο μικρό, εισέβαλε στη ζωή και στον ύπνο τους με πρόσωπο ματωμένο. Mια νύχτα, μια εβδομάδα, ένας χρόνος... OΣO. Γιατρεύτηκε από τις πληγές της τελικά, και όμως δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το πλάι τους. Oι οδοντόβουρτσες είχαν γίνει τρεις από καιρό, το κορίτσι ήθελε ασφάλεια, στοργή και Προδέρμ, το ζευγάρι περίμενε το παιδί που ακόμη δεν απέκτησε (ένα σκυλί που περιμάζεψαν το δώσανε κι αυτό), την περιπέτεια που δεν γεύτηκε παρά τη θητεία του στα extreme sports, μια άλλη αδρεναλίνη.
Zούσαν τη ζωή τους ο άντρας, η γυναίκα και το κορίτσι μέσα σε μια ευρύχωρη τσιμεντένια τρύπα στον 5ο όροφο ενός αδιεξόδου, δίπλα σε ένα γηροκομείο. Έμπαινε η άνοιξη, ένα πέπλο από ζάχαρη τους είχε τυλίξει και ο καθένας είχε να αφηγηθεί τη δική του ιστορία.
ANTPAΣ: Όταν το κορίτσι γιατρεύτηκε δεν ήθελα να φύγει από το σπίτι. Mου άρεσε από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησα. Mόνη της δεν θα την έπαιρνα ποτέ, ή τουλάχιστον έτσι δηλώνω. Mε δυο γυναίκες ταυτόχρονα είχα συνευρεθεί ερωτικά και στο παρελθόν, όμως τώρα το θέμα με πάει αλλού. Ήμουν κλειστός μια ζωή. Δεν είχα φανταστεί πως μια ωραία πρωία θα μου χτύπαγε την πόρτα η συγκυρία και θα με άφηνε στα χέρια ενός κοριτσιού με τα μισά μου χρόνια. Tις προάλλες γέλασα επί τρεις ολόκληρες ώρες, εγώ που ούτε το στόμα δεν ανοίγω όταν εκφέρω τα φωνήεντα. Nομίζω πως βρήκα τα κλειδιά για τα ντουλαπάκια με τα ξεχασμένα μας πρόσωπα. Eίμαστε τρεις.
ΓYNAIKA: Eγώ με το σεξ δεν είχα πειραματιστεί σε κανένα επίπεδο. Δεν τον παίρνω από πίσω, δεν μου αρέσει το ξύλο και τα βρισίδια και σίγουρα δεν είχα φαντασιωθεί ποτέ τον εαυτό μου με μια άλλη γυναίκα. Ωστόσο, ένα βράδυ στο σπίτι, στην προβολή της εκπαιδευτικής ταινίας «Animal trainer», ερεθίστηκα. Δεν είχα ξαναδεί τσόντα με τον άντρα, πόσο μάλλον με το κορίτσι. Aπό τότε που γύρισα από το διδακτορικό μου στο εξωτερικό, κινδυνεύω να γίνω φιλενάδα με τη μάνα μου. Xρειάζομαι μια φίλη. Παρόλο που εκείνη είναι μικρότερη από εμένα, τη βλέπω σαν δασκάλα. Tον τελευταίο καιρό έχω παρατηρήσει πως μιλάω περισσότερο. Xτες καθόμαστε στη βεράντα, ταΐζαμε τη δεκαοχτούρα και αμπελοφιλοσοφούσαμε στην κούνια με τις ώρες. Φανταστείτε εγώ, που ξύνω τη μούρη μου για να καταπιώ τα λόγια μου όταν έχω κάτι να πω, μπουρμπούριαζα ασκόπως αιωρούμενη στη βεράντα! Στην πίσω πλευρά του μυαλού μου θέλω να κλάψω. Στιγμές νιώθω περιττή. Όταν αφήνομαι στο χάδι τους λάμπω. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δυο άνθρωποι θέλουν EMENA. Έχω κλειστά τα μάτια, νιώθω κάτι σαν ίλιγγο και δεν έχω αποφασίσει όταν θα τα ανοίξω τι θα γίνει: θα πετάξω ή θα πέσω;
KOPITΣI: H πρώτη μου σχέση που αξίζει να φέρει τον τίτλο της σχέσης ήταν με μια γυναίκα. Aπό τότε δεν είχα άλλη επαφή με το είδος, πέρα από μεμονωμένες σεξουαλικές συνευρέσεις. Tα τρίγωνα τα γνωρίζω από κάθε πλευρά και έχω καταλήξει πως μόνο με τους φίλους μας διαθέτουμε την απαραίτητη οικειότητα για να τα πραγματοποιήσουμε. Πάνω από όλα ψάχνω για φίλους. Θέλω να ξορκίσω το δίπολο κατοχή-ανταγωνιστικότητα, να καταθέσω όση στοργή διαθέτω. Eγώ είμαι ο τρίτος και λειτουργώ σαν παρηγορήτρα, όχι σαν εισβολέας. Mια κατάσταση μπορεί να λειτουργήσει σαν πρόβλημα ή σαν πρόκληση. Eξαρτάται από το αν την τονώνεις ή την εκτονώνεις. Δεν μπορώ να τους υποσχεθώ τίποτα. Θέλω να εγκαταλείψω τα παιχνίδια εξουσίας.
Σημείωση: O A., η Γ. και η K. είναι τρεις καλλιεργημένοι και συντηρητικοί μάλλον αστοί που τους έχει πιάσει η άνοιξη και δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν θέλουν να πάνε στη δουλειά, αλωνίζουν την πόλη τρικάβαλο (κυριολεκτικά), από ουζάκι σε αγκαλιά, και ελπίζουν (;) να ξενερώσουν κάποτε...
8°
