(Προς τα παιδιά από το 52o λύκειο). Αν κάνετε τον κόπο και γκουγκλάρετε «πλατεία Μεταξουργείου», στις φωτό που βγάζει το γουέμπ δεν θα φωτιστείτε – για την ακρίβεια θα φωτιστείτε λάθος. Γιατί οι εικόνες δείχνουνε την πλατεία Καραϊσκάκη (τη μία από τις δύο του δήμου μας, γιατί υπάρχει κι άλλη, προς τον Νέο Κόσμο), που είναι μεν βρίσκεται κολλητά στην πλατεία που πληκτρολογήσατε, αλλά είναι άλλη πλατεία. Η αληθινή πλατεία Μεταξουργείου είναι 100 μέτρα προς τα νότια, στη γωνία Λένορμαν & Αχιλλέως. Και είναι κλάσμα της παλιάς μεγάλης πλατείας, που κολοβώθηκε αγρίως όταν διαπλατύνθηκαν οι δύο μεγάλοι αυτοί δρόμοι και τη διχοτόμησαν. Σώθηκε, όμως, μεταφέρθηκε και μακροημερεύει το σύμβολό της, η μικρή κρήνη-σιντριβάνι (φωτογραφία) για το οποίο διαβάζουμε ότι είναι γλυπτό του 1851, αρχικά στημένο κοντά στους Αέρηδες, στην Πλάκα, μεταφερμένο εδώ για άγνωστους λόγους από το δήμαρχο Σπύρο Πάτση. Η μεταφορά συνέβη στο μεσοπόλεμο. Στην πλατεία Καραϊσκάκη είναι απλά η στάση «Μεταξουργείο» του μετρό, εξού κι η σύγχυση. Η πλατεία αυτή είναι όπως η παλιά Ομόνοια: ένας κύκλος με συνεχή κίνηση αυτοκινήτων γύρω γύρω κι ένα μεγάλο γλυπτό (μαζί με μερικά μικρότερα) στη μέση.
Είναι δηλαδή απολύτως αδύνατο ο πεζός περαστικός να τη φτάσει, εκτός κι αν αποφασίσει να ρισκάρει ζωή ή ακεραιότητα. Θα άξιζε ίσως μια κυκλοφοριακή ρύθμιση στο πρότυπο της Ομόνοιας, όπου τώρα πας πεζός από του Μπακάκου στην Πανεπιστημίου. Κλείνω με μια αναφορά στο γλυπτό της πλατείας Καραϊσκάκη. Ενώ είναι μνημείο πεσόντων αεροπόρων –μια παραγγελία απόστρατων αεροπόρων στο σύγχρονό μας γλύπτη Μουστάκα–, διάφορα χριστιανικά, αποκρυφιστικά κ.λπ. μπλογκ θεωρούν ότι απεικονίζει τον «εκπεσόντα εωσφόρο». Και να φανταστείτε ότι αυτά γράφτηκαν πριν μας προκύψουν οι ψεκασμοί και οι ψεκασμένοι (…). Αυτά. Για το ίδιο το Μεταξουργείο ως τοπωνύμιο έχω γράψει παλιότερα.
Γιατί τη λένε Κίκιζα
Μια και ξεκινήσαμε με Μεταξουργείο, ας μιλήσουμε για τη στάση «Κίκιζα» των τρόλεϊ και των λεωφορείων πάνω στη Λένορμαν, πολύ κοντά στην πλατεία. Λοιπόν, όπως γράφει ο Βασίλης Αγγελίδης στο βιβλίο του για την περιοχή και αναπαράγει ένας ευαίσθητος μπλόγκερ (πιο γρήγορα βρίσκω το θέμα στο ίντερνετ απ’ ό,τι θα έβρισκα το βιβλίο στη βιβλιοθήκη μου!), «το μπακάλικο του Κίκιζα ήταν γνωστό σ’ όλη την Αθήνα. Βρισκόταν στη γωνία Λένορμαν και Παλαμηδίου... Ήταν το μεγαλύτερο μπακάλικο της τότε Αθήνας και λειτουργούσε από το 1925… Δεν έδινε ποτέ βερεσέ. Κι έκλεισε το 1972». (Να λοιπόν που και τα μπακάλικα παράγουν ονόματα στάσεων για τα ΜΜΜ.) Περισσότερα στο μπλογκ που προανάφερα. Ήθελα μονάχα να προσθέσω ότι αυτή η οικογενεική επιχείρηση είναι που εξελίχτηκε στη γνωστή βιομηχανία ζυμαρικών «Μέλισσα». Και για του λόγου το αληθές.
Πολλοί αναγνώστες με ρωτάνε πού μπορούν να μελετήσουν για το παρόν και το παρελθόν της πόλης μας. Λοιπόν, κατά καιρούς σας έχω γράψει για διάφορα (παλαιο)βιβλιοπωλεία ή βιβλιοθήκες (όπως του Συλλόγου των Αθηναίων στην Πλάκα ή της Βουλής στο Καπνεργοστάσιο), τώρα όμως θα σας πω για μια εξαιρετική δανειστική βιβλιοθήκη: είναι η δημοτική της Αθήνας. Η βιβλιοθήκη αυτή περιλαμβάνει σημαντικά στοιχεία για την πόλη «(φωτογραφικό υλικό, βιβλία, καρτ ποστάλ), σπάνιες εκδόσεις του 18ου και 19ου αιώνα ΦΕΚ που χρονολογούνται από το 1833, αρχείο εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου που χρονολογείται από το 1862 έως σήμερα και 900 τίτλους περιοδικών από το 1834».
Εκτός απ’ αυτά, είναι και δανειστική ως προς βιβλία λογοτεχνίας, ιστορίας, επιστημονικά κ.λπ. Δανείζονται όλοι οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου, όχι μόνοι οι δημότες Αθηναίων. Λετουργεί και απογεύματα, ενώ είναι εύκολα προσβάσιμη γιατί βρίσκεται κολλητά στο σταθμό Λαρίσης. Μπορεί και να με συναντήσετε εκεί. Δομοκού 2, τηλ. 210 8846.011, 210 8846.012, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 9.00-19.00, Τετάρτη 9.00-15.00. Περισσότερα. Για έναν πλήρη κατάλογο του υλικού.
15°
