Το κακό με το ίντερνετ είναι ότι πας σε ένα μαγαζί κι εκεί όπου παλιά ήταν αρκετή η εντύπωσή σου (από το μαγαζί και από την ζωή την ίδια) τώρα μπαίνεις σε δέκα-είκοσι σάιτ και διαβάζεις τα πάντα για το μαγαζί, μερικές φορές και για τη ζωή την ίδια. Και... αρχίζεις να αναρωτιέσαι «ρε, μπας και δεν είναι το μαγαζί που πήγα, μπας και μιλάνε για άλλο;» Το έπαθα τελευταία με ωραίο καφενείο στο Κουκάκι που μου φάνηκε μια χαρά – αλλά διάβασα τέτοιο σκυλοθάψιμο σε διάφορα σάιτ, που είπα «α πα πα, ας το ξεχάσω, ίσως έπεσα σε καλή μέρα κι όλες τις υπόλοιπες μέρες είναι κολοχανείο!»
Αλλά γενικά μου τυχαίνουν καλές μέρες και καλά μαγαζιά και καλά πράγματα στα μαγαζιά. Πάντα πέφτω σε ευγενικά γκαρσόνια, πάντα θα βρω κάτι να μου αρέσει στο μενού − σπάνια έχω παράπονα δηλαδή. Όλα αυτά που γράφουν, «το φαΐ ήταν κρύο, το παγωτό ζεστό, το κρασί ξινό, το αγγούρι στραβό και μου κάνανε βουντού όσο έτρωγα»... σόρι, αλλά δεν μου συμβαίνουν. Αν τύχει να μου συμβούν, μία στις τόσες, το κάνω ντιλίτ το μαγαζί και την εμπειρία – σιγά μη κάτσω να σκάσω επειδή ένα γκαρσόνι είχε τα νεύρα του. Και βέβαια έχω υπάρξει γκαρσόνι με νεύρα στα νιάτα μου, όπως και γκαρσόνι χωρίς νεύρα. Ψοφάω να μάθω την ιστορία γιατί παίρνει ανάποδες ο κάθε εργαζόμενος: θα τη χρησιμοποιήσω με χαρά σε μια (γραπτή) ιστορία αύριο-μεθαύριο, με χάπι εντ μάλιστα – θα παντρευτούνε στο τέλος όλοι.
Τέλος πάντων, έχουν γενέθλια φίλες μου αυτήν την εποχή και τρέχω σε ωραιότατα μπαρ, μαγαζιά και σπίτια-με-τούρτες. Η μία φίλη, μας κάλεσε στο «El jiron» για κοκτέιλ και περάσαμε αξέχαστα, με σούπερ ευγενικά, αποτελεσματικά και νόστιμα γκαρσόνια και σούπερ ασυνήθιστα ή απλά σούπερ κοκτέιλ. Ήπια ένα που λέγεται «Green Apple» (€9), με μους πράσινου μήλου να στολίζει ένα ποτήρι-τουλίπα... ή ποτήρι-του-μαρτίνι; Η μους πάντως κάθεται αφράτη και φρουτένια πάνω στο ανοιχτοπράσινο κοκτέιλ. Μετά πήραμε ένα μπουκάλι αρωματική σανγκρία (€18) με κομμάτια φρούτων, ένα σάντουιτς Cubano πολύ χορταστικό και νόστιμο, μια Ciapatta με χοιρινό και πίκλες... ό,τι φάγαμε ήταν διαφορετικό, ισπανο-αργεντίνικο, αλλά κυρίως τσαχπίνικο. Τα ποτά και τα φαγητά του El Jiron έχουνε όλα μια πικάντικη, ερμ, πινελιά, και δεν το λέω επειδή κάπου διάβασα τη φράση και μου φάνηκε ουάου-γευσιγνωσίας, καθόλου – απλώς επειδή «τσιμπάνε» όλα στη γεύση με μια ελαφριά διαφορετικότητα. Σαν να πήρε κάποιος μια κλασσική συνταγή και να την αλατοπιπέρωσε ένα τσακ παραπάνω, να την έψησε λίγο καλύτερα, να έβαλε ένα μπαχαρικό επιπλέον, το κατιτίς που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ ωραία ξαφνικά − για φαντάσου, για μπουκιές μιλάμε κι όχι για έρωτες, ούτε για λόττο ή κληρονομιές, ποιος το περίμενε...
Το El Jiron είναι ο πρώην «Λωτός», ένα από τα σημεία-κλειδιά του Νέου Ψυχικού – μια ψηλοτάβανη, φωτεινή μονοκατοικία της δεκαετίας του ’30 με μεγάλο κήπο. Την ανακαίνιση και διακόσμηση την υπογράφει τώρα η Αμαλία Ποντίκα, που έχει κάνει φανταστική δουλειά με έναν ήδη εμπνευσμένο χώρο. Ο μπάρμαν που φιλοτεχνεί τα ασυνήθιστα, όλο ποικιλία κοκτέιλ, είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Ο σεφ με την αδυναμία στα σπάνια ή όχι-σπάνια μπαχαρικά είναι ο Σίμος Τριανταφύλλου.
Αλλά όλα αυτά, και όλοι αυτοί, δεν θα είχαν σημασία αν δεν υπήρχε το κάτι, το έξτρα πιπέρι που κάνει το El Jiron φιλικό, χαλαρωτικό και ζεστό. Έχει χώρο για καπνιστές και για μη καπνίζοντες, έχει κήπο μόλις φτιάχνει ο καιρός, μπάρα ωραιότατη αν είσαι μόνος, τραπεζάκια αν είσαι με παρέα. Βολεύεσαι όταν είσαι κάπως λίγο μπαγιάτικος, όπως κι όταν είσαι φρεσκαδούρα. Σημαίνει «δρόμος» ή «κομμάτι» το El Jiron, «κομμάτι δρόμου» όπως και «κομμάτι υφάσματος, λωρίδα» − το έψαχνα μισή ώρα στο Google translate, που όλοι ξέρετε πόσο εκνευριστικό είναι. Λοιπόν «jiron», με πληθυντικό «jirones», άλλοτε με τόνους δεξιά-αριστερά κι άλλοτε άνευ, είναι ό,τι είναι στα Ισπανικά (και αναλόγως από ποιο ισπανόφωνο μέρος είσαι/μεταφράζεις) αλλά στα ελληνικά είναι ένα ωραίο μπαρ-εστιατόριο-καφέ σε ιδανική τοποθεσία, ανάμεσα στο κέντρο και στα βόρεια ανατολικά προάστια, με ατμόσφαιρα, άψογο σέρβις, ευφάνταστο κατάλογο και πολύ καλά vibes... Ναι, είχα ορκιστεί ότι δεν θα το έγραφα ποτέ πια αυτό αλλά ορίστε που υπέκυψα, τα vibes είναι θετικά στο Jiron και το καταλαβαίνεις είτε πας μέρα, με το φως να σε γαργαλάει από παντού, είτε νύχτα. Με τα κοκτέιλ να ιδρώνουν λιγουρευτικά στα ποτήρια σαν να είναι καλοκαίρι ήδη...
Πώς θα ήταν η Αθήνα αν επικρατούσε ο τύπος της τούβλινης πολυκατοικίας χωρίς σοβάδες; Σίγουρα θα βλέπαμε μια άλλη εικόνα, πιο αυτόχθονη, παραδοσιακή ή χειροποίητη.
20°
