To μπαλκόνι που κελαηδάει

Κύριε Κώστα, πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για τα καναρίνια; 

Κατάγομαι από την Αλωνίσταινα, ένα μικρό χωριό κοντά στη Βυτίνα. Εκεί έμενα τα καλοκαίρια αλλά οι μνήμες είναι πολλές! Μεγάλωσα μέσα στη φύση, δίπλα στα ζώα, έπαιζα στο βουνό... Μια περίοδο, θυμάμαι, μας είχε πιάσει μια τρέλα να πηγαίνουμε στις Καρυδιές για να ακούμε τα πουλιά. Στην προσπάθειά μας να κρατήσουμε αυτή τη μελωδία σκεφτήκαμε να βρούμε τρόπο να τα πιάσουμε και να πάρουμε ο καθένας στο σπίτι του από ένα για να μας τραγουδάει. Όπως ήταν φυσικό, οι γονείς έβαλαν τις φωνές, καταλαβαίνεις έτσι; Αλλά εμείς εκεί…

Πώς φτάσατε σήμερα να έχετε μια ολόκληρη χορωδία;

Μια φορά, από την Αθήνα, πήγαμε εκδρομή στην επαρχία, μη με ρωτήσεις πού, δεν θυμάμαι… (γέλια) Μαζί με τον αδερφό μου πιάσαμε 2 καρδερίνες και τις βάλαμε σε κουτάκια, στα οποία είχαμε ανοίξει τρύπες, για να τις φέρουμε σπίτι. Χαρά απερίγραπτη! Φοβόμασταν βέβαια μη μας πάθουν τίποτα μέχρι να έρθουμε με το λεωφορείο σπίτι. Όλα καλά, ευτυχώς... Ο πατέρα μάς έφερε μετά ένα κλουβάκι να τις βάλουμε. Κάθε πρωί βγαίναμε στο μπαλκόνι να τις ταΐσουμε, να βάλουμε νερό, να τις καθαρίσουμε και να ακούσουμε το κελάηδισμά τους. Ήταν υπέροχο το συναίσθημα. Αυτή ήταν η αρχή! Από τότε δεν σταμάτησα. Προτιμώ να έχω καναρίνια γιατί δεν νιώθω πως εγκλωβίζω ένα τετράποδο μέσα σε ένα σπίτι. Είναι όμορφα, έχουν χρώμα, έχουν φωνή και το μόνο που ζητούν από εσένα είναι να έχουν φως, αέρα, λίγο χώρο, νερό και φαγάκι. Είναι ψυχούλες! Όταν δούλευα είχα πολύ λιγότερα, τώρα ως συνταξιούχος έχω πολύ χρόνο άρα και περισσότερα. 

Τι δουλειά κάνατε;

Ήμουν σταθμάρχης στα λεωφορεία. Έφευγα νύχτα να πάω στη δουλειά.

Πώς προλαβαίνατε να τα χαρείτε και να τα φροντίσετε;

Αν αγαπάς κάτι βρίσκεις χρόνο. Με το που γυρνούσα από τη δουλειά, πριν καλά-καλά φάω μεσημεριανό έβγαινα στο μπαλκόνι για να τα φροντίσω. Καθάριζα τα κλουβιά τους, τους μιλούσα, τους έβαζα φαγητό και περνούσα πολλές ώρες μαζί τους. Το καλύτερό μου ήταν να φτιάχνω καφεδάκι, όποτε είχε καλό καιρό, και να βγαίνω στο μπαλκόνι για να ηρεμώ ακούγοντας το κελάηδισμά τους. 

Είναι εδώ έξω στο μπαλκόνι χειμώνα-καλοκαίρι;

Ανάλογα με την εποχή, τους αλλάζω τα κλουβιά. Το χειμώνα τα βάζω σε μικρότερα ώστε να μπορώ να τα φέρω σε ένα ειδικά φτιαγμένο δωμάτιο μέσα στο σπίτι για να είναι σε ζεστό περιβάλλον, και το καλοκαίρι έχω κατασκευάσει μεγάλα κλουβιά για να έχουν ελευθερία κίνησης και τα βγάζω στο μπαλκόνι. Τα μεγάλα κλουβιά τα προστατεύουν και από τα αρπακτικά. Είχα σηκώσει μια φορά την τέντα, έλειψα για λίγο και ένα γεράκι είχε αρπάξει ένα καναρίνι. Μια άλλη φορά ένα γεράκι προσπάθησε να αρπάξει το καναρίνι, ενώ καθάριζα το κλουβί του! Είδες πόσο ψηλά είναι το σπίτι. Κι όμως, μια φορά σκαρφάλωσε κάποιος κι έκλεψε ένα κλουβί με όλα τα νέα καναρίνια που είχαν προκύψει από ζευγαρώματα.  

Τα φροντίζετε μόνος;

Εννοείται, δεν θέλω κανείς να μου ταράξει τα παιδιά μου! Μόνο εγώ, άντε και οι εγγονές μου, όποτε έρχονται από την Αμερική.  

Όταν κάποιο φύγει από τη ζωή πώς νιώθετε;

Δύσκολα. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ... δεν μπορείς να φανταστείς. Μπορεί να μη μιλιέμαι για πολλές μέρες.

Πώς τα ξεχωρίζετε; Μου φαίνονται όλα ίδια.

Νομίζεις πως είναι ίδια! Και τα σκυλιά όλα ίδια φαίνονται όταν είναι μιας ράτσας αλλά το καθένα έχει το δικό του χαρακτήρα. Έτσι είναι και αυτά εδώ τα μικρά. Έχουν κάτι που σε κάνει να τα ξεχωρίζεις. Γι’ αυτό και στεναχωριέμαι αν χάσω κάποιο. Είναι η συντροφιά μου, μου λένε καλημέρα όταν αρχίζει να ξημερώνει με το κελάηδισμά τους. Πίστεψέ με, δεν είμαι παλαβός! Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς στην Αθήνα και να νιώθεις μέσα στη φύση; Αξία ανεκτίμητη! Αν δε το ζήσεις δύσκολα να καταλάβεις.

Η οικογένειά σας πώς το έχει πάρει;

Δεν της φαίνεται κάτι περίεργο... έτσι με γνώρισε. Με το να ξοδεύω πολλές ώρες και λεφτά για να τα φροντίζω! Δεν τους φαίνεται περίεργο, απλά τα εγγόνια μου όταν πάνε την Κυριακή στο παππού δεν θα παίξουν στην αυλή του με κάποιο σκυλάκι, αλλά θα έρθουν να χαιρετήσουν τα καναρίνια στο μπαλκόνι. 

Έχετε ποτέ σκεφτεί να κάνετε εμπόριο;

Ούτε να το λες αυτό! Εγώ το κάνω για μένα και όχι για να τα πουλάω. Αγοράζω ένα ζευγάρι ανά περιόδους και σιγά-σιγά δημιουργώ οικογένειες! Δεν θέλω να σκεφτώ ότι θα τα χωρίσω και θα τα δώσω με αντάλλαγμα τα λεφτά, δεν θα το έκανα ποτέ! Το μόνο που έχω κάνει, πολύ λίγες φορές όλα αυτά τα χρόνια, είναι να χαρίσω σε μικρά παιδιά φίλων από ένα καναρίνι. Θα είναι από τα νέα μέλη, αν είναι πολλά, αλλά και πάλι στεναχωριέμαι που το αποχωρίζομαι! 

Αλήθεια, πόσα είναι τα καναρίνια σας;

Αυτό θα μου επιτρέψεις να μην στο πω, ας αρκεστούμε στο ότι είναι πολλά... Δεν είναι καλό να σου πω γιατί το έχω για γρουσουζιά!