Με λένε Σπύρο, είμαι 13 χρονών, μένω στα Γιάννενα και ασχολούμαι 4 χρόνια με το skate. Ο λόγος που άρχισα ήταν ότι ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό από τα άλλα παιδιά. Να ασχοληθώ με κάτι πιο δύσκολο και x-treme, και το skate ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή. Στην επαρχία είναι πολύ διαφορετικά να κάνεις αυτό το σπορ, αλλά ειδικά στην πόλη μου το επίπεδο είναι αρκετά ανεβασμένο. Εδώ όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνεις πολύ καλός, σαν τα παιδιά της Αθήνας, δεν μπορείς εύκολα να βρεις χορηγό αν δεν το αξίζεις, τέλος πάντων δεν είναι τόσο εύκολο όσο στην πρωτεύουσα το θέμα της χορηγίας. Τα παιδιά εδώ έχουν διαφορετική αντίληψη για την Αθήνα. Πιστεύουν ότι όποιος ζει στην Αθήνα αναγκαστικά έχει πιο βελτιωμένο επίπεδο επειδή υπάρχουν άπειρα σποτ, αρκετά πάρκα για να προπονηθεί και ενήλικες skaters που μπορούν να τον βοηθήσουν. Εγώ που έρχομαι στην Αθήνα σχετικά συχνά καταλαβαίνω ότι δεν ισχύει αυτό που νομίζουν οι φίλοι μου, δεν είναι όλοι σούπερ μόνο και μόνο επειδή ζουν στην πρωτεύουσα. Όταν κατεβαίνω τις γιορτές και τα καλοκαίρια έχω την ευκαιρία να πάω σε γνωστά spots και να γνωρίσω μεγάλους skaters, οι όποιοι με ενθαρρύνουν να συνεχίσω. Πιο πολύ με βοηθάει το skate park για να μάθω να κάνω σε κατασκευές που δεν έχω στην πόλη μου (banks, quarters, curbs). Είναι μαγικά, όταν βρίσκομαι εδώ. Για τα παιδιά της ηλικίας μου που ξεκινούν, τους συμβουλεύω απλά να κάνουν skate για την ευχαρίστησή τους και με τον καιρό, όταν αποκτήσουν επίπεδο, θα ’ρθουν και οι χορηγοί από μόνοι τους. Δεν πρέπει να τους απασχολεί πολύ το συγκεκριμένο θέμα, γιατί τους αποπροσανατολίζει».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΠΕΣ
«Σε ηλικία 11μισι χρονών έπαιζα στην πλατεία της γειτονιάς μου, όταν ένας θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή. Είδα κάτι παιδιά να κάνουν skate, μου άρεσε πολύ και δεν άργησα να αποκτήσω την πρώτη μου σανίδα. Τώρα είμαι 15 χρονών, ασχολούμαι 3,5 χρόνια με το skate και μπορώ να πω ότι είμαι εκστασιασμένος. Τα μέρη που με τρελαίνουν στην Αθήνα είναι το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ο Γέρακας και το Skate Plaza στους Αμπελόκηπους. Το 2011 ήταν πραγματικά γεμάτο εκπλήξεις. Mε χαροποίησε περισσότερο ο διαγωνισμός της “Frulite On The Go” στο Mall (Νερατζιώτισσα), εκεί που όλοι έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι γονείς μου γενικά βλέπουν αρκετά θετικά το skate, όταν όμως τραυματίζομαι γίνονται έξω φρενών και το μισούν. Πρόσφατα έμεινα εκτός μάχης για αρκετό καιρό. Θα ήθελα μεγαλώνοντας να συνεχίσω να ασχολούμαι με το skate, είναι κάτι που με γεμίζει και μου δίνει απίστευτη χαρά».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
