Μια βόλτα σε μέρη που (κανονικά) δεν θα έπρεπε να βρίσκεται κανείς – αλλά πηγαίνουν όλο και περισσότεροι. Στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων, στον ξενώνα αστέγων της ΜΚΟ Κλίμακα, στο Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου, στη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία «1018» και αλλού.
Στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων
«Δώσε μου, ρε φίλε, ένα μήλο ακόμα, χρειάζομαι βιταμίνες, δεν με βλέπεις;» Ψηλός, γύρω στα 30 και παραπατούσε. «Με συγχωρείς, δεν γίνεται, πρέπει να πάρουν όλοι», ντράπηκα αλλά αυτές ήταν οι οδηγίες. Ο Γιώργος Αποστολόπουλος, πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής Αστέγων Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), είχε συμφωνήσει να βοηθήσω στη διανομή του συσσιτίου των 5. Μια καθαρή ποδιά, ένα ζευγάρι γάντια μιας χρήσης και ανέλαβα να μοιράζω μήλα. «Πρόσεξε, ένα κάθε φορά, γιατί δεν θα φτάσουν για όλους».
Περίπου 800 άτομα περίμεναν στην ουρά. Ένα χαμογελαστό κοριτσάκι που δε θα ’ταν 6 χρονών άνοιξε την παλάμη του, αλλά ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει το μήλο. Η μητέρα της, μια νεαρή γυναίκα με μαντίλα, στο ένα χέρι κρατούσε ένα ακόμα πιο μικρό κοριτσάκι και στο άλλο μια σακούλα. Μου έκανε νόημα κι έριξα μέσα 3, ένα για την καθεμία. Έλληνες και ξένοι μοιρασμένοι. Γυναίκες γύρω στα 70 που έμοιαζαν με τη μάνα μου, οικογένειες, χρήστες, παππούδες, άστεγοι, όλοι στην ουρά. Σε όσους δεν είχαν σακούλα και ελεύθερα χέρια, το μήλο έπεφτε χύμα στο πλαστικό πιάτο με το σπανακόρυζο, που ήταν το κυρίως γεύμα.
Πρώτα τελειώσανε τα μήλα και περίμεναν άλλοι 300. Όταν τέλειωσε το σπανακόρυζο, βγήκε ό,τι είχε απομείνει από σούπα με ρύζι και κοτόπουλο – χωρίς το κοτόπουλο. Όταν τέλειωσε κι αυτό, μόνο ψωμί. Στην αρχή διπλή μερίδα, μετά μονή. Πάνω στο σπρωξίδι φέτες ψωμί πέφτανε κάτω και κόσμος έσκυβε και το μάζευε.
Έκανε ζέστη εκείνη τη μέρα, είχα βγάλει τα γάντια, κάπνιζα και κοιτούσα, όταν κάποιος ψιθύρισε: «Εϊ, ψιτ. Να σου πω». Ένας τύπος γύρω στα 60, με σκούφο, φαρδύ παντελόνι, τριμμένο πουλόβερ και κάτι σαν σακάκι. Πλησίασα. «Άντε μέσα στη ζούλα και φέρε μου ένα σακάκι, γιατί αυτό εδώ έχει τρυπήσει και βρομάει». Φώναξα μια γυναίκα της υπηρεσίας κι εκείνη του είπε να ξανάρθει την άλλη μέρα, πριν το συσσίτιο. «Γιατί δεν μου δίνεις ένα τώρα να τελειώνουμε; Αφού υπάρχουνε ρούχα μέσα, το ξέρω». Δεν γινόταν, εκείνη η γυναίκα ήταν πολύ τυπική.
Ο Δήμος Αθηναίων έχει δύο συσσίτια καθημερινά, στη Σοφοκλέους 70. Ένα στις 12 το μεσημέρι για Έλληνες και ένα στις 5 για Έλληνες και μετανάστες, μοιράζοντας περίπου 1.500 γεύματα ημερησίως. Στον ίδιο χώρο διανέμει άλλες τόσες μερίδες καθημερινά σε Έλληνες και μετανάστες η Αρχιεπισκοπή, στις 3 το μεσημέρι.
Στον ξενώνα αστέγων της ΜΚΟ Κλίμακα
Τον είδα τυχαία μετά από καιρό ένα μεσημέρι στην πλατεία Ηρώων, στου Ψυρρή. Χαιρετηθήκαμε και πάνω στην κουβέντα τον ρώτησα πού μένει τώρα. «Πουθενά μόνιμα. Έχω τα πράγματά μου σε 3 διαφορετικά σπίτια, σε φίλους». Κι από δουλειά; «Μαθήματα μουσικής. Πληρώνομαι με 10 ευρώ την ώρα κι ένα πιάτο φαΐ». Ο Σ. δεν είναι πάνω από 35 χρονών.
Η Άντα Αλαμάνου είναι επόπτρια δημόσιας υγείας και συντονίστρια του Προγράμματος Αστέγων της ΜΚΟ Κλίμακα. Συναντηθήκαμε στον ξενώνα αστέγων της οργάνωσης, ένα πολύχρωμο (πράσινο, μπλε, κόκκινο) διώροφο σπίτι στην Κωνσταντινουπόλεως 30. Ήταν η ώρα του φαγητού και η αυλή ήταν γεμάτη. Όταν τη ρώτησα αν ο Σ. μπορεί να θεωρηθεί άστεγος, μου μίλησε για τη «νέα γενιά αστέγων», τους ανθρώπους που μέχρι πρότινος είχαν ένα καλό βιοτικό επίπεδο και βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση λόγω ανεργίας και χαμηλών ή ανύπαρκτων εισοδημάτων, και της αδυναμίας στήριξής τους από το οικογενειακό ή το ευρύτερο περιβάλλον. Ο Σ., είπε, δεν είναι ακόμα στο δρόμο γιατί έχει το υποστηρικτικό περιβάλλον. Μετά μου έφτιαξε καφέ και μου γνώρισε τον κύριο Λεό (φωτό).
«Είμαι άστεγος από την 1η Οκτωβρίου. Μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου είχα το σπίτι μου, το εργαστήρι μου». 64 χρόνων ο Λεό, αγιογράφος στο επάγγελμα. Και πώς έγινε να μείνεις στο δρόμο; «Είχαν αρχίσει να πέφτουν οι δουλειές. Για να καταλάβεις, αν χρειαζόμουν 100 ευρώ για να ζήσω, κατέληξα να βγάζω 50 από τη δουλειά μου και να τραβάω άλλα 50 από τα έτοιμα. Μετά τελειώσανε και τα έτοιμα κι άρχισα να χρωστάω. Το πρωί της 1ης Οκτωβρίου άφησα τα πάντα πίσω μου, πήρα μόνο κάποια ρούχα χειμωνιάτικα κι έφυγα. Και αμέσως σα να ένιωσα ελεύθερος, έφυγε η πίεση από πάνω μου. Εκτός από τα ρούχα μου, είχα μαζί μου 3,70 ευρώ και 10 αβγά βραστά».
Και μετά; «Το πρώτο βράδυ έμεινα σε ένα παγκάκι στο Πεδίον του Άρεως. Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Σκεφτόμουν τη στρατηγική μου, τι θα έκανα τις επόμενες μέρες. Την άλλη μέρα το πρωί πήγα στον Άγιο Παντελεήμονα, εκεί που ήταν και το σπίτι μου, και έμεινα δίπλα στην εκκλησία, έξω, σε ένα παγκάκι, για 45 ημέρες. Βρήκα τον παπά και μου είπε να τρώω στο συσσίτιο της ενορίας. Στις 12 κάθε μέρα έτρωγα στην ενορία και στις 3 πήγαινα και στο συσσίτιο της Αρχιεπισκοπής στη Σοφοκλέους». Δεν φοβήθηκες; «Όχι. Στο δρόμο κυκλοφορούν διάφοροι. Χρήστες ουσιών, αλκοόλ. Τους συνάντησα, δεν με ενόχλησαν, αλλά κι εγώ κοιτούσα τη δουλειά μου και πρόσεχα μόνο να κοιμάμαι σε μέρος με φως». Η οικογένεια; «Έχω παντρευτεί δύο φορές κι έχω χωρίσει. Έχω ένα γιο. Με αυτόν επικοινώνησα όταν έκλεισα 7 μέρες στο δρόμο. Με βοήθησε με κάποια χρήματα, όμως δεν μπορούσα να μείνω στο σπίτι, μαζί του, γιατί ζει με την πρώην σύζυγό μου και καταλαβαίνεις…». Φίλοι; «Έχω φίλους, που θα μπορούσαν να με φιλοξενήσουν. Όμως, όταν αρχίζεις να γίνεσαι βάρος, χάνεις τους φίλους σου κι εγώ δεν ήθελα να τους χάσω». Μετά; «Ο γιος μου μού μίλησε για την Κλίμακα και ήρθα εδώ. Η ζωή μέσα στη δυστυχία μου μού φέρθηκε ευγενικά. Βρίσκομαι εδώ 4,5 μήνες, αλλά δεν σκοπεύω να μείνω για πάντα. Δεν μας λείπει τίποτα, αλλά κάθε άνθρωπος χρειάζεται το δικό του σπίτι, τη δική του κουζίνα να μαγειρέψει και να φάει, το δικό του μπάνιο. Του χρόνου θα βγω στη σύνταξη και μαζί με κάποιες λίγες δουλειές που παίρνω, θα νοικιάσω ένα σπίτι».
Η Άντα Αλαμάνου λέει ότι θα πρέπει να δοθεί βάρος στους νεοάστεγους: «Έμειναν στο δρόμο λόγω των οικονομικών τους και όχι λόγω ψυχοπαθολογικών προβλημάτων ή κάποιας εξάρτησης, που σημαίνει ότι μπορούν ευκολότερα να γυρίσουν πίσω. Πρέπει γρήγορα να επικεντρωθούμε σε αυτούς, γιατί αν γίνουν χρόνιοι ή θα πέσουν στην κατάθλιψη ή θα αναπτύξουν παραβατικές συμπεριφορές και θα τους χάσουμε».
Η Κλίμακα στον ξενώνα της φιλοξενεί μόνιμα 10 ανθρώπους και περίπου άλλους 20 στα διάφορα γραφεία της ανά την Ελλάδα. Μία από τις πιο σημαντικές υπηρεσίες που προσφέρει είναι η δυνατότητα να κάνει μπάνιο όποιος θέλει, να πλύνει τα ρούχα του ή να πάρει καινούργια, καθαρά ρούχα, κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ. Είναι το μοναδικό μέρος στην Αθήνα όπου μπορεί κάποιος να πάει και να κάνει ένα μπάνιο. «Είναι το δεύτερο σημαντικότερο πρόβλημα των ανθρώπων αυτών, μετά τη στέγαση, καθώς το θέμα του φαγητού λύνεται με τα διάφορα συσσίτια. Είναι πολύ σημαντικό και για εμάς, γιατί το να θέλει κάποιος να κάνει μπάνιο είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι το παλεύει, ότι δεν έχει παραιτηθεί» προσθέτει.
Η ΜΚΟ Κλίμακα εκτιμά ότι σήμερα περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι στην Αθήνα ζουν είτε στο δρόμο είτε σε ακατάλληλες συνθήκες στέγασης. Ο ξενώνας της βρίσκεται στην Κωνσταντινουπόλεως 30, 210 3410.462, www.klimaka.org.gr
Στο πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου
Σαπφούς 14, πλατεία Κουμουνδούρου. Ο κόσμος έχει σχηματίσει ουρά, Έλληνες και μετανάστες, για να δουν δωρεάν παιδίατρο, παθολόγο, γυναικολόγο, οφθαλμίατρο, ορθοπεδικό, δερματολόγο, πνευμονολόγο, καρδιολόγο. Είναι εντυπωσιακό: όλοι οι γιατροί, πλην ενός, είναι εθελοντές. Ακόμα και τα κορίτσια στη γραμματεία. Θα μπορούσαν να πίνουν καφέ, να κάνουν βόλτα, να βλέπουν τηλεόραση ή να κοιτάνε το ταβάνι, αλλά είναι εκεί. Πάντως η ΕΥΔΑΠ, που δεν καταλαβαίνει από τέτοια, πρόσφατα έκοψε το νερό γιατί κάποιοι λογαριασμοί μείνανε απλήρωτοι.
Εθελοντής είναι και ο πρόεδρος του ελληνικού παραρτήματος των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, ο οποίος μιλάει για «ραγδαία επιδείνωση της ακραίας φτώχειας», ειδικά από τον Σεπτέμβριο. «Στο ιατρείο μας, στο Πέραμα, το 100% των επισκεπτών είναι Έλληνες. Ακόμα κι εδώ, στην Κουμουνδούρου, που το ιατρείο ξεκίνησε τη λειτουργία του απευθυνόμενο σε πρόσφυγες, πλέον περισσότεροι από 25% είναι Έλληνες». Οι Γιατροί του Κόσμου, λόγω της κατάστασης, έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα και ο κ. Κανάκης λέει: «Έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν 5 ευρώ να πληρώσουν στο νοσοκομείο ή συνταξιούχοι που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν φάρμακα. Η κρίση, η οποία βαθαίνει όλο και περισσότερο, για κάποιους πληθυσμούς αποκτά μόνιμο χαρακτήρα και σημαίνει φυσική εξόντωση. Η φτωχοποίηση επαναφέρει προβλήματα που η κοινωνία μας είχε ξεχάσει. Το προσδόκιμο επιβίωσης θα πέσει, εμφανίζονται ξανά ασθένειες όπως η σύφιλη και η φυματίωση». Είναι θυμωμένος. «Η αλληλεγγύη της ελληνικής οικογένειας είναι αυτή που στηρίζει το σύστημα και δεν έχει καταρρεύσει» λέει.
Τα πολυϊατρεία των Γιατρών του Κόσμου λειτουργούν 9 με 5 τις καθημερινές και βρίσκονται: Σαπφούς 12, πλ. Κουμουνδούρου, 210 3213.150 / Αριστείδου & Ξενοφώντος, Πέραμα, 210 4414.788, www.mdmgreece.gr
Υπάρχουν λύσεις
Στην τηλεόραση οι διάφοροι αρμόδιοι μιλάνε για την ανάπτυξη που θα φέρει δουλειές, όμως η γιαγιά με τα πρησμένα πόδια και το σκύλο για παρέα, που κοιμάται σε κούτες κάτω από ένα ερείπιο στην Κουμουνδούρου, δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να πάει τώρα κάποιος και να την πάρει απ’ το χέρι, να τη βάλει σ’ ένα σπίτι και να της παρέχει φροντίδα. Το ίδιο ισχύει και για έναν εξαρτημένο, το ίδιο για κάθε περίπτωση που αγγίζει ή περνάει τα όρια της εξαθλίωσης. Ακόμα και καλά να είναι κάποιος που ζει στο δρόμο, καλά με την έννοια ότι ακόμα δεν αντιμετωπίζει θέματα ψυχικής υγείας ή εξάρτησης, για να μπορέσει να βρει μια δουλειά και να στηριχθεί στα πόδια του, θα πρέπει να κάνει ένα μπάνιο, να ξυριστεί, να κουρευτεί, να βάλει καθαρά ρούχα. Και να έχει κάπου να ζει, γιατί δεν είναι δυνατόν να σχολάει κανείς από τη δουλειά στις 5 και να πηγαίνει να μένει στο παγκάκι.
«Τα “Λαϊκά υπνωτήρια”, που υπάρχουν στο Παρίσι, το Λονδίνο και αλλού, μπορούν να λειτουργήσουν σε πρώτη φάση σαν ένα παυσίπονο» λέει ο Θόδωρος Μουστεράκης, ψυχολόγος και προϊστάμενος της Διεύθυνσης Κοινωνικής Παρέμβασης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. «Τα υπνωτήρια αυτά», αναφέρει, «λειτουργούν από το απόγευμα έως την άλλη μέρα το πρωί, δίνοντας τη δυνατότητα σε όποιον δεν έχει στέγη να κοιμηθεί σε ένα κρεβάτι και να πλυθεί». Πρόκειται για μία από τις «λύσεις» που εξετάζει η επιτροπή που έχει συσταθεί γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο από το Υπουργείο Υγείας.
Από την άλλη, «στόχος μας δεν μπορεί παρά να είναι η επανένταξη», όπως υπογραμμίζει η κ. Αλαμάνου. «Ένας ξενώνας δεν μπορεί παρά να είναι ένας προσωρινός χώρος φιλοξενίας που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεκουραστούν, να σκεφτούν, να πάνε παρακάτω. Διαφορετικά, λειτουργεί σαν ίδρυμα».
Μια πολύ καλή ιδέα εφαρμόζει ήδη στην πράξη η Κλίμακα. Πρόκειται για το Εργαστήριο Ανακύκλωσης Χαρτιού, το οποίο συγκεντρώνει χαρτί και, με κάποια φορτηγάκια που διαθέτει, το μεταφέρει προς πώληση σε χαρτοβιομηχανίες που το δίνουν για ανακύκλωση. Στο εργαστήριο αυτό εργάζονται αποκλειστικά και μόνο άστεγοι, οι οποίοι μοιράζονται και τα (λιγοστά) κέρδη.
Σύμφωνα με την κ. Αλαμάνου, «πρέπει να αξιοποιήσουμε το ανθρώπινο κεφάλαιο. Ένας άστεγος π.χ. που εργάζεται σε κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα, ασφαλώς με τα 300 ή 400 ευρώ δεν λύνει το πρόβλημά του, όμως αρχίζει σιγά σιγά να επανακοινωνικοποιείται, ενώ έχει και κάποια δικά του χρήματα. Μπορεί και η Πολιτεία να ιδρύσει αντίστοιχες κοινωνικές επιχειρήσεις. Είναι λάθος να λέμε ότι έχουμε κρίση και κατεβάζουμε τα χέρια. Υπάρχουν έξυπνες και ρεαλιστικές λύσεις, αλλά χρειάζεται και βούληση».
Στη γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία «1018»
«Καλησπέρα. Αποφάσισα να αυτοκτονήσω. Έχω ξαναδοκιμάσει στο παρελθόν, αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να κρεμαστώ. Έχω ήδη δέσει τη θηλιά στο ταβάνι».
Στην άλλη άκρη της γραμμής ένας ψυχολόγος της γραμμής παρέμβασης για την αυτοκτονία «1081» της ΜΚΟ Κλίμακα προσπαθεί να κάνει εκτίμηση κινδύνου. «Ένα τέτοιο τηλεφώνημα παίρνει το χαρακτήρα άμεσης προτεραιότητας, καθώς έχει όλα τα επείγοντα χαρακτηριστικά: έχει προηγηθεί απόπειρα, υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο, όπως και τα μέσα για να υλοποιηθεί (σκοινί)» λέει ο Άρης Βιόλατζης, ένας από τους ψυχολόγους της γραμμής. Ο οποίος συμπληρώνει ότι η Ελλάδα, τα 2 τελευταία χρόνια, παρουσιάζει τη μεγαλύτερη αυξητική τάση σε αυτοκτονίες και σε απόπειρες παγκοσμίως, σύμφωνα με τα συμπεράσματα διεθνούς διάσκεψης στο Πεκίνο, με βασικό επιβαρυντικό παράγοντα τα οικονομικά προβλήματα.
Η γραμμή «1018» λειτουργεί ήδη από το 2007, σε 24ωρη βάση, για 365 μέρες το χρόνο. Πρόσφατα, μετά την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλια στο Σύνταγμα με πιστόλι, η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι από τις αρχές του 2009 έως τον Δεκέμβριο του 2011 οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας στη χώρα μας έφτασαν τις 1.730. «Αυτό είναι ένα κλάσμα του πραγματικού αριθμού. Δεν λέω ότι είναι δεκαπλάσιες, όμως είναι πολύ περισσότερες. Και κανένας δεν μπορεί να πει πόσες είναι ακριβώς, ούτε καν κατά προσέγγιση» λέει ο κ. Βιόλατζης.
Πάντως, το «1018» μέχρι και το 2009 δεχόταν 5 έως 15 τηλεφωνήματα την ημέρα, ενώ από το 2010 έως και σήμερα τα τηλεφωνήματα αρχίζουν από 40 και φτάνουν και τα 100. Με το 75% αυτών που καλούν να αναφέρονται σε οικονομικά προβλήματα.
«Η αυτοκτονία σίγουρα δεν οφείλεται σε ένα μόνο παράγοντα, είναι η συνισταμένη βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων. Τώρα, η οικονομική κρίση, που δημιουργεί ένα νοσογόνο κοινωνικό περιβάλλον, μπορεί σαφώς να επηρεάσει ανθρώπους που είναι περισσότερο ευάλωτοι στην αυτοκτονικότητα» εξηγεί ο ψυχολόγος, ο οποίος κάνει λόγο για πρόβλημα δημόσιας υγείας και όχι κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά και για την ανάγκη να υπάρξει εθνική στρατηγική για την αντιμετώπισή του. Προσθέτει ότι το 95% των αυτοκτονιών θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί και πως κάθε απόπειρα έχει προειδοποιητικά σημάδια, όπως την τακτοποίηση των οικονομικών και της διαθήκης, τον αποχαιρετισμό σε συγγενείς και φίλους, το κλείσιμο σχέσεων, την έντονη κοινωνική απόσυρση.
Το 2009 η πλειοψηφία των αυτόχειρων, ανδρών και γυναικών, αυτοκτόνησε διά απαγχονισμού. Η δεύτερη σε συχνότητα μέθοδος για τους άνδρες ήταν ο αυτοπυροβολισμός και για τις γυναίκες η δηλητηρίαση.
Γραμμή έκτακτης ανάγκης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, 24ωρης λειτουργίας, για επείγουσα ψυχολογική και κοινωνική στήριξη για άτομα σε κατάσταση έκτακτης κοινωνικής ανάγκης, διασύνδεση με τις υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας και ενημέρωση για θέματα πρόνοιας.
Εδώ δίνεται δωρεάν φαγητό
Κέντρο Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων Σοφοκλέους 46, 210 5246.516
Κάθε μέρα στις 12.00 (Έλληνες) και στις 17.00 (όλοι)
Οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι και οι οικονομικά αδύναμοι δικαιούνται δωρεάν νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μέσω χορήγησης βιβλιαρίου οικονομικής αδυναμίας (απορίας) από τις Διευθύνσεις Κοινωνικής Πρόνοιας των νομαρχιών, εφόσον είναι: α) Έλληνες πολίτες ή ελληνικής καταγωγής (ομογενείς), οι οποίοι διαμένουν μόνιμα και νόμιμα στην Ελλάδα β) Το οικογενειακό ετήσιο εισόδημά τους δεν ξεπερνά τις € 6.000, προσαυξανόμενο κατά 20% για τη σύζυγο και κατά 20% για κάθε ανήλικο ή προστατευόμενο παιδί γ) Το εισόδημά τους δεν προέρχεται από επαγγελματική δραστηριότητα τέτοια που να τους παρέχει τη δυνατότητα ασφάλισης.
Διαβάστε όλο το δημοσιογραφικό αφιέρωμα της Athens Voice στην Παγκόσμια Μέρα Κατά της Φτώχειας εδώ
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
