Η λαμαρίνα ως τέχνη
Τριγυρνώντας, έπεσα προχτές πάνω στο μαγαζί της οικογένειας Καραντάμογλου (τέσσερις γενιές). Ο κ. Χρήστος, με τον οποίο μίλησα εγώ, είναι συνεχιστής της δουλειάς του Σμυρνιού πατέρα του, ενώ δικοί του συνεχιστές είναι ο γιος του ο Μάνος και ο εγγονός του, Χρήστος επίσης. Το αρχικό κατάστημα ήταν στη μεγάλη πιάτσα «Φαναρτζίδικα» της Νέας Ιωνίας, επί της οδού Ηρακλείου. Όταν η ανάπλαση της περιοχής διέλυσε την πιάτσα, οι Καραντάμογλου μετέφεραν την επιχείρηση (1996) στο ισόγειο του παλιού προσφυγικού δίπατου σπιτιού τους (φωτογραφία). Η επιχείρηση είναι κυρίως μια βιοτεχνία που επεξεργάζεται τη λαμαρίνα, δηλαδή το γαλβανισμένο φύλλο σιδήρου. Ο μάστορας ακούει τι θέλει ο κάθε πελάτης και μετά φαντάζεται, σχεδιάζει και εκτελεί χειροποίητα κάθε παραγγελία. Βοηθούμενος από το «ψαλίδι» που κόβει τα φύλλα, τον «κύλινδρο» που τα κάμπτει και τα εργαλεία του, φτιάχνει τα πάντα. Πολλές φορές, αυτά που δημιουργεί είναι μοναδικά κομμάτια, δεν θα ξαναγίνουν ποτέ. «Πρόσφατα, έφτιαξα ένα χωνί για γραμμόφωνο», λέει με δικαιολογημένη περηφάνια. «Επίσης, εκτέλεσα μια παραγγελία του ζωγράφου Τσόκλη, που ήθελε να δώσει τρισδιάστατη προέκταση σε κάποιο έργο του. Οτιδήποτε μπορεί να γίνει με λαμαρίνα, το φτιάχνουμε. Φτιάχνουμε και μερικά που δεν μπορούν να γίνουν» (γέλια). Γύρω μου υπάρχουν καμινάδες και τα καπέλα τους, ποτιστήρια, ρογιά για λάδι, ταΐστρες για κότες, φαράσια, γωνίες για μπουρί σόμπας, υδραυλικές συστολές και διαστολές, «γλάστρες» υδρορροής, οστεοφυλάκια, βρυσάκια τοίχου, τσιμπίδες κ.λπ. Ακόμα, το μαγαζί εμπορεύεται και επιλεγμένα προϊόντα άλλων: είδη για το τζάκι, μεγάλα δοχεία λαδιού και νερού, σκάρες, ψησταριές κ.λπ. Σμύρνης 8, Ν. Ιωνία, 210 2772.003, www.YouShop.gr/karanatmoglou
Τελεφερίκ
Προτείνω μια χειμωνιάτικη βόλτα με το τελεφερίκ στα ψηλά της Πάρνηθας. Η εναέρια διαδρομή –που κατά τη σύμβαση με το καζίνο παρέχεται δωρεάν– προσφέρει καταπληκτική θέα του λεκανοπέδιου της πόλης μας. Το τελεφερίκ σ’ αφήνει μέσα στο χώρο του καζίνου. Αν θες, μπαίνεις και παίζεις. Αν όχι, βγαίνεις στο ύπαιθρο, μέσα στα έλατα και τ’ αγριολούλουδα. Μπορείς να βολτάρεις σε ίσωμα (υπάρχει περιφερειακός δρόμος γύρω από την κορφή), να κάνεις πικ-νικ (όπως εμείς) ή να ορειβατήσεις λάιτ. Επιστροφή με τον ίδιο τρόπο, το κρεμαστό βαγονάκι δεν σταματάει ποτέ. Υ.Γ. Μπορείς, επίσης, να περιμένεις τα επόμενα χιόνια για ν’ ανέβεις.
Γιατί τον λένε «Αγία Παρασκευή»
Φυσικά δεν αναφέρομαι στο δήμο –που προφανώς ονομάστηκε έτσι από την ομώνυμη εκκλησία–, αλλά στο σταθμό του μετρό που εγκαινιάστηκε πρόσφατα. Ο σταθμός αυτός λέγεται μεν «Αγία Παρασκευή», αλλά βρίσκεται μέσα στον Δήμο Χαλανδρίου! Το ελαφρώς τρελό γεγονός εξηγείται ως εξής: αρχικά ο σταθμός σχεδιαζόταν να γίνει στην πλατεία Αγ. Παρασκευής, στο κέντρο δηλαδή της περιοχής. Επειδή οι γύρω έμποροι αντέδρασαν (δεν ήθελαν τα έργα, γιατί θα μείωναν πρόσκαιρα την πελατεία τους· τόσο τους έκοβε, τόσο κάνανε), ο σταθμός έγινε και πολύ αργότερα και αλλού. Στο Χαλάνδρι, σε αραιοκατοικημένη μάλιστα περιοχή. Επειδή όμως προϋπήρχε σταθμός «Χαλάνδρι», έβγαλαν τον καινούργιο όπως τον έβγαλαν. Αλλά τα Μέσα Μεταφοράς τα συνηθίζουν αυτά. Ο σταθμός του μετρό που είναι κολλητά στο Γκάζι, ονομάστηκε αυθαίρετα «Κεραμεικός»: το τοπωνύμιο ήδη «ταξιδεύει». Το τρόλεϊ απόχτησε αυθαίρετη στάση «Άννα-Μαρία Καλουτά», μακριά από το κατεδαφισμένο ομώνυμο θέατρο. Παλιότερα, το τρένο της Αττικής είχε βαφτίσει εξίσου αυθαίρετα ένα σταθμό του «Κάτω Πατήσια» (Δημ. Καμπούρογλου,«Τοπωνυμικά παράδοξα», σελ. 69), κάτι που το διατήρησε ο κληρονόμος εκείνου του τρένου, δηλαδή ο ηλεκτρικός. Αποτέλεσμα: το τοπωνύμιο έχει ήδη «ταξιδέψει» ενάμισι περίπου χιλιόμετρο δυτικότερα, φτάνοντας μέχρι το Ποτάμι.
15°
