Ο Πέτρος Κ. Ματσούκας γράφει για τις καθημερινές ιστορίες ασθενών με Covid-19 στις ΜΕΘ των νοσοκομείων και τη μεγάλη μάχη του υγειονομικού προσωπικού.
«19 ασθενείς με covid στο δεύτερο όροφο, 21 στον τρίτο και η ΜΕΘ γεμάτη. Οι βάρδιες δύσκολες, η κούραση μεγάλη, η αντοχή οριακή και τα νεύρα πολλά. Τσακώνεσαι με συναδέλφους, με φίλους, με την ίδια σου την οικογένεια, γίνεσαι αντικοινωνικός, ευέξαπτος, κακόκεφος αλλά δεν παραιτείσαι. Σκύβεις το κεφάλι, επιστρατεύεις όλες σου τις δυνάμεις και πας πάλι επίσκεψη πριν έρθουν οι καινούργιες εισαγωγές...
Ασθενής 66 ετών, χωρίς υπομείμενα νοσήματα, μέσα σε 3 ώρες επιδεινώθηκε... ground glass 60-70%, πυρέσσει, highflow 37/60/95, sat02:93% θα μπορούσε να είναι ο πατέρας σου... ίσως και να πάει καλά, ίσως πάλι όχι...
Ασθενής 28 ετών, χωρίς υποκείμενα νοσήματα... μια χαρά την έκανε την πνευμονία covid, χρειάστηκαν 25 μέρες ΜΕΘ και μια klebsiella δώρο στο αίμα μέχρι τελικά να σταθεροποιηθεί.
Ασθενής 73 ετών, παίρνει εξιτήριο... αδημονεί να δει τη γυναίκα του στο σπίτι. Η γυναίκα του πέθανε από covid, τρεις ημέρες πριν σε άλλο νοσοκομείο... δεν το γνωρίζει ακόμα.
Καθημερινές ιστορίες που σε τσακίζουν. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να σε δυναμώνουν. Αλλά πρώτα σε τσακίζουν. Τα σκέφτεσαι το βράδυ και ξυπνάς κουρασμένος. Αν έχεις κοιμηθεί δηλαδή. Το τηλέφωνο χτυπά συνέχεια. Όλοι πια έχουν έστω και ένα γνωστό τους με λοίμωξη covid. Και σε όλους οφείλεις να δώσεις ιατρικές οδηγίες. Πότε πρέπει να μείνουν στο σπίτι, πότε να επισκεφτούν νοσοκομείο, πότε να πάρουν αντιμικροβιακό. Όσο κουρασμένος και αν είσαι, απαντάς στο κινητό ακόμα και αν θες να το σπάσεις. Γιατί απλά, αυτό κάποτε ορκίστηκες. Να βοηθάς. Να βοηθάς όσο μπορείς. Να βοηθάς όπου μπορείς. Και να μην παραιτείσαι...»
14°
