Ένα βροχερό πρωινό πριν μερικά Σάββατα, επέστρεφα βιαστικά στο σπίτι φορτωμένη με ψώνια, με τον Οδυσσέα να τριποδίζει στο πλάι μου. Ήταν τα γενέθλιά του και ετοιμάζαμε πάρτυ, εξ ου τα περισσότερα ψώνια και η βιασύνη της επιστροφής. Στεκόταν στη μέση της Τσακάλωφ, στον πεζόδρομο, ήσυχη και σχεδόν ακίνητη μες στον πολύ Σαββατιάτικο κόσμο. Με ηλικία ακαθόριστη, ευγενική όψη και μια γλυκύτητα που ξεπερνούσε το χώρο και τη στγμή. Την είδα φευγαλέα, μα κάτι με έκανε να γυρίσω το βλέμμα, κι έπειτα, όταν βεβαιώθηκα, να αλλάξω δρόμο για να τη βρω. Αγόρασα το περιοδικό με λίγα λόγια. Με ρώτησε αν ήξερα κι απάντησα πως ήξερα -κι ήταν δικό μου, όχι δικό της, το χαμηλωμένο βλέμμα.
Όταν απομακρυνθήκαμε, ρώτησε ο Οδυσσέας τι είναι αυτό το περιοδικό. Προσπάθησα να του πω, με τον τρόπο που μπορεί να ακούσει ένα επτάχρονο παιδί και να καταλάβει. Νομίζω κατάλαβε αυτό που μπορούσε. Αίσθηση, περισσότερο από γνώση. Αίσθηση για να μάθει να σταματά το βλέμμα στον κόσμο, να τον νιώθει αντί να τον αγνοεί, να νοιάζεται αντί να αδιαφορεί. Λίγο πιο κάτω, σταματήσαμε για το δώρο του. Στο ταμείο, άφησα τις σακούλες στο πάτωμα και το περιοδικό μαζί με την τσάντα μου στον πάγκο, αναζητώντας το πορτοφόλι μου. Ο Χάρης που μας εξυπηρετούσε πήρε στα χέρια του το περιοδικό, ρωτώντας «Τι διαβάζεις;». Τη «Σχεδία», απάντησα. «Καινούργιο περιοδικό; Καλό;» ξαναρώτησε. «Το περιοδικό του δρόμου», απάντησα και του είπα με δυο λόγια τι ήταν και τι σήμαινε. Περιοδικό για τους αστέγους από τους αστέγους, με τα μισά έσοδα από τις πωλήσεις να στηρίζουν τους πωλητές που θέλουν να ξαναμπούν στη ζωή και στη δράση, με έναν ευθύ τρόπο που μπορούν να υποστηρίξουν. Συγκινήθηκε. «Πού το βρήκες;», συνέχισε, και μόλις απάντησα είπε «Θα πάω κι εγώ να πάρω». Και το΄κανε, βγαίνοντας μαζί μας, σ΄ένα βιαστικό διάλειμμα απ΄τη βάρδια. Και χάρηκα, όπως κι ο Οδυσσέας, γι΄αυτή τη μικρή κουβέντα, την τυχαία, που έσπειρε ένα μικρούτσικο σποράκι.
Την περασμένη Κυριακή, η «Σχεδία» οργάνωνε έναν μικρό αγώνα δρόμου στο Καλλιμάρμαρο. Ένα μίλι, μόλις, για να τη γνωρίσει ο κόσμος και να συμβάλει στο έργο της με μια μικρή δωρεά -όση ο καθένας ήθελε και μπορούσε. Είχα βάλει στο νου μου να πάω και, παρά τις συνήθεις Κυριακάτικες μικροανατροπές τα καταφέραμε. Οι τρεις μαζί, γονείς και παιδί, βρεθήκαμε για πρώτη φορά σε κοινή αφετηρία. Για τη χαρά του πρωινού, τη χαρά του «μαζί» και τη χαρά μιας μικρής, ελάχιστης προσφοράς, που για λίγο μας έβγαλε απ’τον εαυτό μας και τον κόσμο μας. Δώσαμε τα στοιχεία μας, φορέσαμε περήφανα τους αριθμούς μας στο στήθος και πήραμε μια καλή δόση ανοιξιάτικου ήλιου, τρέχοντας ήσυχα στο μαλακό καστανόχωμα. Ήταν ο πιο σύντομος κι ο πιο αργός αγώνας στα είκοσι χρόνια που τρέχω. Κι ένας απ’τους πιο ξεχωριστούς. Για την επιστροφή στις αφετηρίες μετά από καιρό, για την πρώτη φορά του Οδυσσέα και για μια εμπεδωμένη καινούργια αίσθηση, που φώτισε τη μέρα.
Στα πολλά χρόνια που τρέχω, είναι πια μοιρασμένες οι φορές της προσπάθειας και οι φορές της χαράς. Ο χρόνος τακτοποιεί τις ζωές μας με τον τρόπο και τη σοφία του –και στη δική μου δρομική ζωή μοιράστηκαν ισόρροπα πια οι απαιτητικές προπονητικές διαδρομές με τις ήρεμες ή τις πιο έντονες βόλτες «για μένα». Έτρεξα για να κερδίσω, για να βελτιωθώ, για να τα καταφέρω. Έτρεξα για να με γνωρίσω και να ακούσω βήμα το βήμα όσα δεν ήθελα να μου πω αλλιώς. Έτρεξα για να βγάλω στο φως ό,τι βασάνιζε τη σκέψη και την καρδιά μου ή για να πω τα μυστικά μου χωρίς λόγια κανονικά. Χάρηκα όμορφες στιγμές και θρήνησα απώλειες. Εκεί, στο δρόμο, με τον τρόπο μου. Όλες τους ήταν στιγμές δικές μου, αναζητήσεις της αλήθειας μου. Με την εξαίρεση μιας χρονιάς που έτρεξα με σκοινάκι στον καρπό κι έγινα το βλέμμα ενός φίλου που δεν έβλεπε με τον δικό μας τρόπο, το τρέξιμό μου ήταν πάντα δώρο προσωπικό κι ελευθερία. Μεγαλώνοντας, έχω πια απόθεμα ελευθερίας, χαράς και δύναμης, κατακτημένο στους δρόμους. Έχω απόθεμα να δώσω στον Οδυσσέα, τρέχοντας μαζί του για να στηρίξω τα πρώτα του βήματα και να του δείξω έναν τρόπο να προσπαθεί, να έχει θάρρος και να πορεύεται βήμα-βήμα. Έχω απόθεμα να τρέξω με έναν καινούργιο φίλο για να ξεφοβηθεί την απόσταση, με έναν παλιό για να επανέλθει. Κι έχω απόθεμα να βγω έξω από εμένα για να τρέξω για κάποιους άλλους, άγνωστους. Να αθροίσω τη φωνή μου με τη δική τους, να πάω λίγο πιο μακριά την ιστορία τους, να βάλω το δικό μου βήμα δίπλα στα δικά τους. Των δρόμων κατάκτηση αυτό το «έξω από εμένα», αντίδωρο κι επιστροφή.
13°
