Με έναν γρήγορο υπολογισμό, στα δεκαεννέα χρόνια που τρέχω μετρώ τις διαδρομές που έχω κάνει σε περίπου 5.000. Σχεδόν 5.000 φορές που βγήκα στο δρόμο, σε γνωστές ή καινούργιες διαδρομές, ή ανέβηκα στο διάδρομο κι αφέθηκα στην γνώριμή του επανάληψη. Τόσες πολλές, που η κίνηση των ποδιών έγινε συνήθεια του κορμιού κι αργότερα εξάρτηση της σκέψης. Τόσες πολλές, που με τον καιρό ξέχασα τι ήταν αυτό που με έβγαλε στο δρόμο την πρώτη, πιο καθοριστική φορά – και παραδόξως δεν γύρισα πίσω να το σκεφτώ.
Μάλλον δεν είναι αυτό που ίσως φαντάζεστε. Δεν άρχισα να τρέχω για λόγους που αφορούσαν τη φυσιολογία –για να βελτιώσω τη σωματική μου διάπλαση, να σμιλέψω τους άτονους μύες μου ή να αναιρέσω διατροφικές κραιπάλες. Όχι, δεν βγήκα στο δρόμο επηρεασμένη από κελεύσματα γιατρών ή ξαφνικό ενδιαφέρον για την υγεία μου. Η πρώτη φορά που φόρεσα αθλητικά και βγήκα χρόνια πριν, πολύ διστακτικά, στην ικαριώτικη άσφαλτο, με θέα τη θάλασσα, ήταν για να σωθώ. Και, για να είμαι ειλικρινής, για να σώσω το γάμο μου στην πρώτη του φουρτούνα.
Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο με την ψυχραιμία της απόστασης, βλέπω πως η πρώτη μου φορα δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να μικρύνω ένα κενό που μεγάλωνε, να κλείσω αποτελεσματικά μια απειλητική ρωγμή, να κερδίσω μίλια σε μια διαδρομή κοινής ζωής που δεν ήθελα να σταματήσει. Ένας αδόκιμος τρόπος να ρίξω βότσαλα για να πατήσω και να βγω σώα στην απέναντι όχθη, χωρίς να χαθώ σε ορμητικά νερά. Μια γέφυρα που δοκίμασα να κατασκευάσω και πέτυχε -κι ας ήταν άγνωστα τότε τα υλικά της. Έκτοτε, στις συναντήσεις με τις φιλενάδες μου, όταν καμιά φορά πέφτει το θέμα των συντρόφων στο τραπέζι και αρχίζουν τα παράπονα και ο μισητός λογαριασμός «τι-του-χρωστώ-και-τι-μου-χρωστά», διακόπτω χαριτολογώντας την απαρίθμηση των θαυμάτων της γυναικείας προσφοράς με τη φράση: «Εγώ να δεις τι έκανα για τον άντρα μου. Έτρεξα μαραθώνιο»!.
Από την πρώτη φορά μέχρι σήμερα, η δρομική διαδρομή μου ήταν δαιδαλώδης και πολυσήμαντη, ακολουθώντας ταιριαστά την πορεία της ζωής. Έτρεξα πρώτη φορά οδηγημένη από μια άγνωστη φωνή που με παρέσυρε να βρω εκεί τις λύσεις που δεν έδινε η σκέψη. Έκτοτε τρέχω για λόγους που αλλάζουν διαρκώς, όπως οι μέρες και οι εποχές. Τρέχω από σεβασμό σε μια προσωπική ρουτίνα που με καλεί να κρατώ καθημερινά κάτι για τον εαυτό μου και να θυμάμαι ποια είμαι. Τρέχω για να επιστρέψω στον πυρήνα μου – και, κάποτε, για να ξεφύγω απ’ αυτόν. Τρέχω για να βάλω τις σκέψεις σε τάξη, στην ιδανική συνθήκη που δημιουργεί η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων. Τρέχω για να ονειρευτώ χωρίς περιορισμούς, παρασυρμένη από τη θέα του ανοιχτού δρόμου. Τρέχω άλλοτε για να βουτήξω στη ζωή, κι άλλοτε για την παρακολουθήσω σαν αθέατος θεατής. Τρέχω για να μετριάσω τις αγωνίες και τους φόβους που με κυριεύουν – και που αποδεδειγμένα δαμάζονται με τα χιλιόμετρα. Τρέχω για να νιώσω τη μοναδική χαρά στο σώμα και την ικανοποίηση στην ψυχή που ακολουθεί μια μεγάλη και δύσκολη διαδρομή. Τρέχω για να δοκιμάσω την αντοχή μου, αλλά και για να την επιβεβαιώσω, όταν σκέψεις κακές πολιορκούν την αισιοδοξία μου.
Δεκαεννιά χρόνια μετά την πρώτη μου φορά, τρέχω για να καθρεφτιστώ στα νερά μιας προσωπικής αντανάκλασης, που με καλεί να είμαι εγώ. Και, σε ανάμνηση της πρώτης φοράς, για να μοιραστώ ατόφιες στιγμές με τους αγαπημένους μου. Να συναντηθώ μαζί τους σε μια κοινή πορεία που ξεφεύγει από περιορισμούς κι απλώνεται στο χώρο και το χρόνο, αγγίζοντας την ουσία της ζωής.
12°
