Εσωτερική υπόθεση

«Πώς ήταν η προπόνηση;», με ρωτάει λίγο μετά την επιστροφή από τον Λυκαβηττό η φίλη μου που με περιμένει για να βγούμε. «Καλή», της λέω. «Δηλαδή;», συνεχίζει. «Δηλαδή μια ήσυχη βόλτα», απαντώ.

Πώς να περιγράψω σε κάποιον-ιδίως κάποιον που δεν τρέχει- τι σημαίνει μια προπόνηση, μια τυχαία δρομική έξοδος; Πώς να μεταφέρω τις συντεταγμένες και τις εικόνες της διαδρομής; Πώς να μοιραστώ από τη μια το καθημερινό, το φαινομενικά χωρίς εξάρσεις, κι από την άλλη την πληρότητα και τη γοητεία του;  

Την ξέρω αυτήν την ερώτηση με παραλλαγές. «Πώς ήταν ο αγώνας;» και «σε τι θέση ήρθες;». Ή, άλλοτε, «συνέβη κάτι σημαντικό»; Και τι να πεις… Ο ερωτών, δια ζώσης ή στο τηλέφωνο, εσχάτως στα social media, αναζητά μια σύνδεση με τη στιγμή. Κι εσύ αναρωτιέσαι  τι είναι αυτό που θα μπορέσει να μοιάσει ενδιαφέρον .

Πώς μετριέται το ενδιαφέρον; Με όρους τηλεοπτικούς-κάποιος που σωριάστηκε στον τερματισμό, κάποιος που εγκατέλειψε; Με όρους κουτσομπολιού, όπως «είδα τον τάδε» ή «δεν φαντάζεσαι πόσο χάλια έγινε η δείνα;». Τι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον που περνά τη ζωή του παρακολουθώντας αυτό που συμβαίνει στους άλλους αντί να συμμετέχει; Τι μπορείς να μοιραστείς με κάποιον που κατανοεί μόνον τις «μεγάλες στιγμές» - το ανέβασμα στο βάθρο, για παράδειγμα, ή το συναρπαστικά δραματικό; Μάλλον λιγοστά πράγματα, αν υπάρχει κάτι πέρα από το τυπικό «ωραία ήταν».

Ο δρόμος μετριέται αλλιώς. Με την αίσθηση του ήλιου στο δέρμα-ή με το ρίγος που γεννά η πολύ πρωινή ψύχρα. Με τον ιδρώτα της προσπάθειας-ανεπαίσθητο ή κατακλυσμιαίο. Με τον αέρα στην πλάτη. Με τις μυρωδιές που πιστοποιούν την εποχή. Με το φως. Με την ποιότητα που έχει το χώμα κάτω απ΄ τα πόδια σου-νοτισμένο ή στεγνό, ενθαρρυντικό ή αποτρεπτικό στο πάτημα.

Μετριέται με τη σιγουριά της επανάληψης. Με την ίδια διαδρομή, από την ίδια μεριά. Με τα προσωπικά, μικρά σημάδια-ίχνη μιας αστείας προληπτικής, κάποτε εμμονικής πίστης στα ίδια ρούχα, στο ίδιο playlist, στις ίδιες στάσεις για ανεφοδιασμό.

Σχετικό Άρθρο

Health & Fitness You eat like a horse

Παντελής Καψής 20.08.2017, 19:54

Μετριέται με βήματα που αθροίζονται, στη μέρα και στο χρόνο. Πολλά βήματα που ένα-ένα είναι αδιάφορα, κάποτε ασύντακτα, μα η συναρμογή τους γεννά το θαύμα-δρομικό κι όχι μόνο. Βήματα που οδηγούν στο καινούργιο, επιστρέφουν στο οικείο, βουτούν κατευθείαν στα άρρητα της εσωτερικής διαδρομής όσο κατευθύνουν την ορατή, την εξωτερική. 

Ο δρόμος είναι όλα αυτά-και δεν έβαλα καν στον λογαριασμό την παράμετρο του χρόνου, την άμιλλα, την προσπάθεια να μετρηθείς με τον εαυτό σου του χτες ή του προχτές. Είναι όλα αυτά μαζί, υπαρκτά και εμπεδωμένα στη διαδρομή μα ανεπαίσθητα στον παρατηρητή, ακόμα και τον πιο ευαίσθητο.

Ο δρόμος είναι, κυρίως, εσωτερική υπόθεση. Βγαίνεις, επιστρέφεις, κι είσαι πάντα λίγο ίδιος και λίγο διαφορετικός. Η αλλαγή είναι αόρατη ή αδιόρατη. Την πιστοποιεί ένα μειδίαμα. Ή, έστω, ένα «μια χαρά». Εκεί υπάρχουν όλα. Σαν άρρητο μυστικό, για αμιγώς προσωπική χρήση.