Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά επιλέγουν να ασκηθούν τρέχοντας. Αναγνωρίζοντας ότι ένα μέρος της ικανοποίησης που νιώθουν οφείλεται παραδόξως στην ταλαιπωρία που έχει το ίδιο το τρέξιμο. Παρόλη τη σωματική κούραση, όμως, η ανταμοιβή στο τέλος με την επιστροφή στο σπίτι είναι μια γλυκιά αίσθηση κούρασης και χαλάρωσης που συνοδεύεται από την ικανοποίηση ότι κατάφεραν κάτι και σήμερα για τους ίδιους.
Αν πεις ότι το τρέξιμο είναι τέχνη και ο δρομέας καλλιτέχνης είναι πιθανόν να παρεξηγηθείς για τις σκέψεις σου. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία που προσπαθούν να μιλήσουν για την τέχνη και να την ορίσουν και το να ονομάσεις κάτι ως τέχνη, κινδυνεύει από την αμετροέπεια ενός ορισμού που μπορεί στο τέλος να μη γίνει ποτέ κατανοητός.
Το τρέξιμο ωστόσο δεν είναι απλά μια αίσθηση, είναι ένα είδος τέχνης που θέλει γνώση και προσπάθεια, θεωρία και πρακτική. Αν θέλουμε να μάθουμε να τρέχουμε πρέπει να επιλέξουμε τον ίδιο τρόπο που θα μας βοηθούσε να μάθουμε να παίζουμε μουσική ή να αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε. Θα έπρεπε να δώσουμε τέτοια υπέρμετρη σημασία στην «τέχνη» μας, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πιο σημαντικό στον κόσμο. Αν ρωτήσετε συστηματικούς δρομείς πόσο μπορούν να αντέξουν χωρίς τρέξιμο θα σου απαντήσουν «ούτε μια μέρα».
Κάθε θεωρία για το τρέξιμο θα πρέπει να αρχίζει με την αγάπη για το σώμα και κατά προέκταση τον άνθρωπο.
Αν δεν αγαπήσεις το σώμα σου και εσένα ίσως να μην μπορέσεις να τρέξεις ούτε βήμα, κι η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου είναι πολύ βασική προϋπόθεση.
Τέχνη χωρίς εφαρμογή δεν υπάρχει, τρέχεις και μαθαίνεις. Κάθε τέχνη απαιτεί πειθαρχία, είναι δύσκολο να γίνεις καλός σε κάτι αν δεν πειθαρχήσεις, μπορεί η διασκέδαση να είναι ωραία αλλά αν δεν τρέξεις χιλιόμετρα πειθαρχώντας το σώμα σου και το νου σου δεν θα γίνεις πότε κύριος της τέχνη σου. Βέβαια δεν αναφερόμαστε σε μια πειθαρχία λίγων ωρών τρεξίματος, αλλά ενός τρόπου ολόκληρης ζωής, που στο τέλος θα σε κάνει να αναιρέσεις την έννοια της πειθαρχίας έτσι όπως μαθαίνεις να την αποφεύγεις όλη σου τη ζωή μέσα από τις υποχρεώσεις σου. Την τέχνη του τρεξίματος για να την κατακτήσεις θέλει συγκέντρωση, απαιτεί από εσένα όλη την προσοχή σου, χρειάζεται υπομονή και ο χρόνος του σώματος, ο βιολογικός χρόνος, έχει το δικό του ρυθμό που πρέπει να ανακαλύπτεις συνέχεια. Η τέχνη σου δεν ξεχνά ότι κάθε ώρα της ημέρας και κάθε μέρα που περνά είσαι διαφορετικός. Το να περνάς καθημερινά μέσα από τη σωματική κόπωση και να αναμετράσαι με αυτήν δεν είναι μια απλή υπόθεση, θέλει επιδεξιότητα, ενίοτε και ταλέντο.
Ο δρομέας τρέχοντας κατά βάθος επιλέγει να αναμετρηθεί με μια άγνωστη πλευρά του εαυτού του, με μια μοναχικότητα και με περιουσία τις αμφιβολίες του, «μπορώ και σήμερα ότι μπορούσα και χθες;», «είναι που το θέλησα πολύ» ή «έτρεξα και κουράστηκα για να το αποκτήσω». Η τέχνη του βρίσκεται καταμεσής του δρόμου και όχι στην κερκίδα. Η γνώση του βρίσκεται σε κάθε αφετηρία και η ελευθερία στο τέρμα με άλλα πόδια, πόδια κουρασμένα. Στη διαδρομή μπορεί και να μάθεις τελικά ποιος δεν θέλεις να είσαι για να συνεχίσεις.
Ίσως σε λίγο καιρό οι άνθρωποι που θα επιλέγουν να «κοπιάζουν» τρέχοντας θα είναι οι τελευταίοι μιας φυλής και μιας τέχνης που θα μιλάει για μια γλυκιά κούραση και για λιωμένες σόλες παπουτσιών, ενώ οι υπόλοιποι θα απολαμβάνουν το μαγικό χαπάκι στον καναπέ τους εξασφαλίζοντας μυϊκή ευρωστία και ένα σώμα ιδανικό χωρίς κανένα απολύτως βήμα.
