Σε ένα εστιατόριο πας και ξαναπάς γιατί σου αρέσει η κουζίνα του, η ατμόσφαιρά του, άμα πας πολλές φορές γνωρίζεσαι με τους ανθρώπους του, με κάποιους γίνεσαι φίλος κολλητός. Έτσι συνέβη μ’ εμένα και με τους Θαλασσινούς. Φανατικοί, εγώ και η παρέα μου, σχεδόν απ’ όταν άνοιξε ο Θαλασσινός, το μακρινό ’89. Ένα αλλιώτικο για τα τότε δεδομένα ψαροεστιατόριο που έκανε γκραν σουξέ από την πρώτη στιγμή και που εμείς πηγαίναμε για τα καταπληκτικά του πιάτα, όλα τους πολλές κλάσεις επάνω από όσα σέρβιραν τα ψαροταβερνάκια της εποχής. Πηγαίναμε όμως και για τον Γιώργο και την Ντίνα, χωρίς ακόμη να τους γνωρίζουμε καλά.
Ένα ζευγάρι όμορφο, λαμπερό, που οι νεανικές μας μύτες μύριζαν κι εδώ το αλλιώτικο. Το «αλλιώτικο» ήταν ο έρωτάς τους, έκανε «μπαμ» που λέμε, φαινότανε πολύ και τους ομόρφαινε κι αυτούς και το μαγαζί τους. Στα χρόνια που περάσανε γίναμε πολύ φίλοι, ανακαλύψαμε κοινούς γνωστούς, κοινές διαδρομές, πόλεις, πανεπιστήμια, νησιά που αγαπάγαμε όλοι κι είχαμε πολλά να πούμε, ιστορίες που αφηγούμασταν ο ένας στον άλλο πάνω από μεζεδάκια, κρασιά και τσίπουρα. Ο Γιώργος, ο «κούκλος» όπως σιγομουρμουρίζαμε μακριά από τα αυτιά της Ντίνας όλα τα κορίτσια της παρέας, ήταν η ψυχή του μαγαζιού. Λουκής στο επώνυμο, για μας όλους ο Γιώργος ο Θαλασσινός. Ψηλός και ωραίος ως Έλλην. Γελαστός, πάντα ευγενικός και μαζί μάγκας.
Με πάθος για τη δουλειά του, εγωιστής... ήθελε πάντα να φέρνει στο μαγαζί του τα καλύτερα. Ξενιτευότανε στη Καλαμάτα για λάδια και χορταρικά. Στη Μάνη για ψάρια της ημέρας, στη Θράκη για τα καλύτερα αλίπαστα. Άμα, πράμα σπάνιο, τον έβλεπα μουτρωμένο ήξερα… έφταιγε ο καιρός και ο ψαράς που δεν μπορούσε να του φέρει τα φρέσκα. Τον έβαζα και μου έστρωνε τραπέζι «απομονωμένο» στο πλάι της ταβέρνας κι αυτός παρότι είχε πρόβλημα με τους περίοικους χατίρι δεν μου χάλαγε. Μας έφτιαχνε στο πι και φι κι ύστερα, κάθε τόσο, μας πάσαρε από το παράθυρο μεζεδάκια δικά του, μερακλίδικα, εκτός καταλόγου. Και για τρίλεπτα, όσο του επέτρεπε η πάντα πολλή δουλειά, καθότανε για ένα ποτήρι μαζί μας. Το Σάββατο που μας πέρασε ο Γιώργος έφυγε ταξίδι χωρίς επιστροφή. Χτες, Δευτέρα, όλοι ήμασταν εκεί για να τον χαιρετίσουμε. Βουβοί, όπως συμβαίνει πάντα με τους νέους ανθρώπους, αυτούς που δεν «πρέπει», αυτούς που κανείς δεν πιστεύει πως ήρθε η ώρα για να φύγουν. Εκκλησίες και τα συναφή... Κι ύστερα, όλοι μαζί πήγαμε στο σπίτι του, στο στέκι μας, τον Θαλασσινό. Με μια πετρωμένη Ντίνα και με τη μικρή ξανθιά goddess Ειρήνη, ούτε 15 χρονών και άλαλη.
Να τρώμε, να πίνουμε, να θυμόμαστε, να τον αισθανόμαστε παντού στο χώρο. Να γυρνάμε τα μάτια στην πόρτα, και τα μάτια να φτιάχνουν από μόνα τους την εικόνα... Δύσκολο πολύ που σας τα γράφω, το ξέρω δεν είμαι εγώ για τέτοια, ούτε και η στήλη είναι τέτοια, αλλά ένας είναι ο Γιώργος. Ο Θαλασσινός συνεχίζει. Με την Ντίνα να παίρνει κουράγιο από μια αληθινά ευτυχισμένη ζωή, από μια μεγάλη κοινή πορεία. Σε λίγο θα ξανάρθει η άνοιξη, κι εγώ θα κάτσω πάλι στο πλάι περιμένοντας μεζεδάκια από το παράθυρο. Καλές θάλασσες, Γιώργο...
Από τα πιο παλιά και καλά ψαροεστιατόρια, με ωραία αυλή και πέργκολες και εσωτερική σάλα με θαλασσινό διάκοσμο. Πολλοί μεζέδες, δύναμη στα αλίπαστα, μεγάλο, φρέσκο ψάρι στη σχάρα αλλά και μικρόψαρα, δημιουργικά πεντανόστιμα πιάτα από τον Ηλία Μπαλάσκα-ταραμοσαλάτα με wasabi, φάβα με χέλι και άλλα ωραία. Σάββατο και μεσημέρι, Κυριακή μόνο μεσημέρι, Δευτέρα κλειστά.
18°
