Πόσο έχουμε βαρεθεί τις «βάιραλ» υπερ-διάσημες συνταγές μαγειρικής που εμφανίζονται συνέχεια μπροστά στα μάτια μας
Δεν μιλάω για αξιοπρεπείς συνταγές γνωστών εγχώριων σεφ όπως οι ‘Ακης Πετρετζίκης, Αργυρώ Μπαρμπαρήγου, Λευτέρης Λαζάρου, Ηλίας Μαμαλάκης, Σωτήρης Κοντιζάς, Ανδρέας Λαγός, Χριστόφορος Πέσκιας, Βασίλης Καλλίδης, Ντίνα Νικολάου, Μαρία Εκμετσίογλου, Δημήτρης Σκαρμούτσος, Στέλιος Παρλιάρος, Μιχάλης Νουρλόγλου, Ηλίας Σκουλάς και πάει λέγοντας, σίγουρα έχω ξεχάσει τους μισούς: οι συνταγές τους, όταν τις βρίσκουμε σε βιντεάκια με τα υλικά γραμμένα ένα-ένα από κάτω ή όταν τις βλέπουμε στην τηλεόραση, είναι οκέυ. Σκιζόμαστε να τις φτιάξουμε αν και δεν έχουμε ποτέ νισιστέ/τάραγκον/ταρτάρ/ξηρή (ή υγρή) μαγιά κι ένα σωρό άλλα πράγματα, τα οποία αντικαθιστούμε με αλεύρι, με μέτρια/φριχτά αποτελέσματα. Τέλος πάντων δεν αναφέρομαι στις συνταγές των δικών μας σεφ, ούτε αυτές που παρουσιάζονται με μάτια και με φρύδια σε ΟΛΕΣ τις τηλεοπτικές εκπομπές, πρωινές, απογευματινές, βραδινές και σταντ-απ.
Αναφέρομαι στις «βάιραλ», αυτές που «κάνουν εκατομμύρια χιτ» όπως λένε τα παιδιά, σκίζουν στο τικ-τοκ, φιλοτεχνούνται σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και ΠΡΗΖΟΥΝ τις μαμάδες… γιατί κυρίως μαμάδες ασχολούνται με το πώς φτιάχνεται ζαχαρωμένο χρωματιστό ποπ-κορν, π.χ. – ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ για ποιο λόγο κάποιος άνθρωπος θα μπει στη διαδικασία να κάνει την κουζίνα του θερινή προκειμένου να φάει ο ίδιος, μεγάλος άνθρωπος, χρωματιστό ζαχαρωμένο ποπ-κορν.
Το Χρωματιστό Ποπ-κορν (Colored popcorn) έχει γίνει υπερ-βάιραλ, το φτιάχνουν παιδιά, έφηβοι και ίσως λοκατζήδες σε όλο τον κόσμο με τρέλα. Τηγάνια και κατσαρόλες καίγονται με πράσινο/κόκκινο πάτο, καπάκια τινάζονται στον αέρα γεμάτα χρωματιστές ζάχαρες, οι οποίες κολλάνε στα ταβάνια, αλλά το ποπ-κορν βγαίνει άψογο, ζουπηγμένο λίγο σε τουφάκια, με άνισα χρώματα, που όμως τρώγονται: το μυστικό είναι να τα φτιάχνεις με χρώματα ζαχαροπλαστικής, που είναι χρήσιμα στον αγώνα σου να μην πεθάνεις άμεσα από δηλητηρίαση.
Η Ψητή Φέτα με Ντοματάκια και λάδι (Baked feta pasta) που λιώνει στον φούρνο για 20’ και μετά γίνεται σούπερ σάλτσα για μακαρόνια, είναι άλλο ένα βάιραλ, κανονικό όμως φαγητό – νόστιμο, εύκολο, με λίγο κόπο και ελάχιστα εργαλεία: λερώνεις το ταψάκι, την κατσαρόλα που βράζεις τα μακαρόνια, κι ένα πιρούνι με το οποίο λιώνεις την ψητή φέτα και τα ντοματάκια. Η επιτυχία είναι εγγυημένη, καταλαβαίνω γιατί βαιραλ-ο-ποιήθηκε, το φτιάχνουμε μια φορά τη βδομάδα το σουξέ, παίρνει μισή ωρίτσα. Αντίθετα η Φοκάτσια Τοπίο Κήπου (Garden scape Foccacia) θέλει 14 ώρες και 57’ προετοιμασία, παρόλο που ψήνεται σε 37’… και αυτό με τα 7’ περισσευούμενα λεπτά είναι πολύ αγχωτικό, ακόμα κι αν ξεχάσουμε τις 15 ώρες παρά 3’, ΚΑΙ τα 20’ «τελικό ζύμωμα», επιπλέον του προαιρετικού ζυμώματος… Εννοείται δεν την έφτιαξα τη Φοκάτσια Τοπίο Κήπος κατηγορίας «σταυροβελονιά», σιγά μη κάτσω να την κεντήσω κιόλας, απλώς είναι παράξενο που ένα τόσο τσίκι-τσίκι πιάτο, κατάφερε να έχει τέτοιο σουξέ.
Το άλλο που επίσης δεν δοκίμασα να φτιάξω επειδή δείχνει μπούρδα κι ας είναι υπερ-βάιραλ, είναι το Συννεφό-ψωμο (Cloudbread) του τικ-τοκ, με τρία υλικά: 3 ασπράδια, 2 ½ κουταλιές ζάχαρη, 1 κουταλιά σούπας κορν-φλάουρ και μίξερ… μου φάνηκε κατηγορία «άσε μας κουκλίτσα μας», το ότι το έφτιαξαν με επιτυχία εκατομμύρια άνθρωποι δεν με πείθει. Βέβαια αν τραβήξει το λοκντάουν ΚΑΙ χαλάσει ο καιρός, ας μη λέμε μεγάλη κουβέντα, μπορεί να το παιδέψουμε κι αυτό.
Οι Τραγανές Ψητές Πατάτες (Crispy Baked potatoes) είναι κατηγορία «δε βαριέσαι, πόσο χάλια να γίνουν οι πατάτες», και γίνονται όντως τραγανές. Περίπου όπως οι κατεψυγμένες πατάτες φούρνου, που είναι ωραιότατες όταν τις πετάς στο φούρνο χωρίς να τους κάνεις περμανάντ πριν. Υπάρχει και μία τικ-τοκ-ατζού που στεγνώνει το κοτόπουλό της με πιστολάκι (Hair dryer chicken), στην κατηγορία «Ιησούς», που όμως αν δεις το (βάιραλ λέμε) συνταγάκι της, έχει μία λογική: το στεγνώνει με σεσουάρ πριν το βάλει στο φούρνο, έτσι ώστε να γίνεται τραγανή η πέτσα… πράγμα που είχε προτείνει ο Τζέημι Ολιβερ για την ψητή γαλοπούλα τα Χριστούγεννα (κατηγορία «της αυτής του το χαβά») άρα από κει το πήρε η βάιραλ και το έκανε λάστιχο.
Ένας άλλος, άσχετο τώρα, αλλά το παραθέτω για να είναι πλήρες το ρεπορτάζ: ένας άλλος, κατάφερε να ψήσει κοτόπουλο χαστουκίζοντάς το. Του πήρε δύο μήνες, όχι για να ψήσει άξιουαλι το κοτόπουλο παρά για να τελειοποιήσει την τεχνική του– έφτιαξε ένα μηχάνημα που ρίχνει 6.000 χαστούκια το λεπτό ή δευτερόλεπτο, θα σας γελάσω, μέχρι που το κοτόπουλο μαγειρεύεται από το πολύ ξύλο. Εννοείται δεν το δοκίμασα και εννοείται έχει γίνει βάιραλ κι αυτό, στην κατηγορία «ό,τι μλκια»…
Ας ευχηθούμε να φτιάξει ο καιρός, να λήξει το λοκντάουν και να τα ξεχάσουμε όλα τα βάιραλ σα να μην υπήρξαν ποτέ. Εκτός από την Ψητή Φέτα με Ντοματάκια και Λάδι, κατηγορίας «τίποτα δεν πάει χαμένο, ούτε καν τα βάιραλ».
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
