Υπάρχουν διάφορα σιχαμένα πράγματα, τα οποία τρώγονται. Και όχι μόνον «σε μακρινές εξωτικές χώρες» αλλά και στα σπίτια μας…
Ως δημοσιογράφος στα περιοδικά της Χλιδής (‘80ς,’90ς,’00ς) έκανα κάμποσα ταξίδια, στα οποία ταξίδια με ενθουσιασμό δεχόμουν να δοκιμάσω τοπικές σπεσιαλιτέ – με όχι και τόσο ενθουσιαστικά αποτελέσματα πάντα. Υπάρχουν εξωτικά τρόφιμα (πχ τηγανιτά έντομα) που είναι φρικτά, και τα δοκιμάζεις παρόλο που υποψιάζεσαι πόσο φρικτά είναι (βέρι), για να μην φανείς συντηρητικιά, και αυτό το κάνεις μέχρι κάποια ηλικία. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που λες «Όχι δεν θα φάω πουτίγκα από αίμα γουρούνας, ευχαριστώ, ναι, σας πιστεύω ότι είναι αριστούργημα, απλώς χτύπησα ένα τοστάκι και πάω να σκάσω».
Παρόλα αυτά, υπάρχουν σιχαμένα τρόφιμα που σε ακουμπάνε, ή τα ακουμπάς εσύ, επειδή ζούμε Γκλόμπαλ καταστάσεις και επειδή δεν βρίσκουμε καλές δικαιολογίες πρόχειρες. Τίποτε δεν ξεπερνάει όμως τα μυαλά πανέ, εκτός ίσως από τα μυαλά σαλάτα…
Μυαλά πανέ: γκουρμεδιά (μπλιαχ) της παιδικής μου ηλικίας, τα έφτιαχνε η γιαγιά μου, και αγωνιζόμουν, σε επίπεδο μαραθώνιου, να τα φάω, χωρίς επιτυχία. Σε ακραίες περιπτώσεις, όταν πχ της είχε τελειώσει η τριμμένη φρυγανιά, έφτιαχνε μυαλά σαλάτα. Έβλεπες το μυαλό του ζωντανού, ψόφιου πλέον, στο πιάτο σου με λαδολέμονο και ρίγανη, αλλά όση ρίγανη και να του έβαζες, εξακολουθούσε να είναι μυαλό, και να κάνει ΧΛΙΑΤΣ μέσα στο στόμα σου.
Λίτσι και πάσιον φρουτ: μια και είμαστε στο θέμα «ΧΛΙΑΤΣ», και τα δυο αυτά φρούτα έχουνε κάτι το γλιστερό, κάτι το πάρα πολύ ίου, μια υφή λαστιχωτή/σαπουνέ που δεν σε παραπέμπει σε τρόφιμο. Μερικές φορές τα λίτσι τα αρωματίζουν με ροδόνερο, και είναι εντελώς σα να μπλέχτηκες στο μπάνιο και να μασάς το σφουγγάρι σου. Το πάσιον φρουτ πάλι έχει μέσα μύξες, ρε παιδιά, και μάλιστα πράσινες, με σποράκια που πλέουν αδιάφορα και κάνουνε χράτσα-χλιατς όταν τα μασάς…
Ασπράδια αυγών: όχι όταν ξεχωρίζεις το αυγό σε ασπράδι-κροκάδι για να φτιάξεις κέικ, που δεν σε αναστατώνει καθόλου, αλλά όταν αγοράζεις έτοιμα ασπράδια για ομελέτες διαίτης και άλλες αηδίες: αυτά τα παστεριωμένα, θολά ασπράδια έχουνε μια σπερματοειδή υφή εντελώς, και όχι ότι υιοθετώ στάση ενάντια στο σπέρμα, απλώς είναι για άλλη δουλειά, και όπως και να ΄χει, δεν σου κάνει κέφι να το βάλεις στην ομελέτα. Ποτέ όμως.
Πόδια κότας: έχω συγγενείς (εξ αγχιστείας!) που τα τρώνε πολύ ορεξάτα, με τα νυχάκια τους και με τα όλα τους. Είναι ζελατινοειδή, όταν τα δοκιμάζεις (μη χάσεις), και πάρα πολύ κοτοπουλίσια. Αισθάνεσαι το κοτόπουλο να κάνει κοκοκό στο κοτέτσι, σόρι, στο στομάχι σου, και η κοτετσίλα δεν σου φεύγει με τίποτε.
Αυγά εκατό ετών: τα βρίσκεις σε κινέζικα εστιατόρια, και από περιέργεια, λες «ας το πάρει το ποτάμι, θα δοκιμάσω». Λοιπόν είναι ΣΚΑΤΑ, το δηλώνω υπεύθυνα: τα αυγά, βάση μιας συνταγής πεντακοσίων ετών, έχουνε μείνει κάμποσα τέρμινα μέσα σε στάχτη, αλάτι, λάσπη και πιθανώς, σκουπίδια ή παλιά αθλητικά παπούτσια. Έχουνε πάρει μαύρο κατραμέξ χρώμα και η γεύση τους είναι… χαλασμένου αυγού, που γλυκίζει φριχτά στο βάθος, και κολλάει στον ουρανίσκο σα γραμματόσημο.
Χάγκις: σε πρήζουν στην Σκωτία να το δοκιμάσεις, μια και είναι η τοπική σπεσιαλιτέ, κι είναι κάπως σαν τον πατσά μας, αλλά οκτώ φορές χειρότερο. Πιο πηχτό, αιματηρό, άνοστο και ταυτόχρονα έντονο σε αντιπαθητική γεύση, το πλακώνεις στο αλάτι για να φας τρεις μπουκιές χωρίς εμετούλι, να μη προσβάλεις τους οικοδεσπότες σου. Μετά σου ομολογούν ότι ούτε αυτοί το τρώνε το σκατόπραμα, απλώς βάζουν όλους τους ξένους να περάσουν την δοκιμασία…
Στρείδια, κοχύλια και όστρακα γενικά: ωμά, γλιστράνε σαν διάολοι και μασιούνται λαστιχωτά, ενώ συχνά έχουνε κόκκους άμμου μέσα (ΚΡΑΤΣΑ ΚΡΑΤΣΑ). Και το κυριότερο, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΕΥΣΗ! Η γεύση τους είναι από το λεμόνι, γίνονται απλώς ξινά και λαστιχωτά. Τα μύδια είναι άλλη υπόθεση, μαγειρεμένα με ρύζι ή με μυρωδικά, αχνιστά με λαδολέμονο, τρώγονται. Σκέτα, και ωμά, είναι μη χειρότερα, όπως όλα τα όστρακα.
Χτένια: εδώ να διευκρινίσω ότι αν είναι εξαιρετικός ο σεφ, μπορεί να τα φτιάξει καταπληκτικά τα χτένια, να τα «αρπάξει» και «καραμελώσει» και γενικά να τα συμμορφώσει, να τα προβιβάσει σε υπέροχο Πρώτο Πιάτο. Στο σπίτι, κι άμα δεν είσαι σεφ εξαιρετικός ή ούτε καν καλούτσικος, γίνονται σαν ζελατίνες με σβηστήρα μέσα. Χάλια.
Ζελατίνες: μια και το έφερε η κουβέντα, οτιδήποτε με ζελέ, που δεν είναι επιδόρπιο-φρουί ζελέ, είναι φριχτούλικο. Πχ ζελέ με μοσχάρι, με χοιρινό, με ψαρικά (το χειρότερο, ζελεδοψαρίλα. Δηλαδή, τι άλλο; Ζελεδοποδαρίλα;)
Χαβιάρι ψαριού που δεν είναι οξύρυγχος και δεν έχει υποστεί σωστή επεξεργασία: είναι το χαβιάρι που βρωμάει σαν ψαραποθήκη, που προσελκύει τις γάτες από το Γαλαξίδι στην Αθήνα, που είναι λύσσα και που έχει γεύση μουρουνόλαδου. Το σωστό χαβιάρι, του οξύρυγχου, που αλατίστηκε σωστά, είναι αριστούργημα. Όχι επειδή είμαι ψωνάρα/εκατομμυριούχα, αλλά επειδή ο μπαμπάς μας το έφτιαχνε στο μπαλκόνι, όποτε έπεφτε ξέμπαρκος οξύρυγχος στην ψαραγορά της Καβάλας, και μετά από αυτήν την εμπειρία, άντε να φας χαβιάρι τσίγκινο.
Μπαλούτ: ε όχι. Είναι ένα αυγό που έχει μέσα κοτοπουλάκι, με ματάκια, κεφαλάκι, στο τσακ να σκάσει από το αυγό. Το τρώνε πολύ στις Φιλιππίνες, στην Ινδονησία, στην Ταϋλάνδη. Δεν δοκίμασα, μόνο που το βλέπεις θέλεις να κόψεις όχι μόνο τα ζωικά προϊόντα, τα πάντα όλα – να μην ξαναφάς ποτέ ούτε ραδίκι…
Τηγανιτά έντομα: κι αυτά τα τρώνε με μανία στις παραπάνω, και σε άλλες, χώρες. Βασικά αυτό που μασάς είναι κουρκούτι τηγανισμένο σε αρχαίο σπορέλαιο, μέσα στο οποίο έχει τηγανιστεί όλη η Καπερναούμ, ή όποιο μέρος το χτυπήσανε ακρίδες στη Βίβλο, που να το θυμάμαι τώρα. Το κουρκούτι είναι λιγδερουά αλλά τραγανό, και τα ποδαράκια της κατσαρίδας μέσα, ακόμα πιο τραγανά. ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΑΛΛΟ, μετά την πρώτη μπουκιά. Και ψάχνεις κάπου να φτύσεις κάτι κεραίες.
Κάζου Μαρζού: για να ξεκινήσετε άμεσα δίαιτα, σκεφτείτε για φινάλε το παραδοσιακό «σάπιο τυρί» της Σαρδηνίας: το αφήνουν στον ήλιο να πιάσει σκουλήκια κι όταν βρωμίσει εντελώς, το τρώνε. Ευτυχώς δεν έχω πάει στην Σαρδηνία, και δεν μπορώ να σας πω τι γεύση έχει… αλλά ήδη αισθανόμαστε όλοι λιγότερο ορεξάτοι απ΄ ότι πριν, κάτι είναι κι αυτό, ως προς την Σεζόν Μπικίνι, που πλησιάζει…
25°
