Πολύς φούρνος παίζει τελευταία – μου γράφουνε δηλαδή οι φούρνοι «είμαστε κι εμείς εδώ».
Πολύς φούρνος παίζει τελευταία – μου γράφουνε δηλαδή οι φούρνοι «είμαστε κι εμείς εδώ», συχνά με σύγχυση («μα δεν πάμε καλά σας λέμε!») κι έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Αλλά λέτε να πάνε καλά τα βιβλιοπωλεία, ας πούμε;
Μην το λέτε (ότι σκίζουνε τα βιβλιοπωλεία χαχαχα) γιατί ΤΙΠΟΤΑ δεν πάει καλά και το «αυτή την εποχή», όταν η εποχή τραβάει τόσο, δεν σημαίνει και πολλά. Ή μάλλον δεν σημαίνει τίποτα, παρά μόνον ότι: το φαγητό και το ποτό αντέχουνε ακόμα ως ένα βαθμό, κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο βαθμός αλλά σίγουρα δεν είναι το άριστα-δέκα. Είναι η βάση με το ζόρι, ίσα-ίσα να περνάς από τη μία τάξη στην άλλη, κι αυτό επειδή κάθεσαι στο τελευταίο θρανίο και δεν σε πιάνει το μάτι του δάσκαλου όταν κάνεις σκονάκια. Έχω φίλους με μπαράκια που μου τα λένε, κι έναν με εστιατόριο που «πάει σχετικά καλά» αλλά κλαίει στους ώμους μας όποτε δεν είναι με την κουτάλα στο χέρι.
Το «σχετικά καλά πάω» επίσης είναι φράση-κλειδί-κλισέ-αγαπημένο που σημαίνει άλλα αντ’ άλλων ή/και τίποτα: σχετικά με τι; Σχετικά με τον Δεύτερο Παγκόσμιο, την Πανώλη του Μεσαίωνα, την Ιερά Εξέταση, το Τσουνάμι της Ταϊλάνδης; Βέβαια και πάμε καλά, μια χαρά, και άμα μας βάλουμε πλάι στις Επτά Πληγές Του Φαραώ, ακόμα καλύτερα. (1) Λιμός-λοιμός-καταποντισμός; Ή (2) Ανεργία-αφραγκία-απελπισία; Εύκολα διαλέγουμε το πακετάκι Νο (2).
Φούρνοι: θα συμπληρώνω κάθε φορά κι από έναν ώστε να τους καλύψουμε όλους. Η «Αρτοποιία Σοφίας Δάλκου» βρίσκεται απέναντι από την πάλαι-ποτέ «Φιλμική Εταιρεία», όπου διέπρεψαν οι σκηνοθέτες της δεκαετίας του ’80-’90. Ο φούρνος φτιάχνει ένα σπιτικό κέικ με σταφίδες, κάτι σαν φανουρόπιτα αλλά πιο νόστιμο, και τέλεια σπανακο-τυρο-λουκανικοπιτάκια με σκληρό φύλλο. Και ωραίο μαύρο ψωμί που κρατάει μέρες (το στρόγγυλο). Και καλές τιμές. Πηγαίνω συχνά, μένουν οι γονείς μου στην περιοχή (Πλατεία Βικτωρίας) και μια φίλη μου από το μπαλκονάκι της βλέπει φάτσα φόρα το υπέροχο νεοκλασικό της πρώην-«Φιλμικής». Έτσι για να κλαίμε η μία στον ώμο της άλλης κι ας μην έχουμε εστιατόριο, ούτε καν κουτάλα.
Μια μέρα μάς έφεραν κάτι καταπληκτικά γλυκά από το ζαχαροπλαστείο «Φύσις» που φτιάχνει κέικ και κουλουράκια χωρίς ζάχαρη ή χωρίς αλεύρι (ανάλογα τι έχει κόψει κανείς), χωρίς χημικά και συντηρητικά, σούπερ τούρτες και τάρτες με φρούτα, αν μπείτε στο σάιτ τους έχουν όλη την γκάμα βιολογικού επιδόρπιου... που επιπλέον είναι πολύ νόστιμα. Σκέφτομαι να πάω, αλλά θα θέλω τα πάντα και μετά τα τρώω κιόλας – τα σκαλτσούνια τους π.χ. τρώγονται με εισπνοή, ξεκινάς με ένα κι έχεις χτυπήσει δώδεκα χωρίς να κλείσεις το στόμα σου ενδιάμεσα.
Ε, κι ένα βράδυ βρεθήκαμε στο μπαρ «6» στην Ερμού, που ναι το έχει φίλος μου (Λάμπης Ζαρουτιάδης), αλλά περάσαμε πολύ ωραία, ακόμα κι αν το είχε εχθρός μου δηλαδή: φάγαμε σαλάτα και πίτσα, ήπιαμε κρασί κι ένα άλλο κοκτέιλ περίεργο με προσέκο. Ήταν εκεί η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ΚΟΥΚΛΟΣ (ανανεωμένος μετά από κάμποσο χτύπημα σε γυμναστήριο), οι συγγραφείς Χρήστος Τερζίδης και Βαγγέλης Γεωργάκης, ο Τάσος Παπανδρέου, ο Άλκης Κούρκουλος αδυνατισμένος (επίσης κούκλος αλλά με μικρά γράμματα, γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί που τον έγραψα, ας μην πάω γυρεύοντας). Διάφοροι ηθοποιοί, σίγουρα ξεχνάω τους μισούς. Η Θεοδώρα Βουτσά, κόρη του Κώστα, συμπαθέστατη – και ο Κώστας Βουτσάς ο ίδιος, που όλοι θέλαμε να του μιλήσουμε αλλά κρατιόμασταν! Με θαυμαστικό, ιντίντ.
Ήταν τόσο σύγχρονος σαν εμφάνιση και ομιλία που αφηρημένος μπορεί να μην τον θυμώσουν από εκατό ή χίλιες ελληνικές ταινίες, ασπρόμαυρες και πορτοκαλο-έγχρωμες, που τις δείχνει η τηλεόραση και τις χαζεύεις γελώντας ΑΚΟΜΑ με τις ατάκες. Του Βουτσά και των άλλων, δηλαδή. Που παίζουν ΑΚΟΜΑ και είναι ΑΚΟΜΑ το ίδιο καλοί ή καλύτεροι – Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρθα Καραγιάννη, Ζωή Λάσκαρη, Τρύφων Καρατζάς, σίγουρα ξεχνάω δεκάδες αλλά το πιάσατε το υπονοούμενο. Κάνουν ΑΚΟΜΑ τη ζωή μας πιο ευχάριστη, θέλεις να τους πεις «μπράβο» ή «ευχαριστώ» αλλά ντρέπεσαι, ρε παιδί μου, μήπως είναι «κάπως» τώρα, μήπως σε ξαποστείλουν ή μήπως είσαι «τυρί» με την έννοια του αμερικάνικου cheesy, μήπως γίνεσαι ενοχλητικός και άσ’ το, δε βαριέσαι, το ξέρουν άλλωστε ότι η ζωή μας ΑΚΟΜΑ στηρίζεται στον τρόπο που έλεγαν και λένε τις ατάκες τους, δεν το ξέρουν;
Και δεν είπα τίποτα τελικά στον Κώστα Βουτσά. Απλώς χάρηκα που ήταν εκεί. Και που γελούσε ή χαμογελούσε τουλάχιστον ως τις 2 το πρωί...
18°
