Είμαι πια πεπεισμένη πως τα κορίτσια μεγαλώνουν μόνο τα καλοκαίρια. Τότε ανθίζουν- το χειμώνα πέφτουν σε λήθαργο και περιμένουν να περάσει …χωρίς μεγάλες απώλειες.
Σε αυτά τα καλοκαίρια με ξαναβλέπω με τις δυο αδερφές μου, μαυρισμένες, χαρούμενες, αχτένιστες και μονίμως πεινασμένες. Απογευματάκι, καθισμένες στο πεζούλι μπροστά στο σπίτι της γιαγιάς, κρατώντας από μια φέτα ψωμί στο χέρι. Αυτά τα απογεύματα όλος ο κόσμος άρχιζε και τέλειωνε σε αυτή την τεράστια φέτα προζυμένιου ψωμιού.
Κάθε απόγευμα στις 5 ακριβώς ήμασταν στην πόρτα της γιαγιάς Κωνστάντως κι αυτή ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει. Έκοβε με ένα μικρό μαχαιράκι –το μαχαίρι για όλες τις δουλειές –τρεις φέτες από το καρβέλι. Έξυνε λίγο -πάντα με το ίδιο μαχαίρι- το κάτω μέρος της φέτας που είχε μαυρίσει από τον ξυλόφουρνο και μας έδινε στην καθεμιά μας από μια φέτα. Τρέχαμε στη βρύση της αυλής και σπρώχνοντας η μια την άλλη βρέχαμε τις φέτες μας. Εγώ την ήθελα μουλιασμένη να τρέχει νερά, άρα την άφηνα πιο πολύ ώρα κάτω από το τρεχούμενο νερό. Τα κορίτσια ήθελαν λίγο νερό, τόσο ώστε να κολλάει η ζάχαρη πάνω. Πάντως είχαμε καταλήξει και οι τρεις πως το στάδιο αυτό ήταν σημαντικό για την επιτυχία του τελικού αποτελέσματος. Στο μεγάλο τραπέζι της αυλής κάτω από την κληματαριά μας περίμενε η γιαγιά με δυο πολύχρωμα μεταλλικά κουτιά. Έπαιρνε μια-μια τις φέτες και πασπάλιζε πρώτα τη ζάχαρη και μετά τον ελληνικό καφέ. Και σε αυτό το στάδιο είχαμε τις εμμονές μας …άλλη να θέλει παχύ στρώμα ζάχαρης και διάσπαρτη τη σκόνη του καφέ, η άλλη μια ιδέα ζάχαρης και ένα παχύ στρώμα καφέ και η τρίτη τη μισή φέτα με ζάχαρη και την άλλη μισή με καφέ.
Το πεζούλι μας περίμενε και εμείς εκεί η μια δίπλα στην άλλη να γευόμαστε τις ζαχαρόφετες… Σ’ αυτά τα απογεύματα δεν χωρούσαν θερμίδες, ατυχίες, ανασφάλειες. Η ζωή ήταν ωραία και ζαχαρένια, ο κόσμος προζυμένιος και η περιπέτεια έφτανε μόνο μέχρι την ελαφριά πίκρα του ελληνικού καφέ… Ήταν όμως καλοκαίρι και τα καλοκαίρια μεγαλώνουν τα κορίτσια είπαμε ….
18°
