Την παρατηρώ κρυφά πίσω από την εφημερίδα μου, ενώ γέρνει στον πάγκο της κουζίνας και ξεπλένει τα μπούτια του αρνιού. Ξέρω καλά όλες τις καμπύλες και τις ισιάδες του κορμιού της. Ξέρω πώς δαγκώνει τα χείλια της όταν σκέφτεται, πώς σφίγγει τα χέρια της όταν θυμώνει, πως τονίζει τις λέξεις αλλιώς όταν λέει ψέματα, πως σφίγγει την πλάτη μου όταν έρχεται σε οργασμό.
Την παρατηρώ και σκέφτομαι πως το μισό καιρό που είμαστε μαζί, θέλω να τη σκοτώσω. Με κουράζουν οι εντάσεις της, με εξουθενώνουν οι υπερβολές της, με εξαντλούν οι εμμονές της. Τη βλέπω να τοποθετεί τις λαδόκολλες οριζόντια και κάθετα σα σταυρό, να τοποθετεί πάνω τους τα μπούτια και να τους ανοίγει τρύπες με το μαχαίρι. Ναι. Είναι πολλές οι στιγμές που έχω σκεφτεί να φύγω, που έχω ευχηθεί να φύγει εκείνη. Στιγμές που έχω φανταστεί άλλες ζωές με άλλες γυναίκες τελείως διαφορετικές από εκείνη.
Αυτό το «μαζί» το δικό μας, συχνά μοιάζει με μια λαγουδότρυπα που πέφτεις και πέφτεις και δεν υπάρχουν αρκετές κοινές μνήμες, δεν υπάρχουν αρκετές αγκαλιές, δεν υπάρχουν αρκετές αριστοτεχνικές πίπες, που να κάνουν αυτή την πτώση λίγο πιο ανεκτή. Όταν τη μισώ, τη μισώ πολύ. Είναι πολύς ο καιρός για να της αξίζει κάτι λιγότερο από το 100% κάθε μου συναισθήματος.
Όταν της θυμώνω, της θυμώνω πολύ. Όταν με πληγώνει, με πληγώνει βαθιά. Όταν τη συγχωρώ, τη συγχωρώ για όλα. Ακόμα και γι΄αυτά που από κεκτημένη ταχύτητα θα της χτυπήσω στον επόμενο τσακωμό. Έχω μαζί της μια σχέση βαριά σα γνώση που δεν επιστρέφεται ακόμα και αν το θες, και τόσο ελαφριά, ώστε να βρίσκουμε ένα χώρο ανάμεσα σε πανικούς και πάθη, να γελάμε με τα χάλια μας. Να κοροϊδεύουμε το δράμα μας και να ανοίγουμε χώρο για το επόμενο.
Την παρατηρώ κρυφά που αλατοπιπερώνει τα σκόρδα και γεμίζει τις τρύπες του αρνιού. Κοιτάζει για λίγο διστακτική το δεντρολίβανο. Πάω στοίχημα ότι θα ξεχάσει ότι δεν το τρώω. Δεν το ξεχνάει. Το φυλάει πίσω στο ντουλάπι και επιστρέφει στο αρνί. Το περνάει με λεμόνι. Το αλατοπιπερώνει. Του ρίχνει ρίγανη και κάνει μασάζ για να πάνε όλα παντού. Την αγαπάω. Στα διαλείμματα των καυγάδων μας, την αγαπάω πολύ. Ακόμα και όταν θέλω να τη σκοτώσω. Είναι γιατί, ακόμα και όταν θέλει να με σκοτώσει και αυτή, πάντα θυμάται ότι δεν τρώω το δεντρολίβανο.
Πάντα ξυπνάει το πρωί πριν από εμένα για να μου ανάψει το θερμοσίφωνο. Πάντα όταν χύνει, λέει το όνομα μου. Πάντα όταν ξεχνάω να της πω αυτά που θέλει να ακούσει, τα λέει εκείνη σε μένα. Σαν καθρέφτης. Γι΄αυτό νομίζω μπορεί και με κάνει τόσο έξαλλο. Γιατί συχνά όταν την κοιτάζω στα χειρότερα της, βλέπω εμένα τόσο ξεκάθαρα που τρομάζω. Τη βλέπω να τυλίγει τα φύλλα της λαδόκολλας σαν πακέτο, να το δένει και να το βάζει σε ένα ταψάκι στο φούρνο που έχει ήδη ζεσταθεί. Θέλει ώρα για να σιγοψηθεί. Ώρα πριν αφαιρέσει τη λαδόκολλα για να αφήσει το κρέας γυμνό για κανένα δεκάλεπτο να πάρει το χρώμα που πρέπει.
Αφήνω την εφημερίδα και πηγαίνω σιγά προς το μέρος της. Γυρνάει και με κοιτάει απορημένη. Την ανεβάζω στον πάγκο, της βγάζω το παντελόνι και το εσώρουχο και την παίρνω ανάμεσα σε λαδομένα πηρούνια και στυμμένα λεμόνια. Ανάσταση. Μέχρι τον επόμενο χαμό.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
