Η Γωνιά της Γιάννας στον Κουβαρά είναι μια ταβέρνα που αξίζει τα λίγα παραπάνω χιλιόμετρα
Η μοίρα το ’φερε να διδάσκω δημιουργική γραφή ανάμεσα σε Σούνιο και Λαύριο, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, που είναι γνωστό στους ντόπιους ως Λιμάνι του Πασά και στο GPS αναφέρεται ως Ποσειδωνία. Εκεί, παρά θιν’ αλός, έχει ένα σπιτάκι η συγγραφέας Ηρώ Σκάρου, η οποία πρόσφατα εκλέχτηκε μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του τοπικού συλλόγου και είχε τη φαεινή ιδέα να γίνουν μαθήματα δημιουργικής γραφής για όσους ξεχειμωνιάζουν και να καλέσει εμένα για να διδάξω. Δύσκολο να πεις όχι στην άσβεστη λαχτάρα των ανθρώπων να αφήσουν πίσω τους γραπτά κείμενα. Και αφού δίδασκα ήδη το μάθημα της δημιουργικής γραφής με τη Σκάρου στην Αθήνα, στη διαβόητη σχολή της Ανοιχτής Τέχνης, δεν είχα παρά να πω το ναι.
Έτσι, ένα κρύο σούρουπο του φθινοπώρου, ξεκίνησα τα μαθήματα στο Λιμάνι του Πασά. Ο σύλλογος Ποσειδωνία έχει το εντευκτήριό του δίπλα στη θάλασσα, σε ένα απλό κτίσμα ανάμεσα σε δέντρα και ποώδεις θάμνους. Στα ανοιχτά του κόλπου κροτάλιζαν τα ξάρτια ενός ιστιοφόρου. Μέσα στον σύλλογο βρίσκονταν ήδη καμιά δεκαριά άτομα, με σημειωματάρια ανοιγμένα μπροστά τους. Περίμεναν με ανυπομονησία τον Δάσκαλο.
«Ιδού, εγώ!» είπα σφίγγοντας το μπουφάν μου, καθώς το διαπεραστικό κρύο με δυσκόλευε στην ομιλία. Κοίταξα γύρω μου για καμιά σόμπα. Μια ευγενική ψυχή είχε φροντίσει να φέρει ένα θερμοπομπό που επιχειρούσε μάταια να ζεστάνει τον χώρο. Έκανα το μάθημα με σχετική επιτυχία – ελπίζω.
Αργότερα το ίδιο βράδυ, και για να με αποζημιώσει για το ταξίδι στα βάθη της νύχτας, που θα έλεγε ο Σελίν, η Ηρώ με οδήγησε για φαγητό σε ένα χωριό που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ, στον Κουβαρά, που βρίσκεται κοντά στο Μαρκόπουλο. Παρκάραμε στην πλατεία του χωριού, όπου συναντάει κανείς δυο ταβέρνες, διάσημες για τα κρέατά τους. Χρειαζόμουν επειγόντως πρωτεΐνη για να συνέλθω από το κρύο. Κοιτώντας απ’ έξω, η μια ταβέρνα έμοιαζε με καφενείο χωριάνικο (που θα ’λεγε ο Σωτήρης Δημητρίου). Η άλλη ήταν σαφέστατα πιο θελκτική στη διακόσμησή της. Ακόμη και η ονομασία της ήταν πιο τραβηχτική: Η Γωνιά της Γιάννας. Είχε και περισσότερο κόσμο – άσφαλτο κριτήριο. Ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε.
Από αριστερά: Η Γιάννα, ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης και η Βίλλυ
Ήταν Σάββατο βράδυ κι οι θαμώνες φορούσαν τα καλά τους, λες και είχαν βγει για κάποια δεξίωση σε νυχτερινό κέντρο κι όχι σε ένα χωριό στα Μεσόγεια. Ευτυχώς ήταν ζεστά μέσα. Δεν προλάβαμε να καθίσουμε και μας καθοδήγησε στην παραγγελία μας η Βίλλυ, μια πρόσχαρη και όμορφη γυναίκα που αποδείχτηκε το δεξί χέρι της ιδιοκτήτριας – κατά δήλωση της ίδιας της Γιάννας.
Στο τραπέζι μας, κοντά στο τζάκι, έφτασε ένα «πουγκί προβατίνας». Δεν είχα δοκιμάσει ξανά παρόμοιο κρέας. Κυριολεκτικά έλιωνε στο στόμα. Κατά προτροπή της Βίλλυς, είχαμε πάρει και μια «μικρή» μερίδα πατάτες. Η μικρή μερίδα πατάτες έφτανε για να χορτάσει μια διμοιρία. Ούτε τα χόρτα καταφέραμε να αποτελειώσουμε. Πώς βρέθηκε αυτό το υπέροχο φαγητό στη μέση του πουθενά, αναρωτιόμουν, και ζήτησα να γνωρίσω την ιδιοκτήτρια Γιάννα. Εκείνη εμφανίστηκε κατόπιν πιέσεων του προσωπικού. Προφανώς δεν της αρέσουν οι δημόσιες σχέσεις. Μιλήσαμε καμπόσο, μου είπε ότι ήταν το στερνοπούλι της οικογένειας, κι εκεί, στα Μεσόγεια, το τελευταίο παιδί κληρονομεί την περιουσία, καθώς είναι υποχρεωμένο να αναλάβει τη φροντίδα των γονέων στα γεράματά τους. Έτσι πήρε εκείνη το μαγαζί του πατέρα της. Εγώ, ως πρωτότοκος, δεν θα είχα καμιά τύχη σε εκείνα τα μέρη.
Στο τέλος μας κέρασαν ηδύποτο από αρμπαρόριζα και χαλβά σπιτικό.
Ο ευτυχής συγγραφέας εξέρχεται με τα doggy bags
Τα φαγητά που απόμειναν τα μοιράστηκα με τη Σκάρου, χωρίς να χρειαστεί να ισχυριστώ ότι τα ήθελα για τα σκυλιά μου – δεν έχω σκυλιά.
Δυο μέρες έτρωγα στο σπίτι μου την προβατίνα κι αναλογιζόμουν πότε θα ήταν το επόμενο μάθημα δημιουργικής γραφής στο Λιμάνι του Πασά, ώστε να επισκεφτώ στη συνέχεια τη Γωνιά της Γιάννας. Υπάρχουν ακόμη ένα σωρό φαγητά που δεν έχω δοκιμάσει. Κι επειδή είμαι καλός άνθρωπος, θα πάρω μαζί μου ολόκληρη την ομάδα δημιουργικής γραφής.
15°
