Κορωνίς: Δοκιμάσαμε την κουζίνα του, τους μεζέδες, τα ελληνικά αποστάγματα και τα πειραγμένα του κοκτέιλ.
Τα καλά νέα: Τα μεσημέρια αλλά και τις νύχτες που η καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη φλέγεται, τα πλατάνια χαρίζουν στην οδό Θεμιστοκλή Σοφούλη μια οικολογική εκ του φυσικού δροσιά και χάρη. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν και το απολαμβάνουν οι παροικούντες στον ευλογημένο δρόμο και τα πέριξ του, δεδομένου πως το Κορωνίς βρίσκεται εντός πεδίου.
Τα ακόμα καλύτερα νέα: Το μεσημεροαπόγευμα που διαλέξαμε να καθίσουμε στο Κορωνίς για φαγητό, συνειδητοποιήσαμε με την παρέα πως στο πόστο του σεφ (οι καλοί ποτέ δεν χάνονται!) σκοράρει ο Γιάννης Καλοήδης, από την μπριγκάδα του (αλήστου μνήμης πλέον και σνιφ) εστιατορίου Νάμα της περιοχής των Αγίων Αποστόλων. Ο Καλοήδης μαζί με τον Πέτρο Νότο, που θα επιστρέψει τον Σεπτέμβρη από τη σεζόν του στο Miraggio, τον Θοδωρή Παπαστεργίου, τη Σμαράγδα Αβραμίδου και τη Σπυριδούλα Γάκη, έχουν φτιάξει ένα team αχτύπητο.
Κι αυτό το λέω γιατί στο Κορωνίς δοκίμασα πιάτα αριστουργηματικά και πολύ σοφά, μερακλίδικα αλλά και αρτίστικα λανσαρισμένα. Αρχής γενομένης από το ζεστό φρυγανισμένο ψωμί που με τον λευκό ταραμά με πούδρα αυγοτάραχου και αυγά σολωμού, συν τις μπρουσκέτες με το καπνιστό χέλι στο φλόγιστρο (επίσης με ταραμά σε μελάνι σουπιάς και αυγά σολομού), ακομπάνιαραν θεϊκά το ξινόμαυρο ροζέ από τον Ναουσέικο αμπελώνα του Θυμιόπουλου που ανοίξαμε.
Σε περίπτωση που ακούγοντας το όνομα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το Κορωνίς με το πάλαι πoτέ σινέ Κορωνίς της Μαρτίου, όπου δίπλα του υπήρχε το ομώνυμο καφενείο του κυρίου Νίκου, διάσημο για τα κεφτεδάκια με τις τηγανητές πατάτες και τα ψαράκια μετά ούζου που σέρβιρε, η απάντηση είναι ότι τα δύο Κορωνίς έχουν πολλή, πάρα πολλή σχέση! Η Σοφία Καρανίκα, βλέπετε, και ο αδελφός της Ευθύμης Καρανίκας, όπως και ο Γιώργος Νικολακάκης, τρεις εκ των ιδιοκτητών (οι άλλοι δυο είναι οι Ευθύμης Κάλφας και Γιάννης Χατζηιωαννίδης), μεγάλωσαν σε αυτή τη γειτονιά. Κι αυτός ήταν ο στόχος τους από την αρχή που άνοιξαν τη «Δεκατιανομεζεδοαπεριτιφερί τους». Το Κορωνίς ήρθε για να αναστήσει γευστικές μνήμες και να επαναφέρει ποιότητες μιας Βασιλίσσης Όλγας και μιας Θεμιστοκλή Σοφούλη, που η ένδοξη κάποτε αστυγραφία τους κινούνταν σε κινηματογραφικό ρυθμό. Επομένως, δεν είναι καθόλου τυχαία η διαρρύθμιση και η διακόσμηση του Κορωνίς με τις παλιές διαφημίσεις, τις κινηματογραφικές μηχανές, τα καρουσέλ και τη μαγική βίντατζ μπλε γραμματοσειρά της ταμπέλας του, που παραπέμπει σε εκείνη την αθώα Θεσσαλονίκη των σίξτις και των σέβεντις, αλλά και σε κάποια κλάσικ πιάτα του καταλόγου.
Τα λουκάνικα Γρεβενών ή τα τηγανητά κεφτεδάκια με γιαούρτι και δυόσμο (Κυρ-Νίκο ζεις, εσύ μας οδηγείς), οι γαρίδες, τα θράψαλα, ο γαύρος και τα σουτζουκάκια, τα συκωτάκια, η τηγανητή γάμπαρη με λεμόνι και μαγιονέζα από σκόρδο, μυρίζουν ολντ σκουλ θεσσαλονικιώτικα γουσταρλίκια.
Επιστροφή στο τραπέζι μας: δυο κλασικές δροσερές καλοκαιρινές σαλάτες, η πρώτη με κρητικό ντάκο με καπαρόφυλλα και ξινομυζήθρα και η δεύτερη πράσινη με λαχανικά, κατσικίσιο τυρί παναρισμένο με σουσάμι και παπαρουνόσπορο, φουντούκι, καπνιστό χοιρινό, ντοματίνια, ψητό ροδάκινο και ντρέσινγκ αρώνιας, ευφραίνουν ψυχάς και θωπεύουν κάλυκες και καρδίας. Η κατάσταση της ομήγυρής μας θέλει όλα τα πιάτα να παίζουν στη μέση (εδώ μου κάθεται, by the way, αυτό το to share!), και έτσι ο παραδοσιακός μπάτζος Γρεβενών με πουρέ μήλου (οσκαρικός) και η σφακιανή πίτα με μέλι, σουσάμι και παπαρουνόσπορο (μια ατόφια ποίηση), συνοδεύονται από ιαχές τύπου «μπράβο, σεφ, δυνατή έμπνευση, δεινή παρασκευή, να αγιάσει το χέρι σου».
Η μοσχαρίσια (γκλόριους!) γλώσσα με την υπέρτατη σος ταρτάρ και το τρυφερά ψημένο χταπόδι με φάβα Σαντορίνης, μαραθόριζα και πορτοκάλι, γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στην εκλεκτή ψαρική και την καταπληκτική κρεατοφαγία με ταιριαστό τρόπο. Το πάντρεμα συνεχίζεται: ένα σούπερ κρίσπι κρατσανιστό από έξω, αλλά όσο πρέπει ψημένο μέσα φιλέτο τσιπούρας με πουρέ σελινόριζας, αρωματισμένο με βανίλια και ψητά σπαράγγια παίζει άφοβα και αρμονικά δίπλα στα αργοψημένα μοσχαρίσια μάγουλα μπλακ άνγκους, που κολυμπούν μέσα σε παραδοσιακά σιουφιχτά Κρήτης, με σχοινόπρασο και ανθότυρο.
Κάπου εδώ (θερμή παράκληση!) ας πάψουν να διαβάζουν όσοι δεν αντέχουν τις μεγάλες συγκινήσεις, γιατί ακολουθεί το γλυκό τους, ένα πεντανόστιμο γαλακτομπούρεκο που συγκατοικεί στο ίδιο σώμα με έναν σερμπέτικο μπακλαβά, μπακλαβαδομπούρεκο ή μπουρεκογαλακτομπακλάβαδο. Όπως και να το φωνάξω, μια είναι η αίσθηση του ουρανίσκου μου: heaven, I’m in heaven!
Έτσι φίνα και ασίκικα και εντελώς δροσερά και αστικά και ανεπανάληπτα, φάγαμε και ήπιαμε στο Κορωνίς, που τις νύχτες πέρα από μεζέδες με εκλεκτά τσίπουρα, κρασιά και αποστάγματα, σερβίρει στα τραπεζάκια έξω του και εκλεκτά κοκτέιλ τύπου «Ευθαλίτσα» με λευκό σοβινιόν, μανταρίνι, λάιμ, σιρόπι μπαχαρικών Καραϊβικής, βανίλια, μαστίχα, και σόδα, ή νεγκρόνια σπέσιαλ και παγωμένα τεκιλόρουμα, ώστε να δικαιώνεται καθημερινά η ιδέα που το θέλει να καλύπτει ολόψυχα το τρίπτυχο δεκατιανό- μεζέ - απεριτίφ. Πόσο αγαπώ τις μέρες και τις νύχτες της Θεμιστοκλή Σοφούλη, ανέκαθεν ήταν σαν να ζεις σε μια άλλη Θεσσαλονίκη.
12°
