Εστιατόριο Νάμα: Δοκιμάσαμε την ιδιαίτερη, ευφάνταση και δημιουργική κουζίνα του εστιατορίου στην περιοχή των Δώδεκα Αποστόλων στη Θεσσαλονίκη.
Στη λίστα με τα εστιατόρια της Θεσσαλονίκης που πάνε στόμα με στόμα, χωρίς χορηγούμενες ριξιές στο fb και δημοσιοσχετίστικα τραπεζώματα που χτίζουν καλή φήμη με τα μίντια, αθόρυβα κοινώς και ταπεινά και με μόνο όπλο τη φοβερή και τρομερή κουζίνα του, το Νάμα στην περιοχή των Δώδεκα Αποστόλων κατάφερε να φτιάξει όνομα χάρις σε συνδυασμούς ευφάνταστους, πιάτα ολόδικά του και γεύσεις αχτυπήτου. Το τελευταίο το αναφέρω γιατί στην εστιατορική πόλη ανθίζει η αντιγραφή, αν και στρογγυλοποιημένα το κλεψιμέξ το αποκαλούν πλέον «δημιουργικό δανεισμό».
Πάμε πάλι: το Νάμα γνωρίζω ποιοι το αντιγράφουν (ονόματα δεν αναφέρω και υπολήψεις δεν θίγω), αλλά αυτό δεν αντιγράφει και δεν συναγωνίζεται επουδενί κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό του. Μετρώντας μνήμες τις προάλλες με μια παρέα για τα εστιατόρια που ποτέ δεν μας απογοητεύουν, όσες φορές και να τα επισκεφθούμε, έπιασα τον εαυτό μου να σκοράρει εδώ τις περισσότερες επισκέψεις από οποιαδήποτε άλλη κουζίνα στη Θεσσαλονίκη. Ίσως να μετράει το ότι τα τραπέζια του πέφτουν πολύ κοντά στο σπίτι μου στην Άνω Πόλη, ή το γεγονός ότι, καθ’ ομολογία όλων, το Νάμα βρίσκεται στην πιο ανθρώπινα τρέντι και κουλαριστά ήσυχη hype περιοχή που το εναλλακτικό ανθίζει φιλήσυχα και χωρίς φιοριτούρες. Την κουλτούρα, τα πέριξ και τα κόζια της γειτονιάς των Δώδεκα Αποστόλων αυτή η εφημερίδα τα κατέγραψε τον περσινό χειμώνα, για την δε φετινή σεζόν προβλέπω ακόμα καλύτερες μέρες και νύχτες.
Οπότε περνάω κατευθείαν σε πιάτα που ήρθαν στο τραπέζι μας τις προάλλες, που βγήκαμε με μια πολυαγαπημένη Θεσσαλονικιά φίλη- δημοσιογράφο, ξενιτεμένη πολλά χρόνια στην Αθήνα, που ήθελε να δει από πρώτο χέρι πόσο άλλαξε η παιδική της γειτονιά γύρω από τα Λουτρά Φοίνιξ αλλά και να δοκιμάσει την κουζίνα του Νάμα, που η φήμη του ταξίδεψε ως και την Αττική. Το τσίζκεϊκ με χώμα ελιάς, κρέμα φέτας, μαρμελάδα ντομάτας και κάπαρη, οι κολοκυθοανθοί με αρωματικό γιαούρτι, φέτα, δυόσμο και μέλι και το χούμους με ρεβύθια, κολοκυθάκια, σαλάτα ανθών και γλυκό μπούκοβο είναι τα πρώτα μας, μαζί με την πατάτα με χώμα μανιτάρι, τσαλαφούτι, παστράμι Δράμας και λάδι πάπρικας.
Η εικόνα τους είναι fine dining, το στήσιμό τους αρτίστικο, οι γεύσεις τους θεϊκές και, προσοχή προσοχή, οι τιμές του Νάμα είναι προσιτές για τον καθένα εκεί έξω. Και το αναφέρω αυτό, γιατί αυτό θα πει εναλλακτικό ιδελολογικά εστιατόριο: είναι προσιτοί για κάθε βαλάντιο οι «παπάδες» που κάνει η μπριγκάδα στην κουζίνα.
Τεστάρουμε τα κυρίως που καταφθάνουν σε φάση share και πηρούνια εν δράσει στον καιρό της κοινοκτημοσύνης: το κοτόπουλο με κρέμα στάκας, προσούτο Ευρυτανίας, αυγό και ποπ κορν (μμμ!), η χοιρινή παντσέτα με κρέμα αγκινάρας, αμπελόφυλλα, κίμτσι και λάδι πάπρικας( ωωω!), τα μοσχαρίσια μάγουλα με σάλτσα βολάκι, γκιόζα, αχλάδι και τηγανητές μπάμιες (αφερίμ) και η παστιτσάδα με κόκορα, σάλτσα γραβιέρας, θυμάρι και λάδι λευκής τρούφας (αααχχχ!) δεν νομίζω πως θέλουν περαιτέρω κριτική πλην των άνωθεν επιφωνημάτων.
Το τραπέζι μας εκείνο το απόγευμα «έπαιξε» με κρεατικά κατά βάση, αλλά επειδή έχω δοκιμάσει και την ψαρική του Νάμα, κατά τη διάρκεια εξίσου πρόσφατων επισκέψεών μου, εγγυώμαι για το ευφάνταστο και γευστικώς δέκα με τόνο λαβράκι τους, που το τρατάρουν με κεφίρ, μύρτιλα, αρωματικό λάδι, μυρωδικά και ξύσμα λεμόνι, το μυλοκόπι τους, που το ατακάρουν με τραγανό ριζότο λεμονιού, σάλτσα βουτύρου, μαστίχα, λάιμ, τσιπς ρυζιού και φύκια νόρι και εκείνες τις γαρίδες υπερθέαμα με κρέμα τραχανά, αποξηραμένα βασιλομανίταρα, θυμάρι, κρασί Λήμνου και λάδι λευκής τρούφας.
Αυτά είχα να πω για το Νάμα, εστιατόριο χωρίς φανφάρες και ταρατατζούμ, νεανικό, πρόσχαρο, φιλόξενο και ανοιχτό για όλες τις φυλές της Θεσσαλονίκης, που στόμα με στόμα θέριεψαν τη φήμη του. Καλό είναι ειδικά για τα Παρασκευοσαββατοκύριακα να κάνεις κράτηση, αλλιώς ουδεμία ευθύνη φέρω που σου άνοιξε η όρεξη αλλά ελεύθερο τραπέζι δεν παίζει να βρεις με τίποτα.
